(Του συνεργάτη μας Γιάννη ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ).--

Η ίδια οργανωτική χαώδης κατάσταση συνεχίζει να επικρατεί στο Φεστιβάλ: Ταινίες αναβάλλονται, χωρίς έγκαιρη προειδοποίηση, στις δημοσιογραφικές προβολές, άλλες καθυστερούν να ξεκινήσουν και τελειώνουν μετά την προβλεπόμενη λήξη τους, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι θεατές, οι οποίοι μετά δεν μπορούν να μπουν στην επόμενη ταινία, για την οποία έχουν κόψει εισιτήρια!

Σχετικά με τις ταινίες: Αυτή του Σταύρου Στάγκου, «Μυστικά και ψέματα», είναι η πιο αξιόλογη, ένα ντοκιμαντέρ για τη μόλυνση του περιβάλλοντος από την Union Carbide στην Ινδία. Προκλήθηκαν θάνατοι, έγινε ένας πολιτικός και μετά δικαστικός αγώνας, κέρδισαν τις δίκες οι Ινδοί, όμως η εταιρεία πουλήθηκε και τελικά το θέμα κουκουλώθηκε, χωρίς να βρουν τη δικαίωση που περίμεναν τα θύματά της. Ο Στάγκος κάνει μια πολιτική ταινία, αναφέρει γεγονότα και πολιτικές, θα θέλαμε όμως να μας μεταφέρει στον ψυχικό κόσμο αυτών των ανθρώπων, να νιώσουμε και να βιώσουμε την απόγνωσή τους.

Είδαμε το «Straight story», της Εφη Μουρίκη και του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, το είχαμε δει και στις αίθουσες. Μια ταινία που δεν πέτυχε το στόχο της, τόσο να κάνει σάτιρα όσο και να γίνει μια κωμωδία. Τη σάτιρα την πλησίασε η ταινία «Κορόιδο εν τάξει», του Ιωάννη Παρασκευόπουλου, μια «χαβαλεδιάρικη» κωμωδία, η οποία μιλά για την αποτυχία ενός σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία. Δεν καταφέρνει να σατιρίσει επιτυχώς αυτήν την κατάσταση, γιατί δεν μπαίνει βαθιά μέσα στον ψυχικό κόσμο του ήρωά του, έτσι ώστε να βρει τις ατυχίες και να τις ανατρέψει σεναριακά. Η ταινία μένει μετέωρη, δίνοντάς μας μόνο ένα κλίμα χαβαλέ.

Ο Κώστας Σφήκας ήρθε με την ταινία «Μεταμόρφωση», μια προσπάθεια να μεταφέρει ένα καφκικό κλίμα, με το γνωστό εικαστικό ύφος του, όπως και στις προηγούμενες ταινίες του. Εδώ έχουμε έναν πλασιέ, ο οποίος θα μεταμορφωθεί σε ερπετό, με τα αντικείμενα που πουλά, στην οικογένειά του θα γίνει μια ακόμη μεταμόρφωση, η αγάπη θα γίνει μίσος και θα τον σκοτώσουν για να τον πετάξουν στα σκουπίδια. Σε πειραματικό επίπεδο, ο Σφήκας ακολουθεί με τιμιότητα τον ίδιο δρόμο, «παντρεύοντας» το εικαστικό κομμάτι με την κινηματογραφική αφήγηση, δυστυχώς ένας κινηματογράφος που φθίνει, γιατί παραμελείται από την πολιτεία.