Χρόνια τώρα οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι προειδοποιούσαμε ότι οι κυβερνήσεις «έχουν βάλει στο μάτι» το ασφαλιστικό μας ταμείο και, αργά ή γρήγορα, θα επιχειρήσουν να «το βάλουν στο χέρι». Και καλούσαμε τις διοικήσεις του σωματείου μας ν' αφήσουν κατά μέρος την τακτική των συνεννοήσεων με τους υπουργούς και των διαλόγων με τους εργοδότες και να στραφούν στον αγωνιστικό δρόμο, για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κεκτημένων και των δικαιωμάτων των δημοσιογράφων. Τι μας απαντούσαν οι εκάστοτε διοικούντες; Οτι «το δικό μας ταμείο δε θα τολμήσει κανείς να το πειράξει». Αλλά να που ήρθε η ώρα να το «πειράξουν» κι αυτό, για ν' αποδειχτεί, για μια ακόμα φορά, πως χωρίς ανυπακοή, απειθαρχία, αντίσταση κι αγώνα, τίποτα δεν είναι σίγουρο για κανένα, καμιά εργατική κατάκτηση δε μένει αλώβητη.

Οταν εμείς φωνάζαμε πως το «σύνδρομο του κολλητού της εξουσίας», από το οποίο διακατέχονται κάποιοι από το «σινάφι» μας, εκτός από «κόμπλεξ», είναι και «τεράστια αυταπάτη», καθώς η εξουσία είναι ταξική και οι δημοσιογράφοι των αστικών ΜΜΕ, που εμφανίζονται σαν «μεγάλοι και τρανοί», δεν είναι παρά «παιδιά για όλες τις δουλιές» των ισχυρών της άρχουσας τάξης, κάποιοι συνάδελφοι μας κοιτούσαν περίεργα. Οταν προειδοποιούσαμε ότι ο χωρισμός των εργαζομένων σε «προνομιούχους» και «ριγμένους», σε «ρετιρέ» και σε «υπόγεια», τον οποίο προωθούσαν, συστηματικά, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τη βοήθεια των «τσιρακιών» τους στη δημοσιογραφία, εκτός από ανεδαφικός και παραπλανητικός, είναι και επικίνδυνος, λίγοι μας άκουγαν και λιγότεροι πείθονταν.

Ν α, λοιπόν, που «έφτασε ο κόμπος στο χτένι». Η κυβέρνηση, όπως φάνηκε και στη συνάντηση του Β. Μαγγίνα με την ΕΣΗΕΑ, είναι αποφασισμένη να σαρώσει και τα ασφαλιστικά - συνταξιοδοτικά δικαιώματα των δημοσιογράφων, όπως και όλων των εργαζομένων. Η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου μας δεν έχει τη θέληση να οργανώσει τον αγώνα για την απόκρουση της σφοδρής επίθεσης. Επομένως, αυτό που μένει είναι η αντίσταση να γίνει υπόθεση των ίδιων των δημοσιογράφων και, κυρίως, της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων που δουλεύουν σε «συνθήκες γαλέρας» και ουδεμία σχέση έχουν με τους λιγοστούς «σταρ» του επαγγέλματος, που είναι τα «πιστά σκυλιά» των αφεντικών των ΜΜΕ και οι «καλοπληρωμένοι υπηρέτες» του συστήματος.

Η πάλη των δημοσιογράφων για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων μας, για να έχει αποτελέσματα, πρέπει να ενταχθεί στο συνολικό αγώνα όλων των εργαζομένων για την απόκρουση της νέας αντιασφαλιστικής επίθεσης. «Οι καιροί ου μενετοί» και η όποια αναμονή, η κάθε αναβολή, θα είναι μοιραία. Οι εργάτες της δημοσιογραφίας να μπούμε στη μάχη τώρα, γιατί σε λίγο θα είναι αργά. Η θέση όλων μας είναι κάτω από τις ταξικές σημαίες του ΠΑΜΕ και μακριά από όλους εκείνους που κινούνται στη λογική των «κοινωνικών διαλόγων» κι έχουν εθιστεί στην πρακτική της «μιας τουφεκιάς στον αέρα». Ηρθε η ώρα ο κάθε συνάδελφος χωριστά κι όλοι μαζί ν' αναλάβουμε τις ευθύνες μας...