Στην ξεπερασμένη και αποπροσανατολιστική λογική της «δεξιάς - αντιδεξιάς» κινείται η πρόταση κοινής δράσης που απηύθυνε στο ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος, για τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Παιδείας και των ιδιωτικοποιήσεων. Η κατηγοριοποίηση των πολιτικών δυνάμεων με βάση την πρότασή του αυτή προκύπτει ως εξής: Απ' τη μια μεριά η ΝΔ κι από την άλλη οι «δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης», δηλαδή ο ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ.

Η ηγεσία του ΣΥΝ κοπιάζει να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό της ένα ισχυρό αντιπολιτευτικό προφίλ. Κοπιάζει ταυτόχρονα να δείξει ότι νοιάζεται για ακόμη πιο ενισχυμένη αντιπολιτευτική δράση απέναντι στην κυβέρνηση, προβάλλοντας προτάσεις για κοινά μέτωπα με το ΠΑΣΟΚ. Προσδοκώντας, αλήθεια, τι; Να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει δύναμη αντιπολίτευσης από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων; Μα έτσι καλλιεργεί αυταπάτες του χειρίστου είδους στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα για την ταξική φύση του ΠΑΣΟΚ, συμβάλλοντας στο μέτρο των δυνατοτήτων του στο να παραμένουν αυτοί εγκλωβισμένοι στον έναν πόλο του δικομματισμού. Ισως πάλι προσδοκά από την άρνηση του ΠΑΣΟΚ για κοινή δράση να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι συνεπής αντιπολίτευση. Αλλά και πάλι καλλιεργεί αυταπάτες ως προς την ταξική ουσία της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Ομως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση θέλει να συγκαλύψει τη δική του πολιτική, που δε βγαίνει έξω από τα πλαίσια της διαχείρισης, άντε λίγο καλύτερης.

Με την ταχτική του αυτή υπονομεύει την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης κόντρα στην πολιτική της πλουτοκρατίας, επομένως και των κομμάτων της. Παρεμποδίζει την προσπάθεια οι θετικές διεργασίες που φάνηκαν στις πρόσφατες εκλογές να βαθύνουν και να επεκταθούν. Γιατί κάτι τέτοιο δε νοείται χωρίς αποδυνάμωση του δικομματισμού, χωρίς μαζικό απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων κι απ' τους δύο πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, κάτι που η ταχτική του το εμποδίζει.

Η πάλη του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος δε θα έχει το παραμικρό αποτέλεσμα όσο ο λαός στοιχίζεται πίσω απ' τον έναν ή τον άλλον εταίρο του δικομματισμού, αναλόγως ποιος βρίσκεται κάθε φορά στην αντιπολίτευση. Οσο δε στρέφεται ενάντια και στους δύο, καταδικάζοντας την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει η ΝΔ. Καμία ελπίδα δεν υπάρχει όσο ο λαός δε βλέπει το νήμα που ενώνει τα δύο κόμματα και διαπερνά την πολιτική τους υπέρ του κεφαλαίου και δεν κατανοεί την ανάγκη απεγκλωβισμού του κι απ' τους δύο. Η ηγεσία του ΣΥΝ παίζει άσχημο παιχνίδι σε βάρος του κινήματος για να υπηρετήσει τις κομματικές του σκοπιμότητες.

Ο ΣΥΝ χτίζει την αντιπολιτευτική του εικόνα εμποδίζοντας το λαό να κάνει το αποφασιστικό βήμα που θα τον φέρει μακριά απ' το ΠΑΣΟΚ, άρα απ' το πολιτικό σύστημα της δικομματικής εναλλαγής που υπάρχει από και για το μεγάλο κεφάλαιο. Και συγχρόνως συμβάλλει στο να εμφανιστεί ένα ΠΑΣΟΚ αναβαπτισμένο στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, κι ας είναι το γνωστό, παλιό ΠΑΣΟΚ, καλό για τους έχοντες μόνο. Μπορεί ο Αλ. Αλαβάνος να διαφημίζει το κόμμα σαν «την αντιπολίτευση» στη ΝΔ. Δικαίωμα και υποχρέωσή του. Δεν είναι όμως αντιπολίτευση στο σύστημα γιατί αυτό στηρίζεται σε δυο ποδάρια, το ένα εκ των οποίων είναι το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ο ΣΥΝ κάνει «ποδόλουτρα».