Βόμβα έτοιμη να εκραγεί, με ανυπολόγιστες συνέπειες, μπορεί να χαρακτηριστεί το Πακιστάν, μετά και το δεύτερο πραξικόπημα του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ, το περασμένο Σάββατο. Ο - αυτοαποκαλούμενος - πρόεδρος ανέλαβε τα ηνία του κράτους κατόπιν αμερικανικής εντολής, το 1999, με πραξικόπημα made n USA, λαμβάνοντας «λαϊκή εντολή», το 2002, σε ένα δημοψήφισμα - παρωδία, όπου κυριάρχησαν η αποχή, η βία και η νοθεία. Ο στρατηγός, που το 2002 πήρε εντολή πενταετούς διακυβέρνησης της χώρας, το 2007 αναγκάστηκε να «ζητήσει» την «επαναβεβαίωσή» της μέσω των προεδρικών εκλογών της 6ης Οκτώβρη 2007.

Τα αποτελέσματα τον έδειξαν «νικητή», ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας είχε διαφορετική άποψη, αφού αμφισβήτησε τη νομιμότητα της υποψηφιότητάς του, ενώ εξακολουθούσε να ηγείται του στρατεύματος και επιφυλάχτηκε να επικυρώσει τη νίκη του, έως ότου εξετάσει τη νομοτυπία της διαδικασίας... Μετά τις τελευταίες δηλώσεις του προέδρου του Δικαστηρίου ότι δε θα υπάρχει απόφαση πριν τα μέσα Νοέμβρη, ο στρατηγός «έχασε την υπομονή του», ανέστειλε τη λειτουργία του Συντάγματος - και τυπικά - κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και έθεσε σε εφαρμογή στρατιωτικό νόμο, επικαλούμενος την ανάγκη «σταθεροποίησης της χώρας», η οποία «απειλείται από τις συνεχώς αυξανόμενες ισλαμιστικές επιθέσεις» και τη διαπλοκή των δικαστικών κύκλων που παρασύρουν τη χώρα στο χάος...

Μόλις ανεστάλη το Σύνταγμα, παύθηκε ο πρόεδρος του Δικαστηρίου και εχθρός του Μουσάραφ, Ιφτιχάρ Τσόντρι, διορίστηκε νέος, που θα εκδώσει την επιθυμητή για τον «Πρόεδρο» απόφαση και ανακοινώθηκε ότι ο στρατιωτικός νόμος δε θα διαρκέσει πάνω από τρεις βδομάδες, μέχρι δηλαδή να διευθετηθούν όσα θέτουν υπό αίρεση την κυριαρχία του στρατηγού...

Οι ΗΠΑ διαδραματίζουν ενεργό και αποφασιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα του Πακιστάν, επί σειρά δεκαετιών από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Επί Σοβιετικής Ενωσης, το Πακιστάν ήταν τόπος εκπαίδευσης Ταλιμπάν και επιδοτούνταν από τις ΗΠΑ, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά, ως αντίπαλο μέτωπο, στις σοσιαλιστικές χώρες. Η παράδοση της χώρας άλλωστε μέχρι και σήμερα είναι το άγριο κυνήγι του Κομμουνιστικού Κόμματος Πακιστάν, που, παρά το ότι η χώρα βρίσκεται σε «τροχιά εκδημοκρατισμού», εξακολουθεί να είναι παράνομο και να διώκεται αποφασιστικά...

Σημαντική είναι και η θέση του, καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ενδιάμεσος σταθμός μεταφοράς του κεντρασιατικού πετρελαίου.

Το σημαντικότερο όλων, ωστόσο, είναι ότι το Πακιστάν είναι μία πυρηνική χώρα, που διαθέτει - αποδεδειγμένα - όλες τις προδιαγραφές για να προχωρήσει σε επίθεση, αφού έχει ήδη κάνει και δοκιμές. Οι ΗΠΑ επομένως δε θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να το δουν να περνά στα χέρια των ισλαμιστών, δημιουργώντας μία νέα «τρομοκρατική - πυρηνική απειλή», που θα προκαλέσει ντόμινο αντιδράσεων, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και διογκώνοντας την ανησυχία της Ουάσιγκτον...

Οι ΗΠΑ, παρά τις κορόνες περί ανάγκης εκδημοκρατισμού της χώρας και τις κατά καιρούς βολές κατά του Μουσάραφ, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να τον στηρίζουν, αφού είναι ο βασικός τους σύμμαχος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τους δίνει έδαφος υλοποίησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους στην περιοχή. Αλλωστε, μπορεί ο Τζ. Μπους να του τηλεφώνησε και να του ζήτησε να ορίσει ημερομηνία εκλογών και να «βγάλει τη στολή», δεν παρέλειψε όμως να επαναλάβει και ότι είναι «απαραίτητος σύμμαχος για τις ΗΠΑ»...

Δεδομένων αυτών, αποδόθηκαν και συγχαρητήρια, από το Λευκό Οίκο, στον στρατηγό για την απόφασή του να ανακοινώσει έστω και αόριστα πρόθεση διενέργειας εκλογών κάπου στα «μέσα Φλεβάρη»...

Συγκεκριμένα, η Ουάσιγκτον θέλει και εξυπηρετείται από το στρατηγό στην εξουσία. Το μόνο που την περιορίζει είναι ότι δεν έχει το «λαϊκό έρεισμα», γι' αυτό και αναζητήθηκε η λύση στο πρόσωπο της Μπεναζίρ Μπούτο, πρώην πρωθυπουργού της χώρας, δεδομένης συμμάχου των ΗΠΑ. Η λύση της διαρχίας, που θα συνδυάσει στην εξουσία Μουσάραφ - Μπούτο. Η συμφωνία για συνδιακυβέρνηση και αμοιβαία στήριξη επιτεύχτηκε πριν από τις προεδρικές εκλογές και δεν αναιρέθηκε...

Προκειμένου να «σωθούν» τα προσχήματα μάλιστα, η Μπ. Μπούτο «αντιτάχθηκε» στην αναστολή του Συντάγματος και κάλεσε το λαό να «αντιδράσει», με διαδηλώσεις, παρά την απαγόρευση των εκδηλώσεων κατά του καθεστώτος. Απαίτησε μάλιστα από τον Μουσάραφ να βγάλει τη στολή, να δώσει ημερομηνία βουλευτικών εκλογών και να «απελευθερώσει τους συλληφθέντες», χωρίς να αναφέρει πουθενά για αποκατάσταση της αρχικής σύνθεσης του Δικαστηρίου που απειλούσε τη νομιμότητα της συμμετοχής του στρατηγού στις εκλογές, αλλά και χωρίς να ζητά την παραίτησή του από την Προεδρία, μετά το ατόπημα του δεύτερου πραξικοπήματος...

Το καθεστώς, από την πλευρά του, έθεσε την Μπ. Μπούτο σε κατ' οίκον περιορισμό, για λίγες μόνο ώρες, όχι για τα «αιτήματα» που εξέφρασε και την παρακίνηση συμμετοχής σε αντικαθεστωτική διαδήλωση, αλλά για την «ασφάλειά» της, αφού υπάρχουν «απειλές για ισλαμιστικό χτύπημα» κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, αποφεύγοντας έτσι να «σπάσει» τη συμφωνία ή να έρθει σε πολιτική ρήξη μαζί της.