Κυριακή 21 Οχτώβρη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΣΟΚ - ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η κρίση τους δεν εμποδίζει τη νεοφιλελεύθερη πορεία τους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η κρίση που μετά την εκλογική ήττα κλονίζει συθέμελα το ΠΑΣΟΚ και αρχικά επιχειρήθηκε να αποδοθεί στο «πρόσωπο» του αρχηγού και στη συνέχεια στους «υπονομευτικούς προσωπικούς σχεδιασμούς» των στελεχών της ηγετικής ομάδας, κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει ότι η εκδήλωσή της δεν ήταν θέμα «ηγεσίας», αλλά αποτέλεσμα της βαθύτατης πολιτικής κρίσης που διαπερνάει σήμερα ολόκληρη την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη μαστίζονται από «κρίση στρατηγικής». Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ πλέον το ομολογούν ανοιχτά, στο εσωτερικό των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της γηραιάς Ηπείρου υπάρχει η ίδια πολιτική εκτίμηση. Η σοσιαλδημοκρατία είναι ο έτερος πόλος διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος σε όλες τις σύγχρονες επιλογές του. Οταν κυβέρνησαν εφάρμοσαν την ίδια με τα «νεοφιλελεύθερα κόμματα» του κεφαλαίου πολιτική, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, ενώ από τη θέση της αντιπολίτευσης στήριξαν κάθε αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική, με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας.

Αφού υπηρέτησαν τους νεοταξικούς σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης...

Η εφαρμογή αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής και η απόλυτη ταύτιση σε προγραμματικό επίπεδο της σοσιαλδημοκρατίας με τα «νεοφιλελεύθερα» κόμματα, αναγκαία για τις τωρινές συνθήκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, αποτέλεσε και τον πυρήνα της κρίσης τους. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ακολουθώντας ταυτόσημες στρατηγικές επιλογές με τα «νεοφιλελεύθερα», αδυνατούν να αντιπαρατεθούν με αυτά, αφού, αν το έπρατταν, θα έπρεπε, ουσιαστικά, να καταδικάσουν τη δική τους πολιτική.

Η πορεία στρατηγικής διαχειριστικής ταύτισης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με τα «νεοφιλελεύθερα» άρχισε να εκδηλώνεται ανοιχτά ήδη από τη δεκαετία του 1980 και κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1990, όταν οι απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου και οι επιταγές του ευρωενωσιακού και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και οργανισμών, οδήγησαν τους σοσιαλδημοκράτες να εγκαταλείψουν οριστικά και αμετάκλητα, σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, την πολιτική των εκτεταμένων καπιταλιστικών κρατικοποιήσεων, την παραχώρηση ορισμένων κοινωνικών παροχών από το κράτος που το σύστημα ακολούθησε πριν 50 χρόνια και να εφαρμόσουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας και της εμπορευματοποίησης τομέων κοινωνικής πολιτικής. Το όποιο λεγόμενο κοινωνικό κράτος είχαν δημιουργήσει οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με δεδομένους τους μεγάλους, σε σχέση με τους σημερινούς, ρυθμούς ανάπτυξης του καπιταλισμού (υπερδιπλάσιοι ρυθμοί), αλλά και κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος και του υπαρκτού Σοσιαλισμού, οι σοσιαλδημοκράτες ανέλαβαν να το γκρεμίσουν, ξεπουλώντας και εμπορευματοποιώντας κάθε κοινωνικό τομέα, προκειμένου να ανοίξουν διάπλατα το δρόμο στο μεγάλο κεφαλαίο για να διεισδύσει στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Ενέργειας κ.α.

Συγχρόνως, εγκατέλειψαν τα όποια μέτρα των παροχών ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης είχαν πάρει προσωρινά και προωθώντας τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που ζητούσε το μονοπωλιακό κεφάλαιο για να γιγαντώσει τα κέρδη του, ακολούθησαν μια άκρως επιθετική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, κατεδαφίζοντας εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Θεσμοθέτησαν τη μερική απασχόληση, τα ελαστικά ωράρια, καθήλωσαν τους μισθούς, ψήφισαν νόμους που αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης και μείωσαν τις συντάξιμες αποδοχές.

Παράλληλα, στη δεκαετία του 1990 και στην περίοδο που ακολούθησε οι σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο Γερμανός «σοσιαλιστής» Σρέντερ, ο Ιταλός «κεντροαριστερός» Ντ' Αλέμα, το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ και οι Γάλλοι «σοσιαλιστές» πρωτοστάτησαν στη μαζική δολοφονία λαών.

...και επιχείρησαν να «ευνουχίσουν» τους λαούς...

Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε με συνέπεια αυτή την αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική και, όπως στο σύνολό της η σοσιαλδημοκρατία, ανέλαβε παράλληλα να εκπληρώσει τους ρόλους που, λόγω της πολιτικής του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, αλλά και της δύναμής της στα ρεφορμιστικά συνδικάτα από τη δεκαετία του '50 έως τη δεκαετία του '80, μπορούσε να φέρει σε πέρας: Να χειραγωγήσει τις λαϊκές συνειδήσεις. Να εξασφαλίσει την πολυπόθητη «κοινωνική ειρήνη». Να αποτρέψει την έκρηξη της λαϊκής οργής.

Το ΠΑΣΟΚ είτε από τον κυβερνητικό θώκο, είτε σήμερα από τα έδρανα της αντιπολίτευσης διακηρύττει ότι η πολιτική και το πρόγραμμά του έχουν απώτερο στόχο να δημιουργηθούν ...«ρεαλιστικές» δυνατότητες για «δίκαια αναδιανομή του πλούτου». Το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, αξιοποιώντας τη «βοήθεια» των συγκροτημάτων του Τύπου (που τώρα μεγάλη μερίδα στελεχών του καταγγέλλουν) και τη στάση των ξεπουλημένων ηγεσιών των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων, προσπαθεί: Να προβάλει σαν μονόδρομο την απαίτηση συναίνεσης των εργαζομένων στην απώλεια κατακτήσεών τους, στο βωμό της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» και της «παραγωγικότητας» των επιχειρήσεων σαν δήθεν κοινούς «στόχους» καπιταλιστών και εργατικής τάξης.

Αυτή η επιχείρηση παραπλάνησης, που σύσσωμα ακολουθεί η σοσιαλδημοκρατία για να ξεγελάσει τα λαϊκά στρώματα, υποστηρίζοντας ότι μπορεί και το κεφάλαιο να κερδίζει και οι εργαζόμενοι να «ευημερούν», σήμερα δεν πείθει και αρχίζει να απορρίπτεται από ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των λαών.

Η νέα εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, οι απανωτές εκλογικές αποτυχίες του «σοσιαλιστικού» κόμματος στη Γαλλία, η εσωκομματική κρίση των Γερμανών «σοσιαλιστών» που συγκυβερνούν και κυρίως η γενικότερη συρρίκνωση της σοσιαλδημοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν οδηγήσει τις ηγεσίες της στην αναζήτηση ενός νέου «προσωπείου» ...ικανού να εξαπατήσει εκ νέου τα λαϊκά στρώματα.

...τώρα σπέρνουν αυταπάτες περί «σοσιαλιστικής αναγέννησης»!

Σήμερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σπέρνουν νέες αυταπάτες περί ...«αριστερής στροφής» και κηρύσσουν την επιστροφή τους στις ...«σοσιαλιστικές ρίζες». Μιλούν για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», όπως και στο μακρινό παρελθόν τους, θέλοντας να παρασύρουν το παραδοσιακό τους ακροατήριο σε μια ψευδεπίγραφη αίσθηση δημιουργίας δυο «πόλων» στο επίπεδο της πολιτικής, που δεν αντιστοιχούν, γι' αυτό και είναι κάλπικος διαχωρισμός, με τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις ανάμεσα στην εργατική τάξη, το λαό και το κεφάλαιο, μέσα στην κοινωνία. Προβάλλουν τους ανύπαρκτους από τη σκοπιά έκφρασης ταξικών συμφερόντων πόλους, της «συντήρησης» που εκφράζουν τα «νεοφιλελεύθερα κόμματα» και της ...«προόδου» που δήθεν εκφράζει η σοσιαλδημοκρατία. Ισχυρίζονται ότι χωρίς να θίξουν τις σχέσεις εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, μπορούν να πετύχουν μια καλύτερη και πιο «ανθρώπινη» διαχείριση του συστήματος!

Σε αυτή την επιχείρηση το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστεί... Στην εσωκομματική προεκλογική περίοδο, ο Γ. Παπανδρέου, ο Ευάγ. Βενιζέλος και ο Κ. Σκανδαλίδης χρησιμοποιούν κατά κόρον τους όρους «κοινωνική οικονομία», «κοινωνία των πολιτών», «δίκαια κοινωνία», το περιεχόμενο των οποίων προβάλλεται ως εναλλακτική πολιτική. Πίσω από τις εύηχες λέξεις, κρύβεται αυτό που περιγράφεται με σαφήνεια στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και «ασπάζονται» και οι τρεις υποψήφιοι, το οποίο όχι μόνο δεν επανεξετάζει την «ανάγκη αλλαγής στρατηγικού στόχου» του ΠΑΣΟΚ, που υποστηρίζουν οι επίδοξοι «ηγήτορες», αλλά προβάλλει επιτακτικά την προώθηση των πολιτικών της ΕΕ, της «στρατηγικής της Λισαβόνας», των κατευθύνσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Οι «νέες πολιτικές» του ΠΑΣΟΚ είναι συνέχεια των προηγούμενων και στοχεύουν στην άμβλυνση των ακραίων συμπτωμάτων της φτώχειας, με επιδόματα πτωχοκομείου στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά τμήματα, στην προώθηση ενός νέου γύρου αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με την ταυτόχρονη παροχή πλήθους προνομίων στο μεγάλο κεφαλαίο για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Βέβαια, η εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων δεν είναι ...προνόμιο μόνο του ΠΑΣΟΚ. Αυτή την περίοδο το σοσιαλιστικό κόμμα Γερμανίας SPD, ενόψει του συνεδρίου του, που θα πραγματοποιηθεί τέλη Οκτώβρη, βρίσκεται σε «αναζητήσεις». Ο νέος πρόεδρός του Κ. Μπεκ μιλάει για «αριστερή στροφή» και... ανακαλύπτει τη «μαρξιστική θεωρία». Βέβαια, την ίδια στιγμή δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο τις πολιτικές της συγκυβέρνησης με τους «χριστιανοδημοκράτες», ούτε φυσικά το κυβερνητικό έργο δυο χρόνων, που ανάμεσα στα άλλα «πέτυχε»: Να παραταθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια (μήπως σας θυμίζει το νόμο Ρέππα;). Να μειωθούν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές (σας θυμίζει μήπως την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για «ημιανασφάλιστη» εργασία με την απαλλαγή της υποχρέωσης του εργοδότη για καταβολή ασφαλίστρων;). Να αυξήσει κατά τρεις μονάδες το ΦΠΑ.

Στη Γαλλία οι «σοσιαλιστές» αμφιταλαντεύονται μεταξύ της «υιοθέτησης μιας κεντρώας πολιτικής» ή «μιας στροφής προς τα Αριστερά». Η γαλλική σοσιαλδημοκρατία επιχειρεί με φόντο τη διακυβέρνηση Σαρκοζί να καλλιεργήσει στη γαλλική κοινή γνώμη την ιδέα της «ύπαρξης δύο πόλων διαφορετικών αντιλήψεων για τη ζωή και την καθημερινότητα», σε μια προσπάθεια να κρύψει τις σχεδόν ταυτόσημες στρατηγικές επιλογές με τη δεξιά. Μια κοινή στρατηγική που αποκαλύπτεται και από την ευκολία που αλλάζουν «στρατόπεδο» οι «σοσιαλιστές», αφού μέχρι στιγμής πέντε κορυφαία στελέχη τους κατέχουν κυβερνητικούς θώκους! Ανάμεσά τους και ο Ντομινίκ Στρος Καν, που σήμερα είναι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και το φθινόπωρο του 2008 θα διεκδικήσει την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος!!

Δεν αλλάζουν

Είναι φανερό ότι η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας θα διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε μια περίοδο που οξύνεται η επιθετικότητα του καπιταλισμού, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που προσπαθούν από τη μια να είναι υπηρέτες του συστήματος και από την άλλη να διατηρήσουν ένα φιλολαϊκό προφίλ, δεν έχουν περιθώρια για πάρα πολλούς «ελιγμούς».

Η συζήτηση που σήμερα γίνεται στο ΠΑΣΟΚ και στους «ομοϊδεάτες» του δε βασίζεται πάνω σε ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές. Η σοσιαλδημοκρατία δεν «αλλάζει», αφού η πορεία της είναι συνδεμένη με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Η αναζήτηση νέου προσωπείου για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής δεν πρέπει να ξεγελάσει τα λαϊκά στρώματα, αφού δεν οδηγεί στη λύση, αλλά στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και των λαϊκών προβλημάτων.


Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ