Πάνω από 10% ήταν το ποσοστό της μερικής απασχόλησης στην Ελλάδα το 2006, καθώς οι μερικώς απασχολούμενοι έφτασαν συνολικά τους 537.625! Αυτό προκύπτει από την επεξεργασία των επίσημων στοιχείων που παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ». Η ελαστικοποίηση της εργασίας σχετίζεται άμεσα και πάει χέρι χέρι με τις ανατροπές στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης. Οι χαμηλοί μισθοί (μικρότεροι ακόμα και από αυτές τις εξευτελιστικές αποδοχές που προβλέπονται από τις Συμβάσεις της ΓΣΕΕ), τα ελάχιστα ένσημα, η ανασφάλιστη τις περισσότερες φορές εργασία, το διαρκές πέρασμα από την υποαπασχόληση στην ανεργία, δυναμιτίζουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων, κυρίως νέων. Δημιουργούν, ταυτόχρονα, το αναγκαίο υπόβαθρο για να δικαιολογηθεί μια επίθεση που στόχο έχει τη συνολική υποβάθμιση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών παροχών όλων των εργαζομένων.

Η ελαστικοποίηση της εργασίας αποτελεί αναγκαίο εργαλείο για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», που είναι η κεντρική πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιλογή που αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους στόχους που έθεσε η Στρατηγική της Λισαβόνας το 2000, τους οποίους επαναδιατύπωσε η ΕΕ το 2005 και τώρα εντείνει παραπέρα την υλοποίησή τους, προωθώντας τη λεγόμενη «ευελφάλεια» και τις αλλαγές στο Εργατικό Δίκαιο μέσω της Πράσινης Βίβλου. Σ' αυτήν τη στρατηγική κατεύθυνση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν να επιδείξουν πλούσιο έργο.

Σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να χρησιμοποιεί τη μια ή την άλλη ελαστική μορφή εργασίας, ή και πολλές ταυτόχρονα, εξυπηρετώντας την ανάγκη του για αύξηση της κερδοφορίας. Η υποαπασχόληση, μία βασική κατηγορία από την τεράστια γκάμα ελαστικών μορφών εργασίας, στην Ελλάδα κυριολεκτικά τσακίζει κόκαλα. Η μερική απασχόληση, η εργασία εκ περιτροπής, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ακόμα και μιας μέρας, είναι βασικές μορφές υποαπασχόλησης.

Πολιτικά υπεύθυνες γι' αυτήν την κατάσταση είναι οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Αλλά και ο ΣΥΝ, που στηρίζει αυτήν την πολιτική κάνοντας προτάσεις για τη διαχείριση και όχι την εξάλειψη του προβλήματος. Χαρακτηριστικό είναι το εξής: Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εμφανίσει τη μερική απασχόληση ως προθάλαμο στην πλήρη απασχόληση, ενώ ο ΣΥΝ προτείνει πλαφόν στη μερική απασχόληση. Αντίστοιχες ευθύνες φέρουν και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η μερική απασχόληση στην Ελλάδα έχει, ήδη, προωθηθεί με το νόμο 1892/1990 της ΝΔ και τον 2639/1998 του ΠΑΣΟΚ στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ με τον 3174/2003 του ΠΑΣΟΚ και με νέο νόμο της ΝΔ, τον Ιούνη του 2004, η μερική απασχόληση εισήχθη και στο Δημόσιο.

Ο 2639/98 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της, ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορεί με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν, για ορισμένο ή αόριστο χρόνο, ημερήσια ή εβδομαδιαία ή δεκαπενθήμερη ή μηνιαία εργασία, η οποία θα είναι μικρότερης διάρκειας από την κανονική (μερική απασχόληση)...» (άρθρο 2, παρ. 1).

Και στην επόμενη παράγραφο σημειώνεται: «Επίσης, κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της, ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορούν με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής ανά ημέρα, εβδομάδα ή μήνα...». Δηλαδή, ο εργοδότης είναι ελεύθερος να απασχολεί κάποιον με πετσοκομμένα δικαιώματα για όσο καιρό θελήσει και μάλιστα με «ατομική σύμβαση».