Κυριακή 14 Οχτώβρη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 23
ΔΙΕΘΝΗ
ΓΑΛΛΙΑ
«Επιλεκτική μετανάστευση»

Η κυβέρνηση Σαρκοζί εφαρμόζει, με το νέο μεταναστευτικό νομοσχέδιο, τις κατευθύνσεις της Πράσινης Βίβλου της ΕΕ για τους «χρήσιμους μετανάστες», τη «νέα πηγή πλούτου» για το κεφάλαιο

Σε ισχύ τίθεται, ήδη, παρά τις αντιδράσεις μερίδας της αντιπολίτευσης, ανθρωπιστικών οργανώσεων και μέρους της επιστημονικής κοινότητας στη Γαλλία, το νέο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση. Το νομοσχέδιο που παρουσίασε ο υπουργός Μετανάστευσης, Εθνικής Ταυτότητας, Ενσωμάτωσης και Συνεργασίας, Μπρις Ορτεφέ, συνοπτικά, αποσκοπεί στο να καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη την επανένωση του όποιου μετανάστη με την οικογένειά του.

Συγκεκριμένα, προβλέπει ότι τα μέλη της οικογένειας, άνω των 16 χρόνων, για να εγκατασταθούν στη Γαλλία θα υποβάλλονται σε τεστ γλώσσας στη χώρα προέλευσής τους. Οι γαλλικές αρχές, διά των Ινστιτούτων εκμάθησης γλώσσας, θα αναλαμβάνουν την «εκμάθηση σε διάστημα δύο μηνών!» Επίσης, γίνονται αποδεκτές βεβαιώσεις εκμάθησης από ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι περισσότερες πιθανότητες να λάβει βίζα εισόδου στη χώρα έχει όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα να μάθει τη γλώσσα εκτός των υπηρεσιών που παρέχονται από τις γαλλικές αρχές. Πόσο μάλλον που πολλοί μετανάστες προερχόμενοι από χαμηλότατα οικονομικά στρώματα δε γνωρίζουν να γράφουν ούτε τη μητρική τους γλώσσα.

Επίσης, ο μετανάστης θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει κατοικία αλλά και αποδοχές (που ορίζονται στο 1,3 του κατώτερου βασικού μισθού, δηλαδή των 1.287 ευρώ) για να ζήσει την οικογένειά του. Τρίτον, οι γονείς που επιδιώκουν να έρθουν στη Γαλλία με τα παιδιά τους θα πρέπει να υπογράφουν ένα «συμβόλαιο μετανάστευσης», δεσμευόμενοι να σεβαστούν τις αρχές «της γαλλικής Δημοκρατίας». Η τήρηση του συμβολαίου θα «ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα».

Τέλος, το νομοσχέδιο προβλέπει τη διενέργεια τεστ DNA, με έξοδα του αιτούντος βίζα, σε περίπτωση που οι γαλλικές αρχές εκτιμήσουν ότι αμφισβητείται η συγγένειά με τον, εντός Γαλλία, μετανάστη. Το μέτρο αυτό ξεσήκωσε τον περισσότερο θόρυβο, αφήνοντας, ουσιαστικά, στο περιθώριο το ότι ούτως ή άλλως οι γαλλικές αρχές κρατούν αρχείο με τα βιομετρικά χαρακτηριστικά των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα.

Η «Πράσινη Βίβλος» και οι ταραχές στα γκέτο

Τα παραπάνω μέτρα συμπληρώνουν, απλώς, τις προβλέψεις των προηγούμενων νομοσχεδίων (αύξηση του χρονικού ορίου χορήγησης άδειας παραμονής και υποβολής αίτησης υπηκοότητας, πρόκριση όσων μεταναστών διαθέτουν πανεπιστημιακό πτυχίο ή εργασιακή ειδικότητα, διευκόλυνση όσων θέλουν να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια κλπ.). Ολα τα νομοσχέδια για τη μετανάστευση από το 2002 μέχρι σήμερα συγκλίνουν σε έναν βασικό άξονα: την επιλεκτική μετανάστευση.

Ο Σαρκοζί, με επιστολή του, προς τον υπουργό Μετανάστευσης ζητούσε: «να ενισχυθεί η χρήσιμη μετανάστευση, μέχρις ότου φθάσει το 50% των ετήσιων εισόδων μεταναστών. Να εισέρχονται στη Γαλλία όσοι θέλουν να δουλέψουν, να μορφωθούν ή ανταποκρίνονται στις οικονομικές ανάγκες της χώρας». «Θέλουν ευέλικτο, φτηνό και ήδη καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, ανά πάσα στιγμή αναλώσιμο» αντιτείνουν μεταναστευτικές οργανώσεις επισημαίνοντας ότι η λογική αυτή θα θίξει και τους Γάλλους εργαζόμενους.

Η άποψη της «επιλεκτικής μετανάστευσης» δεν είναι καινούρια σε επίπεδο ΕΕ. Στη Γαλλία προσπάθειες γίνονται από τα τέλη της δεκαετίας του '70, όταν η τότε κυβέρνηση Σιράκ, με διάταγμα, απαγόρευε την είσοδο στη χώρα μεταναστών που δεν έχουν σαφή εργασιακό προσανατολισμό (διάταγμα που κατήργησε το Ανώτατο Δικαστήριο). Εκτοτε, κυρίως πολιτικοί του νεογκολικού κόμματος του Σιράκ, και σήμερα του Σαρκοζί, επανέρχονται διαρκώς στον «έλεγχο της μετανάστευσης γιατί προφανώς η χώρα δεν έχει απεριόριστα όρια στο πόσους μετανάστες μπορεί να απορροφήσει». Την οπτική αυτή μοιράζονται και άλλες ευρωπαϊκές ηγεσίες (ας μην ξεχνάμε τη συμφωνία Σαρκοζί - Μπράουν, όταν και οι δύο ήταν υπουργοί Εσωτερικών Γαλλίας - Βρετανίας αντίστοιχα) ενώ η γενική της κατεύθυνση περί «ενίσχυσης της χρήσιμης μετανάστευσης» έχει εισαχθεί, από την Ευρωπαϊκή επιτροπή και στην Πράσινη Βίβλο, το 2001.

Η εξέγερση στα γκέτο των μεγάλων γαλλικών πόλεων, το Νοέμβρη του 2005, και η στυγνή καταστολή της από τον τότε υπουργό Εσωτερικών, Σαρκοζί, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση συνείδησης στη γαλλική κοινή γνώμη. Ο Σαρκοζί «πάτησε» στην εργασιακή ανασφάλεια που βιώνει ο μέσος Γάλλος μέσα από τη διαρκή χειροτέρευση των όρων εργασίας του, της αγοραστικής του δύναμης και της ποιότητας ζωής του και ενίσχυσε τα αντιδραστικότερα ένστικτα του, για να δει ως απειλή όχι το καπιταλιστικό σύστημα, τις αναδιαρθρώσεις του και τις νέες επιθέσεις του κεφαλαίου στα εργασιακά του δικαιώματα, αλλά το χαμηλότερο στρώμα της εργατικής τάξης, που στήριξε την οικονομία της Γαλλίας με φτηνά εργατικά χέρια τις προηγούμενες δεκαετίες και σήμερα πετάχτηκε στο περιθώριο. Το ότι τα παιδιά των πρώην μεταναστών έχουν γίνει πολίτες β' κατηγορίας στα γκέτο αναπτύσσοντας και τις συνεπαγόμενες επιθετικές ή παραβατικές συμπεριφορές, συνδέθηκε έντεχνα με όλους τους μετανάστες.

Με βάση δημοσκόπηση που δημοσίευσε η «Μοντ Ντιπλοματίκ», το σημαντικότερο κριτήριο ψήφου στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές Μάη - Ιούνη ήταν η εργασία, αλλά οι ερωτώμενοι σε ποσοστό 70% δήλωναν ότι θα την κρίνουν υπό το πρίσμα της μετανάστευσης. Επίσης, το 55% εκτιμούσε ότι η χώρα «έχει πολλούς μετανάστες και πρέπει να περιοριστούν». Η άποψη αυτή υπερτερούσε σε όλα τα οικονομικά στρώματα, με εξαίρεση, προφανέστατα όχι τυχαία, τα υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων και τους πνευματικά εργαζόμενους - διανοούμενους, δηλαδή όσους δε νιώθουν να απειλούνται εργασιακά από τους μετανάστες.

Αντιπολιτευτικά μισόλογα, σοσιαλιστική διγλωσσία και κυνική πραγματικότητα

Οσο για τις αντιδράσεις σε πολιτικό επίπεδο; Τα κόμματα της «αριστεράς», συμπεριλαμβανομένου του Γαλλικού ΚΚ, απέρριψαν ως απαράδεκτο το νομοσχέδιο, χωρίς να θίξουν τα αίτια της κατάστασης και τους πραγματικούς του στόχους. Η μείζονα αντιπολίτευση, οι Σοσιαλιστές, «πάσχει» πάλι από διγλωσσία. Ορισμένοι, όπως το ανερχόμενο προς την ηγετική ομάδα στέλεχος, Μανουέλ Βαλς, τονίζουν ότι «επιτέλους ας πούμε καθαρά ότι δεν μπορεί να παίρνει άδεια παραμονής ο οποιοσδήποτε, ότι προηγείται η οικονομική μετανάστευση που είναι επωφελής για τη Γαλλία και ότι αυτό είναι απόφαση ολόκληρης της ΕΕ». Και ορισμένοι άλλοι, όπως η Μαρτίν Ομπρί, πρώην υπουργός Εργασίας, καταγγέλλουν τον Σαρκοζί με γενικολογίες του τύπου «επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προσπάθεια να καταστεί αφόρητη η ζωή των ξένων στη χώρα».

Μία από τις κυνικότερες, πλην ειλικρινέστερες, απαντήσεις για τους απώτερους στόχους της πολιτικής αυτής, που καλύπτεται πίσω από το ξενοφοβικό ύφος Σαρκοζί, πάντως έχει δοθεί από την νυν υπουργό Υγείας Ροσελίν Μπασελό-Ναρκέν, ως στέλεχος του UMP, του κόμματος του Σαρκοζί, το 1999, στη «Μοντ»: «Η Γαλλία και κατ' επέκταση η Δ. Ευρώπη πήρε από τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου πρώτες ύλες και εργατικά χέρια. Σήμερα είναι ώρα να πάρουμε τα καλύτερα στοιχεία τους, να ελέγξουμε τη μόρφωσή τους και να τα αξιοποιήσουμε ή εδώ ή στέλνοντάς τα πίσω στις χώρες τους γιατί αυτή είναι η πηγή του πλούτου του 21ου αιώνα: η γνώση»!


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ