Φωτιά και λάβρα ένα προς ένα: Ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε βάρος της Δημόσιας Παιδείας, αποκέντρωση αρμοδιοτήτων αποκλειστικής ευθύνης του κράτους στην Αυτοδιοίκηση, για να γίνουν πιο εύκολα εμπόρευμα η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια. Συνδετικός τους κρίκος οι ανάγκες του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του. Πεδίο της μάχης το σύνολο της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης και αντίπαλός σου η εξειδικευμένη ανά χώρα πολιτική που έχουν από κοινού συμφωνήσει οι κυβερνήσεις της ΕΕ. Μέσο - όπλο ενάντιά σου και στις τρεις περιπτώσεις ο διάλογος!

Εδώ και οι πρόθυμοι από καιρό με εποικοδομητικές προτάσεις: Για το κράτος που θα παραμένει όργανο διασφάλισης της εξουσίας της αστικής τάξης, αλλά θα είναι και δημοκρατικό! Πώς; Με την αποκέντρωση! Ασε που ξάφνου η Αυτοδιοίκηση από συστατικό του κράτους θα γίνει και φορέας ανάπτυξης και ευημερίας!

Κι ακόμα δεν άρχισε ο διάλογος...

Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, ίσως γι' αυτό και δύσκολα:

Σαν αποτέλεσμα μιας απίστευτης έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πλούτος που αυτή παράγει αυξάνεται με άλματα. Αυτός ο πλούτος πάει στα χέρια όλο και πιο λίγων, όλο και περισσότερος. Ερχεται μετά η στατιστική των αστών και «μοιράζει» τον πλούτο «κατά κεφαλήν». Σα να λέμε ότι οι μέτοχοι μιας πολυεθνικής και οι χιλιάδες εργάτες στις επιχειρήσεις της πολυεθνικής, όλοι μαζί μοιράζονται το ίδιο ταμείο. Ετσι προκύπτει το συμπέρασμα ότι αυξάνεται η γενική ευημερία. Μόνο που οι διαφορές στην πράξη είναι τόσο μεγάλες και δεν κρύβονται πλέον. Οπότε συμπληρώνει - η αστική στατιστική - και την παραδοχή ότι πράγματι αυξάνεται η ανισότητα. Πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η πολιτική διακυβέρνηση χωρίς να θίξει το σύστημα. Χαράς ευαγγέλια για τους σοσιαλδημοκράτες, καθώς αυτός ακριβώς και ο ρόλος τους: Να πείθουν εργατικές μάζες ότι υπό τη δική τους διακυβέρνηση ο καπιταλισμός θα είναι δικαιότερος.

Οταν το πράγμα φτάνει στην πράξη, έχουμε επανάληψη της ίδιας συνταγής: Λίγα στους μισθούς, με «αυτοσυγκράτηση» στις τιμές και επιτάχυνση σε όσα κάνουν πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Αυτό είναι οι μεταρρυθμίσεις που ζητείται να επιταχυνθούν.

Εκεί ακριβώς ο ρόλος των ΟΚΕ: Να σβήνουν πυρκαγιές πριν καν ξεσπάσουν.

Λύση; Για ένα πρώτο βήμα το παράδειγμα το δίνουν οι πυρόπληκτοι. Που πήραν απόφαση να οργανωθούν από τα κάτω με όρους πραγματικού κινήματος και αιτήματα που δε χωράνε φτιασίδωμα και διαλόγους. Επιτροπές αγώνα, δράση των συνδικαλιστικών και άλλων μαζικών φορέων, με στόχους που υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, κάθε μορφής οργάνωση. Μακριά από διαλόγους και εργατοπατέρες. Γιατί «έρχονται χρόνια δύσκολα»...