Ηταν μόλις 12 χρονών όταν έπιασε για πρώτη φορά δουλιά σε εργοστάσιο. Δουλιά σκληρή, σχεδόν βασανιστική, πόσο μάλλον για ένα παιδί. Ηταν 15 όταν απέκτησε το πρώτο της παιδί. Ηταν 23 χρονών όταν απέκτησε το τέταρτο και τελευταίο παιδί της. Και τότε μόνο σταμάτησε απ' το εργοστάσιο, αφού τη βάραινε η ευθύνη της φροντίδας 4 παιδιών και 2 ανήμπορων γερόντων.

Ηταν 29 χρονών όταν ξαναγύρισε στη φάμπρικα. Το πρώτο της παιδί ήταν 14. Αρκετά μεγάλο δηλαδή για να αναλάβει ευθύνες στο νοικοκυριό και να της επιτραπεί ξανά να δουλέψει, αφού ένας μισθός για μια 6μελή οικογένεια ήταν σαν κανένας. Ηταν 35 χρονών όταν απολύθηκε. Ηταν άνεργη ως τα 40 της χρόνια. Τότε στην ανεργία πετάχτηκε και ο σύζυγός της. Αναγκαστική επιλογή η εσωτερική μετανάστευση, σε κάποιο αστικό κέντρο προς αναζήτηση μεροκάματου.

Ηταν 42 χρονών όταν εντάχτηκε ξανά στην αγορά εργασίας ως μερικώς απασχολούμενη, συνεπώς με μερική ασφάλιση, μερικό μισθό. Ηταν τότε που αποφάσισε να συνεχίσει το σχολείο, να απαλλαγεί απ' την ντροπή που ένιωθε επειδή δεν κατάφερε να τελειώσει το γυμνάσιο, γράφτηκε και τελείωσε το νυχτερινό. Ηταν 47 όταν άρχισε πάλι απ' την αρχή να μεγαλώνει παιδιά, τα παιδιά των παιδιών της, τα εγγόνια της.

Είναι σήμερα 49 χρονών, μια νέα όμως πρόωρα γερασμένη γυναίκα. Από τις ευθύνες και την κούραση. Απ' τη δουλιά και τα βάσανα. Μια εργάτρια, μαχήτρια της ζωής, γυναίκα περήφανη με αξιοπρέπεια. Σύνταξη ξέρει πως δε θα πάρει. Κάτι τα χρόνια που δούλευε ανασφάλιστη. Κάτι τα χρόνια της ανεργίας. Κάτι τα χρόνια που αναγκαζόταν να μη δουλεύει γιατί δεν είχε πού να αφήσει τα παιδιά της. Κάτι η μερική απασχόληση. Και η σύνταξη διαγράφτηκε ως προοπτική.

Λίγο πριν τις εκλογές είχαμε μια κουβέντα. Οχι για την ψήφο, αυτή ήταν και είναι δεδομένα «κόκκινη». «Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για μένα, για όλους, για το Κόμμα» συνηθίζει να λέει. Μιλήσαμε για πολλά. Της μίλησα για το Ασφαλιστικό. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές ξανασυναντηθήκαμε. «Είχες δίκιο», μου είπε, «άκουσα στις ειδήσεις ότι θα κάνουν διάλογο για το Ασφαλιστικό, δηλαδή αλίμονό μας...», συμπλήρωσε θλιμμένα. Και τότε μου δήλωσε κοφτά, αποφασιστικά «στις συγκεντρώσεις, θα έρθω κι εγώ, να με ειδοποιήσεις μην τυχόν και δεν το μάθω. Θα έρθω, αν χρειαστεί θα πάρω και τα εγγόνια μου μαζί, στα καροτσάκια τους.

Δεν πάει άλλο. Εγώ έζησα όπως είχε ζήσει η μάνα μου και πριν απ' αυτή η γιαγιά μου και όλες οι γυναίκες σαν εμένα που ξέρω, για μας δεν προχωρούσε μπροστά ο κόσμος πήγαινε κατευθείαν πίσω. Οι κόρες μου, οι εγγονές μου δε θέλω να ζήσουν έτσι και χειρότερα, αφού μπορούν να ζήσουν καλύτερα. Φτάνει πια. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει κι άλλος τρόπος να σπάσει δεν υπάρχει. Θα το πω και στις άλλες στη δουλιά. Θα τις φέρω όλες στις διαδηλώσεις, θα δεις...».