...Στις 78 μέρες και νύχτες από 24 Μάρτη ως 10 Ιούνη 1999 οι αεροπορικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, στην αρχή με 420 και τελικά με 1.200 αεροπλάνα πραγματοποίησαν συνολικά 37.465 πτήσεις, κατά τις οποίες εκτόξευσαν 20.000 πυραύλους και βόμβες πάνω σε ολόκληρο το έδαφος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ηδη αυτό και μόνο το γεγονός κάνει σαφές πόσο ψεύτικη και παραπλανητική είναι η προπαγανδιστική έννοια περί «πολέμου στο Κόσσοβο». Σ' αυτόν τον πρώτο πόλεμο ενάντια σε ένα αναπτυγμένο βιομηχανικό χώρο της Ευρώπης καταστράφηκαν τουλάχιστον 200 βιομηχανίες και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, 300 σχολεία, 50 νοσοκομεία και 50 γέφυρες, πράγμα που οδήγησε την οικονομία της Γιουγκοσλαβίας πίσω, στα επίπεδα του 1900. Με το συστηματικό βομβαρδισμό εργοστασίων της χημικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας, διυλιστηρίων και αποθηκών πετρελαίου προξενήθηκε στη Γιουγκοσλαβία και τα γειτονικά κράτη η μεγαλύτερη περιβαλλοντολογική ζημιά από την εποχή του πολέμου των ΗΠΑ κατά του Βιετνάμ.

Γιατί πρόκειται εδώ όχι για «παράπλευρες ζημίες», όχι για μη σκόπιμες ή αναπόφευκτες παρενέργειες; Πρώτον γιατί οι ζημίες των αστικών στόχων βρίσκονται σε αλλόκοτη σχέση με τις ζημιές που προξενήθηκαν στις στρατιωτικές δυνάμεις της Γιουγκοσλαβίας: 26 άρματα μάχης, 12 άρματα προστασίας και 8 πυροβόλα. Δεύτερο γιατί βάση της διεξαγωγής του ΝΑΤΟικού πολέμου ήταν μονοσήμαντα η εγκληματική λογική να καταστραφεί η βιομηχανική βάση και η υποδομή της Γιουγκοσλαβίας, αν ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Μιλόσεβιτς δε συνθηκολογήσει μπροστά στις αξιώσεις του ΝΑΤΟ να εγκαταλείψει την κρατική κυριαρχία της χώρας του...

Οτι η μαζική και σε ολόκληρο το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας καταστροφή αστικών στόχων έγινε με πρόθεση, εξάγεται καθαρά και από το γεγονός ότι δεν πρόκειται - όπως στη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου για χαρακτηριστικούς βομβαρδισμούς μεγάλων εκτάσεων, αλλά κατά κύριο λόγο για όπλα ακριβείας που πετύχαιναν τους στόχους ακριβώς και που ξαναβομβάρδιζαν τους ίδιους στόχους που δεν καταστρέφονταν με την πρώτη επίθεση.

«Εγκλήματα πολέμου είναι τέτοιες εγκληματικές παραβάσεις των δεσμευτικά καθορισμένων νορμών και απαγορεύσεων του ισχύοντος διεθνούς πολεμικού δικαίου, που ιδιαίτερα υποχρεώνουν τα εμπόλεμα κράτη να καταπολεμούν αποκλειστικά τις στρατιωτικές δυνάμεις και στρατιωτικούς στόχους του αντιπάλου και να χρησιμοποιούν τα όπλα τους κατά τρόπο που να μη βλάπτεται ο αστικός πληθυσμός και τα ζωτικά αναγκαία γι' αυτόν έργα. Αυτές οι νόρμες και απαγορεύσεις για προστασία του αστικού πληθυσμού έχουν καθοριστεί ιδιαίτερα στις εξής διεθνείς συμβάσεις με δεσμευτική διεθνή ισχύ:

• Τη Διάταξη της Χάγης, για τη διεξαγωγή χερσαίου πολέμου, της 18 Οκτώβρη 1907
• Τη Σύμβαση της Γενεύης για την προστασία του αστικού πληθυσμού της 12 Αυγούστου 1949
• Τα 1ο και 2ο πρόσθετα πρωτόκολλα στη Σύμβαση της Γενεύης της 12 Αυγούστου 1949 για την προστασία των θυμάτων σε διεθνείς και μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις της 8 Ιούνη 1947.

Με τους βομβαρδισμούς αστικών στόχων, ιδιαίτερα δε με το βομβαρδισμό εργοστασίων χημείας - όπως στο Πάντσεβο - και την απελευθέρωση κατά μάζες υψηλής έντασης δηλητηριωδών ουσιών οι ΝΑΤΟικοί διεξήγαγαν έναν κανονικό περιβαντολογικό πόλεμο με διακινδύνευση των ανθρώπων της περιοχής και μετά τον τερματισμό του πολέμου. Ο Κνουτ Κρούζεβιτς (στο έργο: «Περιβαλλοντικός πόλεμος - Οικολογικές και ανθρωπιστικές συνέπειες»), αφού αποδείχνει ότι οι ΝΑΤΟικές στρατιωτικές δυνάμεις «σχεδίασαν οικολογικό πόλεμο» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: «τα κράτη του ΝΑΤΟ πήραν για τον εαυτό τους όχι μόνο το "δικαίωμα να διεξάγουν πόλεμο", αλλά και το "δικαίωμα για εγκλήματα πολέμου". Ο διεθνολόγος Νόρμαν Πεχ, σε συνδυασμό με τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, υπενθυμίζει ότι οι ΗΠΑ το 1986 καταδικάστηκαν από το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν στη Νικαράγουα, υπό το πρόσχημα του αγώνα «για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Αλλά απ' αυτό οι ΗΠΑ δεν έβγαλαν κανένα δίδαγμα». Εντελώς το αντίθετο. Στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας οι αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ και των άλλων κρατών του ΝΑΤΟ με το πρόσχημα ότι αγωνίζονται για «τα ανθρώπινα δικαιώματα» διέπραξαν σχεδιασμένα και με δόλο εγκλήματα πολέμου που τουλάχιστον η Ευρώπη δεν τα βίωσε από το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Αλλά όχι μόνο αυτό. Πολιτικοί του ΝΑΤΟ δικαιολόγησαν αυτά τα εγκλήματα πολέμου και με το ότι έπραξαν κάτι για το οποίο ακόμα και οι χιτλερικοί φασίστες τρόμαξαν: Αμφισβήτησαν δηλαδή δημόσια τη βασική διάταξη του ανθρωπιστικού διεθνούς δικαίου του πολέμου! Ετσι ο (Γερμανός) υπουργός Αμυνας Σάρπινγκ τόλμησε να δηλώσει σε τηλεοπτική συνέντευξη: «Αν έχετε να κάνετε με μια δικτατορία, δύσκολα μπορείτε να διαχωρίσετε ανάμεσα σε έτσι λεγόμενη αστική και έτσι λεγόμενη στρατιωτική υποδομή».

Αυτή την ηθελημένη πολιτική περιφρόνηση του ανθρωπιστικού διεθνούς δικαίου του πολέμου ο ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ (ΗΠΑ) και ο πρόεδρος της στρατιωτικής επιτροπής του ΝΑΤΟ στρατηγός Κλάους Νάουμαν (Γερμανία) την εφάρμοσαν στρατιωτικά στην πράξη σχεδιάζοντας αντίστοιχα τους στόχους για τους βομβαρδισμούς. Ο Νάουμαν κάνοντας τον απολογισμό του πολέμου στην εταιρία «Κλάουζεβιτς» δήλωσε χαρακτηριστικά: «...Οταν εφαρμόζει κανείς στρατιωτικά μέσα για την επιβολή ενός πολιτικού στόχου, τότε οφείλει να διερωτηθεί: Πού πλήττω τον αντίπαλο πιο βαριά; Και τι θα μπορούσε να πλήξει τον Μιλόσεβιτς; Βέβαια όχι η καταστροφή των χερσαίων δυνάμεων. Για έναν κομμουνιστή δικτάτορα είναι το ίδιο, πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν. Αυτό που τον πλήττει είναι η απώλεια εκείνων των μέσων, που στηρίζουν την εξουσία του. Είναι η αστυνομία, η επικυριαρχία στα ΜΜΕ και οι βαρόνοι της βιομηχανίας, που τον υποστηρίζουν με χρήματα, και φυσικά οι (βιομηχανικές) εγκαταστάσεις τους. Οταν εμείς καταστρέψαμε αυτούς τους στόχους με φανταστική ακρίβεια, τότε άρχισε η διαδικασία της υποχώρησης» (σ.σ. της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας).

Ο πληθυσμός των περισσότερων κρατών του ΝΑΤΟ έγκρινε κατά πλειοψηφία τον επιθετικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και τις ωμές παραβάσεις του ανθρωπιστικού διεθνούς δικαίου για τον πόλεμο ή τουλάχιστον το δέχτηκε χωρίς αντίσταση. Αυτό αποκαλύπτει την ιδεολογική στάση (του πληθυσμού) όχι μόνο απέναντι σ' αυτόν τον πόλεμο, αλλά γενικά σε κάθε πόλεμο. Πού οφείλεται αυτό; Η γνώμη του κ. Βόιτ είναι η εξής: «Ενα ουσιαστικό στοιχείο αυτής της στάσης είναι η συνείδηση του πληθυσμού περί δικαίου και αδίκου. Η πηγή (σ.σ. αυτής της συνείδησης) για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι θεωρητικές μελέτες, αλλά μάλλον η επίδραση των ΜΜΕ ή απλώς η περισσότερο αισθηματική εμπιστοσύνη στους εκλεγμένους από τους ίδιους πολιτικούς. Το γεγονός ότι αυτός ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σχεδόν σε όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ σκηνοθετήθηκε από πολιτικούς, οι οποίοι - ως τον γγ του ΝΑΤΟ - προέρχονται από τη σοσιαλδημοκρατία και οι οποίοι παλιότερα είχαν αποκτήσει πολιτικό προφίλ σαν αντίπαλοι του πολέμου, επηρέασε φυσικά τη στάση πολλών ανθρώπων. Ομως σημαντικότερο είναι πιθανώς ότι οι βασικές στάσεις απέναντι στον πόλεμο και την ειρήνη στην εποχή μας μαζικά εμποτίστηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και ιδιαίτερα από τον καιρό του 2ου Πολέμου στον (Περσικό) Κόλπο από την ιμπεριαλιστική πολεμική ιδεολογία, στάσεις που χρειάστηκε μόνο να καταστούν επίκαιρες από την καμπάνια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κατά της Γιουγκοσλαβίας, την προσανατολισμένη για πρώτη φορά στα «ανθρώπινα δικαιώματα» σαν δήθεν πολεμικό στόχο του ΝΑΤΟ.

Μέσα στις βασικές αυτές στάσεις είναι και το αυτονόητο και η αυτοπροσωπογραφία αντίστοιχα ότι (οι ΗΠΑ) βγήκαν από τον Ψυχρό Πόλεμο νικητές και σαν η ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο και χάρη στην πάρα πολύ υψηλή στρατιωτικο-τεχνική υπεροχή μπορεί να κάνουν πόλεμο, ενάντια σε όλα σχεδόν τα κράτη χωρίς απ' αυτό να διατρέχουν οι ίδιες κίνδυνο ή μάλιστα από κάποιον να κατηγορηθούν σαν υπεύθυνες. Ανάλογα η κοινή γνώμη των κρατών του ΝΑΤΟ αποδέχτηκε την εντελώς προκλητική ανοιχτή παραβίαση του χάρτη του ΟΗΕ, που έγινε με τον «αυτοδιορισμό» του ΝΑΤΟ για τη διεξαγωγή αυτού του πολέμου. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ απαίτησε πρακτικά την εξάλειψη όλης της προόδου στο διεθνές δίκαιο των τελευταίων 350 χρόνων όταν σε μια σύσκεψη υψηλόβαθμων εκπροσώπων της ΟΔΓ δήλωσε: «Βιώνουμε τώρα την αποστροφή από μια εδαφική τάξη πραγμάτων και τις συνδεμένες μαζί της αρχές, όπως αυτές εγκαθιδρύθηκαν με την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, ότι δηλαδή: «τα κράτη είναι κυρίαρχα, διατηρούν σχέσεις μεταξύ τους και το πώς φέρονται στους πολίτες τους είναι δικό τους ζήτημα». Ο (Γερμανός) στρατηγός Κλάους Νάουμαν πιάνεται απ' αυτή την αμφισβήτηση όλης της εξέλιξης του διεθνούς δικαίου από την εποχή της Διαφώτισης και της αστικής επανάστασης μέχρι και το χάρτη του ΟΗΕ και την οξύνει περισσότερο, δηλώνοντας: «Αυτό που με την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648 έγινε βάση της διεθνούς πολιτικής, καταργήθηκε με τις ενέργειες του ΝΑΤΟ στην περίπτωση του Κοσσόβου. Αυτό το παράδειγμα θα παίξει πιθανώς σημαντικό ρόλο στην παραπέρα εξέλιξη». Ετσι, κατά τον Νάουμαν, αυτός ο πόλεμος του ΝΑΤΟ θα μπορούσε τελικά «να γίνει η μαμή στην παραπέρα εξέλιξη του διεθνούς δικαίου»...

...«Φυσικά το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στα κράτη του ΝΑΤΟ έγκριναν ή απλά αποδέχτηκαν τον επιθετικό πόλεμο έχει να κάνει και με το ότι οι ίδιοι με αυτόν τον πόλεμο δεν περιήλθαν σε κίνδυνο και μπορούσαν να τον παρακολουθήσουν στην τηλεόραση σαν «πόλεμο - θέαμα». Η συγγραφέας, Ελφρίδε Γέλινεκ χαρακτήρισε αυτό το φαινόμενο σωστά σαν «αδιαφορία αυτών που δεν κινδυνεύουν». Μαζί με την προσωπική μη διακινδύνευση η προπαγάνδα του ΝΑΤΟ δημιούργησε μια συνείδηση για το δίκαιο, που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και που θα τη χαρακτήριζα σαν πολεμο-ιδεολογικά παραμορφωμένη συνείδηση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο ο Καρλ Μπρεντάουερ το κριτίκαρε σαν μαζική ύπαρξη μιας «επικίνδυνης για τη ζωή καλή συνείδηση». Αυτή έκανε δυνατή την κυνική αμφισβήτηση από το ΝΑΤΟ όλων των κατακτήσεων του διεθνούς δικαίου, που προγράφουν τον επιθετικό πόλεμο και τα εγκλήματα πολέμου. Η ίδια πνευματική στάση οδήγησε και στο γεγονός ότι οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος με επιρροή όπως η «Γκρίνπις», η «Γκρινκρός» ή η «Ενωση Περιβάλλοντος και Προστασίας της Φύσης της Γερμανίας» (BUND) πρακτικά αποδέχτηκαν τον περιβαλλοντικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας χωρίς κριτική. Συμφωνά ρητά με τον Κνουτ Κρούζεβιτς που βλέπει σ' αυτό μια επικίνδυνη αλλαγή της συνείδησης και διαπιστώνει: «Θα μπορούσε να έχει πάρα πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τη συνείδηση περιβάλλοντος και δικαίου των κοινωνιών του ΝΑΤΟ ότι μέσα σε λίγες μέρες χωρίς ευδιάγνωστους ηθικούς, οικολογικούς, επιστημονικούς ή νομικούς δισταγμούς εγκατέλειψαν την πολιτισμική συναίνεση ότι ο άνθρωπος δεν εκθέτει τον όμοιό του με δόλο σε σύννεφα με δηλητηριώδη αέρια. Και παραμένει πάρα πολύ εκρηκτικό μεταπολεμικό ζήτημα το πώς μπορεί να αποκατασταθεί πάλι η ως τώρα πρωτιά του οικολογικού απέναντι στο στρατιωτικό, όταν οι κυβερνήσεις των εμπόλεμων κρατών θα εγκρίνουν και μελλοντικά οι στρατοί τους να χρησιμοποιούν όλες τις αξιόποινες μεθόδους και τα μέσα της οικολογικής και περιβαλλοντικής διεξαγωγής του πολέμου».