Ο Χρυσάνθου παίρνει έναν έρωτα ανάμεσα σε έναν Τουρκοκύπριο και μια Ελληνοκύπρια, έναν Ρωμαίο και μια Ιουλιέτα, και προσπαθεί να παροτρύνει τις δυο κοινότητες να αφήσουν τις προκαταλήψεις και να ζήσουν ενωμένες! Να, οι καλές προθέσεις που λέγαμε! Ομως, τα πράγματα στη ζωή, δεν είναι τόσο απλά, όπως στον κινηματογράφο! Στη ζωή τα προβλήματα, ιδιαίτερα τα πολιτικά προβλήματα, δε λύνονται με ευχές και με συναισθηματικές παροτρύνσεις! Λύνονται, πρωτίστως, πολιτικά. Ταξικά, με άλλα λόγια!

Ο Χρυσάνθου, για να εξευμενίσει τους θεούς και για να αποβάλει τα κακά πνεύματα, για να δείξει ουδέτερος και για να αρέσει (σε ποιους άραγε;), χρέωσε και στις δυο κοινότητες τα ίδια λάθη. Και μάλωσε -το ίδιο- και τις δυο κοινότητες, για τη στενοκεφαλιά τους. Κουβέντα, βέβαια, δεν είπε για το ποιος έκανε τα εγκλήματα (και από τις δυο κοινότητες) στην Κύπρο. Ούτε, βέβαια, πως η Κύπρος σήμερα βρίσκεται υπό κατοχή.

Ο συμψηφισμός, δεν είναι συνεισφορά. Είναι σκέπασμα των προβλημάτων, όπως κάνει η γάτα με τις δικές της βρωμιές. Η αλήθεια είναι αυτή που δικαιώνει. Και η αλήθεια ποτέ δεν είναι συμψηφιστική και συμβιβαστική. Οποιος θέλει να βοηθήσει την Κύπρο προσπαθεί να ενώσει αυτούς που, πέρα από «θρησκείες» και «παραδόσεις», έχουν τα ίδια συμφέροντα. Αυτούς που πραγματικά θέλουν και προσβλέπουν σε μια Κύπρο πραγματικά ανεξάρτητη, ειρηνική, αλλά και κοινωνικά δίκαια.

Αυτά, ως προς το πολιτικό. Στο καλλιτεχνικό μέρος η ταινία, παρ' όλες τις πολλές αρετές της, πάσχει από άκρατο νατουραλισμό. Το ντύσιμο, τα δημοτικά τραγούδια που απαγγέλλονται, και μάλιστα με στόμφο, οι ερμηνείες των ηθοποιών, το γενικό κλίμα, όλα μαζί τελικά, παραπέμπουν σε πολύ «ναΐβ» καταστάσεις. «Ναΐβ» Καταστάσεις που ακυρώνουν τα όποια καλά στοιχεία.

Παίζουν: Κρίστοφερ Γκρέγκο, Αγνή Τσαγκαρίδου, Μιχάλης Τερλικάς, Θοδωρής Μιχαηλίδης, Αλκης Κριτικός, Κούλης Νικολάου, κ.ά.