Γι' άλλο λόγο γράφτηκε ο στίχος. Κι όμως, ήρθε κι έδεσε στη μέση ενός ρεπορτάζ από το μέτωπο της φωτιάς. Μέτωπο ίσον πόλεμος. Και τότε και τώρα, κάθε μέρα. Τάξη ενάντια σε τάξη. Γιατί αυτό που καίγεται είναι η βάση, η μαγιά για το κέρδος των αστών αύριο. Γιατί αυτό που καίγεται δεν είναι ένα δέντρο, είναι η ζωή σου. Σε είδα να το λες, σα να φοβόσουν να το πεις, την ώρα που οι φλόγες τύλιγαν το λιοστάσι: «Αυτό είναι η ζωή μου, εδώ γεννήθηκα, εδώ ζω, έτσι ζω», έλεγες κι ήταν άδολο στο μάγουλο το δάκρυ...

«Κάψ' τους πολιτικά πριν σε κάψουν», γράφαμε λίγες μέρες πριν. Δεν πρόλαβες, σε κάψανε πάλι. Και θα σε ξανακάψουν. Μέχρι που ο πόνος, η οργή να γίνουν συνείδηση, μίσος. Ναι, μίσος! Για ό,τι σε καίει και σε ξανακαίει κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε σου στιγμή.

Ο Ταΰγετος είναι για τη νότια Ελλάδα ό,τι ακριβώς και ο Ολυμπος για τη βόρεια. Τίποτα λιγότερο. Κι είναι τεράστια η ξεφτίλα όλου αυτού του πολιτικού συστήματος, που χρειάστηκε να μετρά δεκάξι νεκρούς για να αρχίσει να «συσκέπτεται»!

Με τον ένα να παριστάνει την ελπίδα - δήθεν θλιμμένη - με φόντο ακίνητα πλαστικά πράσινα σημαιάκια...

Και τον άλλο να δηλώνει σταθερότητα, με φόντο φυσικά καμένα δέντρα.

Στη μέση εσύ. Αγάντα! Αλλά, ξέρεις, δεν αρκεί, πια, ούτε το αγάντα... Τι 'ναι βαρύ το τίμημα.

Και θα 'ναι ακριβότερο αύριο. Δες! Σου στήνουν τον ένα μετά τον άλλο τους λάκκους. Θα 'χεις, λέει, αύξηση στο εισόδημά σου, αρκεί να μη βγεις στη σύνταξη.

Και συμφωνούν και οι δυο σ' αυτό: Οι πράσινοι το έχουν νομοθετήσει ήδη με το νόμο Ρέππα, οι μπλε το ξαναεξαγγέλλουν. Κι είναι αυτή ακριβώς η δικομματική συμφωνία, που αποθρασύνει τους εργοδότες. Κι είναι αυτή ακριβώς η δικομματική συμφωνία, που επιτρέπει στους αστούς να αξιώνουν εδώ και τώρα να γίνει το μεγάλο άλμα, να μείνουν στην άκρη τα μισόλογα και να προωθηθούν πάραυτα, με «συναίνεση», το σύνολο των αντιασφαλιστικών ανατροπών.

Στη μέση, πάλι εσύ. Μικρό όπλο η ψήφος, αλλά όπλο. Βάψ' το κόκκινο και ρίξε!