Κάποιο λόγο εφευρίσκουν πάντοτε οι κυβερνώντες, για να εφαρμόζουν τις διάφορες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας. Παλιότερα πρόβαλαν το όραμα της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ, μετά έπρεπε να αντιμετωπιστεί ο υψηλός πληθωρισμός, μετά η είσοδος στην ΟΝΕ και πάει λέγοντας. Τώρα, προβάλλεται η ανάγκη της διατήρησης των κεκτημένων και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, όπως και η εξοικονόμηση 1,5 τρισεκατομμυρίων δραχμών, τα οποία - πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα των κυβερνώντων - θα διατεθούν για τους πάσχοντες τομείς της παιδείας και της υγείας.

Εχετε και την παραμικρή αμφιβολία, ότι και οι νέοι ισχυρισμοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά προφάσεις εν αμαρτίαις, ενώ οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Αλλωστε, πρέπει να ομολογήσουμε, ότι τούτη τη φορά, οι κυβερνώντες είναι λιγότερο ανειλικρινείς. Ο στόχος της διατήρησης των κεκτημένων και της ανταγωνιστικότητας, αφορά αποκλειστικά και μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και, κυρίως, τα αμύθητα κέρδη του και όχι τους εργαζόμενους και το λαό. Τα εργασιακά, ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα και κατακτήσεις των τελευταίων, όπως όλοι γνωρίζουν, κάθε άλλο παρά κεκτημένα και διατηρήσιμα θεωρούνται. Αντιθέτως, έχουν μπει στην προκρούστεια κλίνη της παγκοσμιοποίησης και των «νόμων της αγοράς».