«Κάποιες μέρες σηκώνομαι πιο νωρίς για να σιδερώσω, προτού πάω στη δουλιά. Τόσοι άνθρωποι εδώ μέσα, μαζεύονται τα ρούχα από τη μια στιγμή στην άλλη», απάντησε χαμογελώντας, σαν να το διασκέδαζε που με σόκαρε η ζωή της.

Κάποτε μου είχε πει: «Πάντα σκέφτομαι και μη χειρότερα. Ευχαριστώ το θεό που έχω την υγεία μου. Και τον άντρα μου που πριν πεθάνει πρόλαβε και έχτισε το σπίτι που μένουμε. Τουλάχιστον έχω το σπίτι μου, σκέφτομαι. Κανείς δεν μπορεί να με πετάξει στο δρόμο. Σκέψου να μην είχα και αυτό το σπίτι... Πώς θα μεγάλωνα δυο παιδιά μόνη μου...».

Χιλιάδες οι γυναίκες σαν τη Μάρω. Ολοι μας βλέπουμε μια «Μάρω» στο πρόσωπο της μάνας, της γιαγιάς, της γειτόνισσας. Ακούραστες και περήφανες. Και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με τις εκπομπές και τα διάφορα δημοσιεύματα για γυναίκες της αστικής τάξης, που τάχα «τα συνδυάζουν όλα τέλεια». Και «μπίζνες» και «πολιτική» και «οικογένεια». Οι γυναίκες με τις γκουβερνάντες, τα ακίνητα σε Ελλάδα και εξωτερικό, το υπηρετικό προσωπικό, τα πολλά μετρητά για «σόπινγκ θέραπι» κ.ο.κ., παρουσιάζονται σαν «παραδείγματα προς μίμηση» για την κάθε «Μάρω», που παλεύει καθημερινά σώμα με σώμα, με την ανεργία, τους λογαριασμούς, τα δάνεια και έχει και τη φροντίδα όλης της οικογένειας!

Τέτοιες ατάκες λέγονται κατά καιρούς στις TV και οι... τηλεοπτικές περσόνες («δημοσιογράφες» κι αυτές) κοιτούν όλο συμπόνια τις «εργαζόμενες» μητέρες. Παίζουν με τη νοημοσύνη όλων μας, που έχουμε τη «Μάρω» στο μυαλό μας...