«Μετά από πολύ καιρό έβλεπαν δέντρα, ουρανό, σύννεφα, γης, κτίσματα, ανθρώπους. Μετά από πολύ καιρό ήσαν λεύτεροι να ζήσουν, να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Είχανε φτάσει κάτω στον Αδη, αλλά οι κριτές του τους ξαναφέρανε πάλι πίσω στη γη». Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Κωστή Σωτηρόπουλου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Στο υγρό, τυφλό, κελί των φυλακών υψίστης ασφαλείας της Κασσάνδρας, ακούγονταν μόνο οι άναρχες ανάσες εφτά - οχτώ νέων παλικαριών, που 'βγαίναν μέσα απ' τα τρίσβαθα της ψυχής τους. Πάνω στις σάρκες τους ήσαν φανερά τα ολοζώντανα αυλάκια, που είχαν χαράξει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα στην προσπάθεια να τους συνετίσουν, ν' αλλάξουν τη λογική και την πίστη τους. Ν' αποσπάσουν ομολογίες για αποτρόπαια εγκλήματα που τους καταλόγιζαν, να προδώσουν συντρόφους που αγωνίζονταν λεύτεροι. Κι όμως, μέσα τους υπήρχε μια κρυφή μεγαλειώδης δύναμη, που τους έκανε να υπομένουν καρτερικά το ιερό μένος των προσωπιδοφόρων ανθρωποειδών να ξεσπάσει πάνω τους. Να προσμένουν, δίχως το φόβο στην ψυχή και στα σπλάχνα, το στερνό ταξίδι. Σ' αυτό το κελί, αίθουσα αναμονής για το στερνό ταξίδι, η κίνηση δε σταματούσε σχεδόν καθόλου. Μέρα παρά μέρα έπαιρναν κάνα δυο για εκτέλεση, ενώ μόλις άρχιζαν να αραιώνουν, κουβαλούσαν νέους ταξιδιώτες!