Εξήντα ένα νεκρούς θρηνεί η εργατική τάξη στη χώρα μας από τις αρχές της φετινής χρονιάς, σύμφωνα μόνο με τα επίσημα στοιχεία. Πάνω από έξι στους δέκα νεκρούς είναι εργάτες στον κλάδο των κατασκευών, στοιχείο που αποτυπώνει τη μακάβρια πλευρά του κόστους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι για έργα, που, ούτως ή άλλως, ολοκληρώνονται με γνώμονα την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, από κάθε πλευρά. Ελάχιστες μέρες πριν, έχασε τη ζωή του στην οικοδομή ένας 59χρονος συνταξιούχος που ήταν αναγκασμένος να συνεχίζει να δουλεύει, αποτυπώνοντας με τον ίδιο του το θάνατο ποια είναι η «ενεργός γήρανση», που περιγράφουν ΕΕ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τη μηδαμινή σημασία, που δίνει το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του στη ζωή και την υγεία του εργάτη, αποτυπώνουν οι άθλιες συνθήκες εργασίας που γενικεύονται καθημερινά στους τόπους δουλιάς. Σαν συνέπεια, πολλαπλασιάζονται διαρκώς οι κίνδυνοι που απειλούν τους εργαζόμενους, βαθαίνει η εκμετάλλευση, ενώ από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς παραμένουν στο σκοτάδι οι πραγματικές συνέπειες στην υγεία των εργατοϋπαλλήλων από τις εργασιακές ανατροπές και τα ακανόνιστα ωράρια, αλλά και από την απασχόληση σε νέους κλάδους, όπως οι Τηλεπικοινωνίες και η Πληροφορική.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για παράδειγμα, πότε και πώς παρενέβησαν οι αρμόδιοι μηχανισμοί του κράτους και ποια νομοθεσία επιτρέπει στην εργοδοσία της ΙΚΕΑ, όπου απασχολούνται 600 εργαζόμενοι, να μη διαθέτει ούτε μια νοσηλεύτρια στα καταστήματά της, να μην έχει συνεχή παρουσία στο χώρο ο γιατρός Εργασίας; Πότε και πόσοι έλεγχοι γίνονται στις υπόγειες βιοτεχνίες, όπου εργάτες κι εργάτριες - στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μετανάστες εγκλωβισμένοι στην παρανομία και την τρομοκρατία - δουλεύουν 12 και 14 ώρες τη μέρα, χωρίς επαρκή φωτισμό και αερισμό, με τα πνευμόνια τους να γεμίζουν χνούδι και να εκτίθενται σε αρρώστιες; Ποιος υποχρέωσε τους εργοδότες να τηρούν λίστες με τους κινδύνους που διατρέχουν όσοι εργάζονται στα μαγαζιά τους; Πόσες φορές ερευνήθηκε και διαπιστώθηκε η κατάληξη τόσων και τόσων εργατών που ακρωτηριάζονται δουλεύοντας με σάπια μηχανήματα που κανείς δε συντηρούσε όπως έπρεπε;

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία υπάρχουν εκατοντάδες κενές οργανικές θέσεις στην Κοινωνική και Τεχνική Επιθεώρηση του ΣΕΠΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γιατροί Εργασίας δεν ξεπερνούν τους 80 πανελλαδικά, όταν μόνο στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια. Τη συνειδητή αντεργατική επίθεση αποδεικνύουν, άλλωστε, και δυναμώνουν οι ίδιοι οι νόμοι που προωθούν ή ανέχονται τα κόμματα της ΕΕ, διαμορφώνοντας ένα εργασιακό περιβάλλον όλο και πιο επικίνδυνο. Οταν ο χρόνος εργασίας «διευθετείται» κατά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, η σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων υπονομεύεται σχεδιασμένα. Οταν το ωράριο «απελευθερώνεται», όταν οι ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» «δικαιολογούν» την ελαστική απασχόληση και την εντατικοποίηση, τα «ατυχήματα» δεν μπορούν παρά να αποτελούν φυσικό επακόλουθο.

Το ρόλο του τιμωρού των ενόχων δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αναλάβει άλλος, πέρα από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ερχόμενες εκλογές δεν είναι μόνο μια «ηχηρή» και αποτελεσματική τιμωρία. Μπορεί και ν' ανοίξει το δρόμο για να μπει οριστικό τέρμα στα ίδια τα εγκλήματα.