Με μια ταινία για το μύθο και την ψυχή συνεχίστηκαν οι προβολές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόδου. Η ταινία «Σούρια, από την αφήγηση στην αυγή» (2006), Βέλγιο, του Λοράν Βαν Λάκερ, μας ταξίδεψε σε μέρη πρωτόγνωρα, όπου ο μύθος ταξιδεύει από χώρα σε χώρα, για να πάει από το Βέλγιο στο Βιετνάμ. Ψάχνει να βρει τα σύνορα του λόγου και τα βρίσκει στον κινηματογράφο, όπου με την αλληλεπίδραση διαφορετικών τεχνών (ποίηση, λογοτεχνία, μουσική κ.λπ.) φτάνουμε ουσιαστικά στην Παράσταση, στο χώρο όπου όλες οι τέχνες συνευρίσκονται σε έναν ενιαίο τόπο, όπου ο λόγος επικοινωνεί με άμεσο τρόπο στην ψυχή του ανθρώπου. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει μια χαρά να βρει αυτήν την ισορροπία και να κάνει στην πράξη αυτά που η θεωρία της αφήγησης αναφέρει.

Από την Πορτογαλία, η ταινία «Υπάρχουν ακόμα βοσκοί;» (2006), του Χόρχε Πελικάνο, μιλά για τη δύσκολη ζωή των βοσκών σε αυτή τη χώρα, την τάση να μειώνεται ο αριθμός των βοσκών, τα όνειρά τους, αλλά η αφήγησή του γίνεται φλύαρη και χάνει τη δύναμή της. Πολύ καλή η φωτογραφία της και σε κάποιες στιγμές το μοντάζ δίνει τον κατάλληλο ρυθμό.

Από την Κύπρο η ταινία «Ακάμας» (2006), του Πανίκκου Χρύσανθου, θα μας πάει πίσω, στην ενιαία Κύπρο και στις τάσεις των εθνικιστών, και από τις δύο μεριές, οι οποίες οδήγησαν την επιβολή της δικτατορίας και την εισβολή της Τουρκίας, με οδυνηρές στιγμές, ακόμη και σήμερα. Η ιστορία, μέσα από τη φιλική σχέση ενός Τουρκοκύπριου και ενός Ελληνοκύπριου, περνά αυτός ο προβληματισμός της ειρηνικής συνύπαρξης, με ένα σχετικά αφελή τρόπο, κάτι που αδυνατίζει τη δύναμη της αφήγησής του.

Μένουν ακόμα δύο μέρες για να τελειώσει το Φεστιβάλ, και ήδη έχουμε πάρει πολλές εξαιρετικές εικόνες από πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες. Μέχρι σήμερα, η οργάνωση του Φεστιβάλ ήταν εξαιρετική, θα μπορούσαμε να πούμε πρότυπο για μεγάλα Φεστιβάλ και στη χώρα μας.