Σενάριο: Φιλίπ Κλοντέλ, Υβ Ανζελό.

Πρωταγωνιστούν: Ζαν-Πιερ Μαριέλ, Ζακ Βιλγέ, Ντενί Πονταλιντέ.

Το φιλμ «ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ» βασίζεται στο μυθιστόρημα «ΓΚΡΙΖΕΣ ΨΥΧΕΣ» του Φιλίπ Κλοντέλ (Αθήνα, «Ψυχογιός» 2006, 300 σ.) μια ιστορία φόνων σε ένα περιβάλλον όπου η αυθαιρεσία, η υποκρισία της εξουσίας και των προνομιούχων εξουθενώνουν τους κατοίκους και λοιδορούν τους θεσμούς.

Οι «ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ» είναι ένα καλογυρισμένο κοινωνικό δράμα με βασικό χαρακτήρα τον εισαγγελέα Ντεστινά, του οποίου η παρουσία είναι καταλυτική, τόσο ως ερμηνεία από τον Μαριέλ, όσο και στη δραματουργία της αφήγησης. Η εξιχνίαση της δολοφονίας και άλλα μυστήρια που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της έρευνας παραπέμπουν μεν σε αστυνομική ταινία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν την ουσία της. Η ταινία κάνει παρατηρήσεις πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό και τα σχόλιά της είναι εξαιρετικά πετυχημένα και σαν θέμα και σαν παρουσίαση.

Ο μύθος της ταινίας στηρίζεται στην παρουσίαση δύο παράλληλων κόσμων στο ίδιο χωροχρονικά σημείο, εν μέσω ενός τραγικού πολέμου. Του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από τη μια πλευρά είναι ο απλός λαός: Ο ταβερνιάρης, η δασκάλα, οι νεαροί φαντάροι, ο απλός οικογενειάρχης αστυφύλακας. Από την άλλη, οι άρχοντες: Ο ανακριτής, ο συνταγματάρχης και, φυσικά, ο εισαγγελέας. Οταν οι δρόμοι των δυο αυτών κόσμων συναντιούνται, οι συνέπειες για τον πρώτο θα είναι ολέθριες. Ο κυνισμός της εξουσίας καταστρέφει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει και τα αγνά αισθήματα του απλού ανθρώπου χάνονται στην ομίχλη της διαφθοράς και του θανάτου.

Ο σκηνοθέτης Ανζελό (γνωστότερο έργο του «ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», 1991) κατόρθωσε να δημιουργήσει υποβλητική ατμόσφαιρα πλούσια σε σημασίες και πρόσφορη σε προεκτάσεις.

Το φιλμ έχει κινηματογραφική υφή σε όλα του τα επίπεδα. Φωτογραφία, σκηνικά/τοποθεσίες, κοστούμια, ήχος, μουσική, και πάνω απ' όλα, ερμηνείες. Οι μικρές παύσεις, τα βλέμματα, οι κινήσεις, ο χρωματισμός της φωνής είναι στοιχεία που φανερώνουν την ποιότητα των ηθοποιών, ενώ η ικανότητα του σκηνοθέτη να τα αναδείχνει, χωρίς να καταφεύγει σε δακρύβρεκτα κοντινά πλάνα σαπουνόπερας, είναι δείγμα σκηνοθετικού ταλέντου και οξυδέρκειας. Η αποφυγή μελό σε μια δραματική ταινία είναι δύσκολο επίτευγμα και σπάνια συμβαίνει στον εμπορικό κινηματογράφο.

Αυτήν την ταινία θα ήταν σημαντικό να τη δείτε σε συνθήκες αίθουσας.

Μάριος Βαλάσης