Μπορεί κάποιος καλλιτέχνης, από όλη την έκταση της τραγωδίας της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, να είδε, μόνον, την τραγωδία μιας αδιέξοδης ομοφυλοφιλικής σχέσης; Μπορεί! Και η αδιέξοδη ομοφυλόφιλη σχέση είναι μέρος της τραγωδίας της περιοχής. Και οι ομοφυλόφιλοι καταπιέζονται! Ομως, ό,τι μας συγκινεί, ό,τι ξεχωρίζουμε, μας καθορίζει κιόλας.

Ενας νεαρός Ισραηλινός, ομοφυλόφιλος και συναισθηματικά - και τελείως «ρομαντικά» - ειρηνιστής, ερωτεύεται έναν Παλαιστίνιο της ίδιας ποιότητας άνθρωπο. Εναν «ρομαντικό» και συναισθηματικό ομοφυλόφιλο. Τα δυο αυτά άτομα, μετά από περιπέτειες, γίνονται θυσία, ολοκαύτωμα, από τις «περιστάσεις».

Και αυτό το θέμα θα μπορούσε να είναι «διδακτικό» και αποκαλυπτικό! Και να συνεισέφερε, με τον τρόπο του, στην κατανόηση της πραγματικότητας. Της αντικειμενικής πραγματικότητας στην περιοχή. Ομως, για να συνέβαινε αυτό, απαιτούσε άλλη μεταχείριση! Να μην το έφερνε σαν κυρίαρχο. Αλλά, μέσα στη γενική καταστροφή, ένα ακόμα θύμα! Γιατί δεν είναι παρά ένα κομμάτι της τραγωδίας, δεν είναι η ίδια η τραγωδία. Θα έπρεπε, με άλλα λόγια, να διέθετε μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Να μην επιθυμούσε να συσκοτίσει και να αποπροσανατολίσει. Και, κυρίως, οι ήρωες να γνώριζαν τα αίτια της καταστροφής, τους λόγους που τους μετέβαλαν σε θύματα! Μόνον τότε θα είχε αξία η θυσία, θα είχε βάρος η απώλεια!

Ο Εϊτάν Φο, ενώ είχε στα χέρια του ένα «καταπληκτικό» σκηνικό χώρο, το Τελ Αβίβ, τη Ναμπλιούς, τη διαχωριστική γραμμή, μέσα στο οποίο θα μπορούσε να κινήσει την ιστορία του, η οποία θα αποκτούσε μεγαλύτερες και τραγικότερες διαστάσεις, αφού το τοπίο βράζει, προτίμησε να τα μικρύνει όλα αυτά, να τα μετριάσει, και να φτιάξει μια άγευστη, απρόσωπη και υποτονική ταινία. Μια ταινία που απέφυγε το γενικό, που καίει και ζεματάει. Μια ταινία για «μειονότητες»! Για μικρά κοινωνικά κομμάτια. Μια ταινία περιορισμένου ενδιαφέροντος! Μια ταινία, η οποία, από όλο το «μεγαλείο» της περιοχής, απ' όλο αυτό τον πολιτικό και κοινωνικό αναβρασμό, κράτησε μόνον τον έρωτα δυο τυχαίων και τελείως αδιάφορων παιδιών. Δυο ασήμαντων ανθρώπων. Οι οποίοι, τελείως «τραλαλά», περιφέρονται ανάμεσα στις φλόγες και τον αναβρασμό!

Μια τέτοια ταινία, όμως, η οποία ενώ διαδραματίζεται σε φλεγόμενη περιοχή, σε περιοχή που παίζονται μεγάλα και ενδιαφέροντα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια, σε περιοχή που απαιτεί σεβασμό, αυτή παριστάνει την αθώα και σφυρίζει αδιάφορα, σε αναγκάζει, θέλεις δε θέλεις, να την κατατάξεις στις συνειδητές και προγραμματισμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού. Ιδιαίτερα όταν αυτή δεν έχει και καλλιτεχνικό κύρος και καλλιτεχνική αξία. Οταν οι ήρωές της δεν είναι αληθινά πρόσωπα, αλλά καρικατούρες. Ατομα τα οποία απλώς περιφέρονται. Ακόμα και οι «παρδαλοί» άνθρωποι είναι τραγικά πρόσωπα όταν ζούνε σε τραγικό περιβάλλον, όταν από τις συγκυρίες μεταβάλλονται σε θύματα... Οι ήρωες της «The Bubble» ούτε μια στιγμή δε με έπεισαν ότι άξιζαν της προσοχής μου. Αλλά και η αισθητική της ταινίας, ούτε μια στιγμή δε με έπεισε ότι ήθελε, ότι έστω προσπαθούσε κάτι καινούριο, κάτι άξιο να μου πει...

Παίζουν: Οχάν Κλονέρ, Γουσέφ «Τζόε» Σουίντ, Ντανιέλα Βίρσερ, Αλόν Φρίντμαν κ.ά.