Η τηλεαγέλη μεγάλωσε. Ομογενοποιήθηκε. Πήρε την ...αγορά στα χέρια της κι αποθεώνεται ως επιλογή νυχθημερόν. Ηρθε το «ευρωπαϊκό έτος διαφορετικότητας», το 2007. Και η μαζική έκφρασή του ήταν τα σούργελα, τα φτερά και τα πούπουλα του γιουροβιζιονιστικού πανηγυριού. Η επίδραση των ΜΜΕ στην κουλτούρα υποτιμήθηκε και υποτιμάται ακόμα πολιτικά, αντιμετωπίζεται ερασιτεχνικά, σύντροφοι, ως κίνδυνος, σε εποχές διαστροφικού επαγγελματισμού των ασκούντων την.

Η μιντιοκρατία τρέμει τους ποιητές και τους προλέγοντες τα μελλούμενα ικανούς. Τους δολοφονεί κάθε μέρα στενεύοντας ουρανό και γη στον κορσέ μιας επιδεικτικής καθημερινότητας ικανής να κλέψει ακόμα και το κλάμα του νεογέννητου μωρού. Η δε αντίσταση, ακόμα κι απ' την πιο προωθημένη αριστερή σκέψη, στραγγαλίζεται από την καταγγελτική προτροπή για αποχή.

Χρειαζόμαστε μια μαζική πρόταση καλλιτεχνικής και πνευματικής αναγέννησης. Μια έκφραση της ανάγκης που εκφράζεται σ' όλη τη μάζα των πολιτών για κάτι «καλύτερο απ' αυτά που βλέπουμε κι ακούμε» στο παγκόσμιο μπορντέλο της αγοράς.

Το σχολείο λοβοτομεί. Το πανεπιστήμιο μαντρώνει. Η εξιδανικευμένη ατομικότητα αποδυναμώνει. Πού θα βρει τροφή το αγχωμένο και αγκυλωμένο στη ...φυσική καθημερινότητα μυαλό του εργαζόμενου, για να ορθωθεί κοιτώντας προς ελευθερία μεριά; Ποιο κοινό, ποια μάζα που «ξεσκάει» στο θηριοτροφείο της Αννίτας με θεατές μαθητές σχολείων αντέχει να σκεφτεί όταν δυο παλαβοί μ' ένα κρανίο ανά χείρας κάνουν τον Αμλετ φάρσα;

Ανάσα. Αυτήν πρέπει ν' αφουγκραστούμε και να βρούμε και να εκφράσουμε για να μην πεταχτούμε στον αόρατο τεράστιο Καιάδα του κάλλους και της ανθρώπινης μαγείας που στήθηκε επικοινωνιακά για να υποδουλώσει πολιτικά τις μάζες.

Μήπως ήρθε η ώρα για πολιτισμό κατεβασμένο στους δρόμους; αναρωτιέμαι. Μήπως, λέει, πάει η «Αμοργός» στο Πέραμα και η «Κίχλη» στη Λάρισα; Μήπως κουβαλήσουμε τους στίχους και τις νότες στις πλάτες μας στο νταμάρι των εξαθλιωμένων; Τα χωράφια των μυαλών ξεραίνονται και πριν από την εκτροπή, μαζί με την εκτροπή του Αχελώου, θαρρώ σύντροφοι πως πρέπει να φέρουμε - έστω χορεύοντας, έστω πεθαίνοντας - τη βροχή του πολιτισμού που μας αξίζει. Ακου έτος διαφορετικότητας...