ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΝΤΡΙΜΠΛΑ: «Η κρίση του μεσαίου χώρου δεν οδηγεί εξ ορισμού και αυτόματα στη ριζοσπαστικοποίησή του. Το τι δρόμο θα πάρει είναι κυρίως πολιτικό ζήτημα. Εχει σχέση και με την αξιοπιστία των προτάσεων του σοσιαλιστικού - δημοκρατικού ρεύματος στην Ευρώπη και τη δυνατότητα σοβαρής υλοποίησής τους, που κι αυτό είναι μια παράμετρος που δε διαφεύγει από την προσοχή της κοινής γνώμης. Γι' αυτό οι ευθύνες των σοσιαλιστικών ηγεσιών είναι τεράστιες. Εάν ο μεσαίος χώρος "αξιακά" θα μετατοπιστεί πιο αριστερά ή πιο δεξιά είναι ένα στοίχημα πολιτικό και καθόλου δεδομένο. Και σε κάθε χώρα, παρόλους τους υφιστάμενους εξωγενείς επηρεασμούς, "παίζεται" με τοπικούς, εθνικο-κοινωνικούς όρους και χαρακτηριστικά» (ο Π. Παναγιώτου στο «ΕΘΝΟΣ»).

ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ: «Ως διακύβευμα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς προβάλλεται συνήθως το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος". Η Δεξιά παραδοσιακά πιστεύει στον περιορισμό του και η Αριστερά στη διατήρηση και την ανάπτυξή του. Το παράδειγμα της Γαλλίας έδειξε ότι το ουσιαστικό αίτημα είναι ο εξορθολογισμός του "κοινωνικού κράτους" και κυρίως η ένταξή του σε ένα γενικότερο πρόγραμμα ανάπτυξης σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης και συνεννόησης. Ενα άλλο διακύβευμα είναι η "τάξη και ασφάλεια" (...) η Δεξιά από μακριά παράδοση και εμπειρία έχει έτοιμη και πειστική απάντηση: επιβολή της τάξης και ασφάλειας με την άσκηση κρατικής βίας. Η Αριστερά καταλαβαίνει την κοινωνική διάσταση του φαινομένου, αλλά δεν έχει καμιά πειστική απάντηση. Οπως έδειξαν οι γαλλικές εκλογές η Αριστερά έμεινε χωρίς δυνατότητες διείσδυσης στα κεντρώα στρώματα και άρα χωρίς εφεδρείες» (ο Α. Καρκαγιάννης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).