Ναι ...έτσι είναι και πολύ σωστά τα αποκάλεσε ο Σπύρος Παπαδόπουλος, τα πολιτικά τραγούδια... Συγχαρητήρια. Τραγουδάρες... κι έχει απόλυτο δίκιο. Χαρήκανε τ' αυτιά μας στο αφιέρωμα για το πολιτικό τραγούδι την παραμονή της Πρωτομαγιάς (ΝΕΤ). Απολαύσαμε μια πανδαισία από φίνο μουσικό ήχο κι εξαίσιους στίχους. Ακούσαμε πανέμορφα γνωστά τραγούδια που κάποτε όλοι τραγουδήσαμε κι αγαπήσαμε. Τραγούδια γραμμένα από μεγάλους συνθέτες: Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Λεοντής, Μικρούτσικος, Μαρκόπουλος, Ανδριόπουλος κ.ά. Με έξοχους στίχους μεγάλων ποιητών μας. Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Γκάτσος, Κ. Βάρναλης, Λ. Παπαδόπουλος, Γ. Νεγρεπόντης, Γ. Θεοδωράκης. Και τραγουδισμένα από καταξιωμένους ερμηνευτές. Και χαρήκαμε ιδιαίτερα που μας τα ξαναθύμισε η ΝΕΤ. (Βέβαια για τον «902» - μοναδικό - δε γίνεται λόγος. Αυτός μας τα θυμίζει και ξανά μας τα υπενθυμίζει).

Και επί τη ευκαιρία να επισημάνουμε. Εσείς που είστε στα μέσα και στα έξω, εσείς που κρατάτε τα πόστα, που έχετε τα ηνία, που κρατάτε μικρόφωνο, μην αφήνετε να ξεχαστούν αυτά τα αριστουργήματα. Γιατί ύστερα από τη σημερινή κατάντια και κατάπτωση (η Δήμητρα Γαλάνη τα ονόμασε σκουπιδαριό) θα πρέπει να περάσουνε πολλά χρόνια για να ξαναγραφούν αναλόγου ποιότητας τραγούδια.

Ομως κάπου εδώ υπάρχει η ένσταση για τον Σπύρο. Τον Μ. Ανδρουλάκη βρήκες να καλέσεις; Δεν είναι γνωστά ο βίος και η πολιτεία του; Η αναξιοπιστία, η φανφαροσύνη, οι παλινδρομήσεις και το πολιτικό του αποκούμπι; Αυτός ήταν ο εκπρόσωπος του μεγάλου αντιστασιακού και πολιτικού τραγουδιού; Γιατί έξω οι κομμουνιστές (κάποιον βουλευτή ή συνδικαλιστή;). Γι' αυτούς οι πόρτες είναι κλειστές; Είναι υπό υπαγόρευση; Αυτοί είναι μόνο για να μαγειρεύουν και να εμπνέουν κι οι άλλοι να καταναλώνουν, να καρπώνονται και να προβάλλονται; Και τους άλλους να τους σκεπάσει η σιωπή και το μαύρο σκοτάδι;

Το πολιτικό τραγούδι είναι διαχρονικό. Είναι από τη φύση του Αριστερό, όπως αριστερός είναι ο λόγος της ποίησης και της αλήθειας. Οταν μιλάνε για παγωμένες τσιμινιέρες, για εργάτες που ζητάνε υποστήριξη, για το δέντρο που μεγαλώνει μες στο Κέντρο, για το μεγαλείο της Ρωμιοσύνης. Τα καλά τραγούδια πάντα ενοχλούσαν την άρχουσα τάξη και τους εξουσιαστές, τα θεωρούσανε ανατρεπτικά κι επαναστατικά κι έμπαινε ψαλίδι και φίμωτρο. Αποτέλεσμα η σημερινή φτήνια κι ευτέλεια του τραγουδιού (βλέπε Γιουροβίζιον) και γενικότερα της Τέχνης και του Πολιτισμού.

Γιατί, Σπύρο, αυτές οι ανεπίτρεπτες εξαιρέσεις; Εάν δεν είναι στο χέρι σου ...να επιμένεις, εάν δεν μπορείς, άφησε άλλους να κάνουνε αυτή τη δουλιά...! Αν κι είμαι βέβαιος πως θα βρούνε τις πόρτες κλειστές! Χωρίς τους κομμουνιστές οι αλήθειες σου ήταν μισές!