Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι παρακολουθώντας τον δικομματικό καυγά στη Βουλή του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιβεβαιωνόταν η λαϊκή ρήση «Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα»... Μαλώνανε για τα αποθεματικά, τα οποία όχι μόνο δεν τους ανήκουν, αλλά ο κάθε ένας με τον τρόπο του έχει κάνει το παν αυτά τα κεφάλαια να γίνουν αντικείμενο απροκάλυπτης αρπαγής και λεηλασίας. Αυτός ο καυγάς είχε ακόμα πιο αποκρουστικό χαρακτήρα, αν αναλογιστεί κανείς ότι δε «μαλώνανε» - έστω στα λόγια - για το ποιο από τα δύο κόμματα συνέβαλε στην αύξηση των αποθεματικών, αλλά ποιο από τα δύο, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, έκανε μεγαλύτερο κακό. Ποιο από τα δύο και σε ποια περίοδο, με τα δομημένα ομόλογα ή το χρηματιστήριο, έκλεψε περισσότερο τις εισφορές των εργαζομένων.

Και, βέβαια, μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση δεν είναι ένδειξη ότι «μετά τα αποθεματικά χάνεται και ο πολιτικός αυτοσεβασμός...», όπως από το πρωτοσέλιδο δείχνει να μελαγχολεί η εφημερίδα «Αυγή» και να ανησυχεί άραγε για ποιο πράγμα; Ισα - ίσα, το επίπεδο της αντιπαράθεσης που περικλείεται στις λέξεις «σε τίνος τη διακυβέρνηση έγινε η μεγαλύτερη κλεψιά» - όπως έγινε την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή - επιβεβαιώνει με τον δικό της τρόπο ότι τα δυο κόμματα δεν έχουν να πουν τίποτα διαφορετικό για τα αποθεματικά των ταμείων. Οτι και οι δύο δεν έχουν τίποτα διαφορετικό να προτείνουν, αφού και τα δύο συμφωνούν στα βασικά: Τα αποθεματικά πρέπει να είναι στη διάθεση του χρηματιστηριακού τζόγου, να είναι στη διάθεση των κεφαλαιοκρατών.

Και δεν είναι περίεργο ότι η περίφημη πρόταση νόμου της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τα ομόλογα, δεν αμφισβητεί στο παραμικρό το δικαίωμα των κεφαλαιοκρατών να έχουν στη διάθεσή τους τα αποθεματικά των ταμείων. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα «δομημένα ομόλογα», αλλά καθόλου δεν αρνούνται τον χρηματιστηριακό τζόγο, την ανάληψη ρίσκου και, το σπουδαιότερο, τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να ενθυλακώνουν τεράστια ποσά από τις εισφορές των εργαζομένων. Ως εκ τούτου, η πρότασή τους, όχι μόνο αναπαράγει σε επίπεδο συνδικάτων τον σκυλοκαυγά που γίνεται μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά, το χειρότερο, αποδέχεται τις βασικές συνισταμένες που έχουν θέσει τα κόμματα εξουσίας για το ποιος πρέπει να έχει τα αποθεματικά.

Τους εργαζόμενους όχι μόνο δεν πρέπει να τους πάρει ο πόνος για το επίπεδο της αντιπαράθεσης, αλλά - και απ' αυτό - να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα. Να κατανοήσουν ότι τα δύο κόμματα, παρά τον σκυλοκαυγά τους, είναι σαν σιαμαίοι δεμένοι στην ίδια πολιτική, ακολουθούν τις ίδιες πρακτικές, έχουν περαιτέρω τους ίδιους στόχους για την Κοινωνική Ασφάλιση. Κάτω, λοιπόν, από τις κραυγές και τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύουν, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν προσπαθούν μόνο να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους ευθύνες και να τα φορτώσουν στον άλλο, όσο το ότι και οι δύο επιδιώκουν να σκεπάσουν την απόλυτη συμφωνία τους στις μεγάλες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν, μία από τις οποίες είναι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Γιατί, βέβαια, το μεγάλο ζήτημα δεν είναι αν φαγώθηκαν περισσότερα με το χρηματιστήριο ή με τα ομόλογα, ούτε βέβαια αν η «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» είχε και «πράσινο» εκτός από «γαλάζιο» βίο.

Και όμως όσο μεγαλώνει η ψευτο-αντιπαράθεση γύρω από τα ομόλογα, τόσο συσκοτίζεται η ουσία του προβλήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Τόσο καταχωνιάζεται στη λήθη ότι το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι η επίθεση που έχει εξαπολυθεί εδώ και μια εικοσαετία, σταδιακά αλλά σταθερά, ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Βέβαια, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να κλείσουν τα μάτια σε κανένα σκάνδαλο, κανέναν να μην ξεχάσουν, κανένα λαμόγιο να μη μείνει στο απυρόβλητο. Αλλωστε, τα ταξικά συνδικάτα είναι τα μόνα που - σε ανύποπτο χρόνο - σήκωσαν φωνή και απαίτησαν «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», όταν άλλοι έψαλλαν τα «Ωσαννά» στο χρηματιστηριακό τζόγο...

Αλλά θα ήταν λάθος για τους εργαζόμενους να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στο ποιος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης. Διότι εδώ, το μεγάλο πρόβλημα είναι τι γίνεται με τις νόμιμες αποφάσεις. Τι γίνεται με εκείνα τα νομοσχέδια π.χ. που με τη βούλα της νομιμότητας μείωσαν τις συντάξεις, αύξησαν τα χρόνια ηλικίας συνταξιοδότησης, παρέδωσαν την Υγεία στην ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα.

Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν μπορούν και δεν πρέπει να ξεχάσουν τους νόμους της ΝΔ της περιόδου 1990-1993, που αύξησαν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις νέες γυναίκες, που αύξησαν το χρόνο κατοχύρωσης ασφαλιστικού δικαιώματος από τις 4.050 ημέρες ασφάλισης στις 4.500 ημέρες. Δεν πρέπει να ξεχάσουν την αποσύνδεση των κατώτερων συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη. Οπως την αύξηση των ορίων ηλικίας για τους εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ και Δημόσιο, την κατάργηση των δώρων εορτών από τον υπολογισμό στις συντάξεις του ΙΚΑ.

Και, βέβαια, δεν μπορούν να ξεχάσουν το βίο και την πολιτεία του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1994-2004. Το γεγονός ότι εφάρμοσε μέχρι κεραίας τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, αλλά και με το νόμο Ρέππα μείωσε τη σύνταξη στο Δημόσιο, στα Ειδικά Ταμεία και στις ΔΕΚΟ (υπολογισμός με το 70% αντί το 80% και μέσος όρος της τελευταίας πενταετίας αντί του τελευταίου μισθού), μείωση που οι εργαζόμενοι θα αρχίσουν να νιώθουν από εδώ και πέρα. Δεν μπορούν να μην πάρουν υπόψη τους την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67 χρόνια (έστω και προαιρετικά), την πρόβλεψη για ένταξη των ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων και των πρώην ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ, η οποία για τους πρώτους έγινε πράξη από τη σημερινή κυβέρνηση.

Δεν πρέπει να κλείσουν τα μάτια στο γεγονός ότι και τα δύο κόμματα με τα ίδια ακριβώς καρμπόν επιχειρήματα, για το δημογραφικό, τα ελλείμματα, τη βιωσιμότητα, προωθούν στόχους και επεξεργάζονται σχέδια που τελικά θα διαμορφώνουν: Μια πολύ μικρή κύρια σύνταξη, την επικουρική, που θα στηρίζεται στα επαγγελματικά ταμεία και την ασφάλιση στις ιδιωτικές εταιρείες.

Αυτή ακριβώς η στόχευση εξυπηρετείται και μέσω της υποχρηματοδότησης των Ταμείων. Τη στιγμή που τα ομόλογα είναι στις πρώτες σελίδες, κανένας δε λέει κουβέντα για τους τεράστιους πόρους που χάνει π.χ. το ΙΚΑ μέσω της υποχρηματοδότησης από το κράτος. Ετσι ενώ το 1990 η χρηματοδότησή του ήταν στο ύψος του 1,47% του ΑΕΠ, με το νόμο του ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 1%. Απ' αυτό και μόνο, σε σημερινές τιμές, το ΙΚΑ χάνει περίπου 750 εκατομμύρια μόνο για φέτος. Δηλαδή, κάθε μέρα καταγράφει απώλειες 2 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή όμως η ληστεία είναι νόμιμη και είναι πέρα για πέρα ανομολόγητη και από το ΠΑΣΟΚ που την ψήφισε και από τη ΝΔ που την κάνει πράξη.