Μέρες, τώρα, στα ΜΜΕ κυριαρχεί το «σκάνδαλο των ομολόγων». Είδατε, όμως, οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις να μπαίνουν στην ουσία; Οχι. Ο Πρετεντέρης φωνάζει πως για όλα φταίει ο ...Αγάπιος. Ο Κακαουνάκης τα φορτώνει στον Τσιτουρίδη. Οι Πασόκοι ουρλιάζουν «κάτω οι κλέφτες της ΝΔ». Οι Νεοδημοκράτες απαντούν «εκάς οι σοσια - ληστές του ΠΑΣΟΚ». Ο Αλαβάνος ζητάει Εξεταστική Επιτροπή. Τι καταλαβαίνει ο απλός άνθρωπος απ' όλα αυτά; Οτι υπάρχουν κάποιοι «απατεώνες» που «βάζουν χέρι» στα ασφαλιστικά ταμεία. Και η όλη «πολιτική» αντιπαράθεση στέκεται στο αν η ΝΔ, ή το ΠΑΣΟΚ έχει τους περισσότερους και τους πιο άπληστους «κλέφτες». Ταυτόχρονα, περνάει η αντίληψη ότι, αν απαλλαγούμε από τους «κλέφτες», θα σταματήσει και η κλεψιά.

Ετσι, ο πολύς κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται στα πρόσωπα, ούτε και στο ποιο από τα δύο κόμματα κυβερνά. Το έγκλημα δεν είναι ηθικό και στιγμιαίο, αλλά πολιτικό και διαρκές. Η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να γίνει με διοικητικά και δικαστικά μέτρα, ούτε με εναλλαγές στο πλαίσιο της δικομματικής διακυβέρνησης. Η κλεψιά στα Ταμεία δε σταμάτησε όταν έφυγαν οι «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», δε θα σταματήσει ούτε κι όταν θα φύγουν οι «κλέφτες της ΝΔ». Οπως δε θα σταματήσουν όλες οι κλεψιές σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, που συντελούνται με την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, τις εξευτελιστικές συντάξεις και με χίλιους άλλους τρόπους, όσο η αστική τάξη θα κατέχει την πολιτική εξουσία.

Το ίδιο το καπιταλιστικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα παράγει και συντηρεί την κλεψιά. Τα κόμματα που κυβερνούν γίνονται «λημέρια ληστών», διότι υπηρετούν αυτό το σύστημα. Η πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις τους είναι το «όχημα» που μεταφέρει, διαρκώς, τον παραγόμενο πλούτο της χώρας από τους πολλούς στους λίγους. Αυτή η πολιτική προκαλεί τη μεγάλη κοινωνική αδικία, καθιστώντας φτωχούς αυτούς που δουλεύουν και παράγουν και πλούσιους εκείνους που κάθονται και κλέβουν. Οι «θεσμοί» του αστικού κράτους και οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα «μακριά χέρια» των κλεφταράδων της πλουτοκρατίας, για ν' αδειάζουν τις τσέπες των φτωχών και να γεμίζουν τις δικές τους.

Α υτή η συνεχής κλεψιά σε βάρος των εργαζομένων και, γενικότερα, του λαού δε θα σταματήσει αν δεν ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα. Κι αυτό το «ιερό καθήκον» ανήκει στην εργατική τάξη, που καλείται να πάρει την εξουσία από την πλουτοκρατία και να τη χρησιμοποιήσει προς όφελος του εαυτού της και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Θα το πετύχει με το σκληρό και αδιάλειπτο ταξικό αγώνα της και με τη συγκρότηση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, που θα αναδείξει τη Λαϊκή Εξουσία, για να οδηγήσει την κοινωνία μας στο σοσιαλισμό. Η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, δουλεύει ακατάπαυστα προς αυτήν την κατεύθυνση και η ισχυροποίησή του θα συντομεύει το δρόμο προς τον τελικό στόχο...