Κυριακή 1 Απρίλη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

(για να μην τον ξεχνάμε)

ΤΟ απόγευμα της περασμένης Κυριακής, είχαν τελειώσει οι τελετές για την 25η του Μάρτη, που από το Ιόνιο ο Εγκέλαδος, παμπάλαιος γνώριμος και τακτικός επισκέπτης, με 5,9 Ρίχτερ βεβαίωνε την παρουσία του στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη.

ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ κάθε φορά, που «χτυπούν» έτσι αιφνιδιαστικά κι απρόσμενα, είναι το θέμα που το αναζητώ, όσο μπορώ. Είναι γνωριμιά που μαζί της ανταμώσαμε πάνω στην κούνια, στης ζωής τα πρώτα βήματα. Είναι εκείνες οι εικόνες, που έγραψαν τα μάτια, είναι οι ιστορίες, που άκουσες στο σπιτικό όταν ο πατέρας έλεγε σαν παραμύθι, πως γεννήθηκε τον καιρό των σεισμών και πρόσθετε πως τον βάφτισαν σ' ένα καΐκι γιατί όλα της πολιτείας τα σπίτια είχαν γκρεμιστεί.

ΕΙΧΕ μάθει σαν τραγουδάκι τα λόγια, πούχαν γράψει σ' εκείνη την πλάκα στο μοναδικό σπίτι, που είχε μείνει όρθιο. «Διαβάτη να θυμάσαι τη φοβεράν του σεισμού ημέραν».

ΗΤΑΝ η στερνή χρονιά του Δημοτικού Σχολειού. Μαρτιάτικες μέρες. Το κουδούνι για να τελειώσει το πρωινό ωράριο χτύπησε εκείνη τη μέρα ένα 10λεπτο νωρίτερα. Αυτό το συνήθιζε ο δάσκαλός μας που ήταν και ο διευθυντής του σχολειού. Μην καθυστερήσετε είπε στους δρόμους, ο καιρός βαραίνει. Κι η Ζάκυνθος φέρνει δυνατή μπόρα.

ΜΠΗΚΑΜΕ στη σειρά και προχωρήσαμε μέσα από τα καντούνια (στενός δρόμος) προς τη μεγάλη πλατεία με τα ιστορικά εκείνα πλατάνια. Μια πλατεία ανοιχτή με τα μαγαζιά όλα ολόγυρά της.

ΕΚΕΙ μας βρήκε ο σεισμός, λίγα λεπτά πριν το ρολόι του Παντοκράτορα χτυπήσει 12 το μεσημέρι. Η γη κάποια στιγμή φάνηκε πως άνοιξε. Ενώ την ίδια ώρα τα άλογα, που τάχαν οι ξωμάχοι αφήσει στο στάβλο του Κόρακα, έκοβαν τα χαλινάρια τους και αγριεμένα χιμούσαν στους δρόμους για να βρουν ελεύθερο ανοιχτό χώρο.

ΤΑ παιδιά, τα παιδιά φώναζαν από τα μαγαζιά. Κι όλοι έτρεχαν για να αναζητήσει ο καθένας τα δικά του. Εφιαλτική αυτή η αναζήτηση, καθώς ο σεισμός είχε πολλούς τραυματίες. Ολοι στην κουβέντα τους λογάριαζαν, πως λίγο αν καθυστερούσε το σχολειό τα μεγάλα αγκωνάρια, που βρίσκονταν στα καντούνια, θα χτυπούσαν θανάσιμα πολλούς μαθητές.

ΗΤΑΝ εκείνος από τους μεγάλους σεισμούς. Κι είχαμε μπροστά μας τις καταστροφικές του συνέπειες. Ηρθαν κι επίσημοι από την Αθήνα για να δώσουν διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι θα δοθούν ενισχύσεις και άλλα βοηθήματα για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.

ΜΠΗΚΑΜΕ τότε κι εμείς, οι μαθητές, στα «προγράμματα βοήθειας». Και όπως ανακοινώθηκε, θα μας έφτιαχναν σε κάθε μαθητή από ένα ζευγάρι παπούτσια. Οι τσαγκαράδες πήραν κιόλας τα μέτρα. Τη μάνα μας παρ' όλα τα βάσανα του ξεσπιτωμού, τα παπούτσια την έκαναν να πάρει κουράγιο. Ο λογαριασμός για τα παπούτσια ήταν σε δαπάνες δεύτερος ύστερα απ' όσα ξοδεύαμε για το ψωμί μας.

ΤΟ πρόγραμμα όμως στράβωσε και τελικά στην ανασύνταξη του καταλόγου, βγήκαμε έξω. Δε θα παίρναμε τα παπούτσια που καρτερούσαμε. Αλλά κι η μάνα μας δεν ήταν σε καλύτερη θέση. Λογάριασε κιόλας στα ποδάρια μας φορεμένα τα καινούρια παπούτσια. Εκείνο, όμως, που την πυροδοτούσε ήταν ο λόγος που μας «κόψανε» από τον κατάλογο. Είσαστε μεγαλονοικοκυραίοι, με πολλές σταφίδες και μεγάλα σταφιδάλωνα. Κρατούσε στα χέρια το τεφτέρι με τα ψωμιά, που χρωστούσαμε. Νάσαι κρεμασμένος στα χρέη για τις 7 κουλούρες το ψωμί και η επιτροπή να σε βγάζει εύπορο... Χάθηκαν οι σταφίδες, ξόφλησαν για πάντα τα σταφιδάλωνα και μας έμειναν τα μέτρα του τσαγκάρη, που πια δε χρειάστηκαν.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ αυτός σεισμός της Κεφαλονιάς έχει το μήνυμά του. Θυμίζει πως συχνά κυβερνήσεις που ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία, μιλούν για την ανάγκη αντισεισμικής προστασίας στις περιοχές που έχουμε σεισμούς αλλά όλα αποξεχνιούνται και ξυπνούν όταν νέοι σεισμοί σαρώσουν πόλεις και χωριά.

Η ΣΩΣΤΗ αντισεισμική προστασία είναι για τη χώρα μας εθνική ανάγκη για να υπάρξει προστασία για τους ανθρώπους και τους κόπους της ζωής τους. Τα καζάνια βράζουν μας έλεγε εδώ και 60 χρόνια ο ξωμάχος, που έδειχνε το θαλάσσιο χώρο ανάμεσα Κεφαλονιά και Ζάκυθο.


Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ