Εγγυημένη και κερδοφόρα(!) θεωρεί η κυβέρνηση την «επένδυση» σε ομόλογα υψηλού ρίσκου, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή το τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων προς όφελος του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου και των πάσης φύσεως «διαμεσολαβητών».

Στην προσπάθειά της να περάσει στην αντεπίθεση και να ανακόψει τη φθορά από την υπόθεση των ομολόγων, η κυβέρνηση δε συγκαλύπτει απλά το καραμπινάτο σκάνδαλο, αλλά ξεκαθαρίζει ότι θα συνεχιστεί το ίδιο σάπιο καθεστώς που εγγυάται ζημιές στο διηνεκές για τα ασφαλιστικά ταμεία. Η κυβέρνηση περιορίζει το όλο θέμα σε θέμα νομιμότητας και στη βάση αυτή ζητεί να κριθεί και η ίδια, αν δηλαδή τηρείται η νομιμότητα(!), γνωρίζοντας βέβαια πολύ καλά ότι το ισχύον θεσμικό πλαίσιο αποτελεί «προϊόν» πολιτικής βούλησης και θερμοκήπιο για διασπάθιση των αποθεματικών των ταμείων. Επιπλέον, επιχειρεί να βάλει στο παιχνίδι, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν συγκατανεύσει στο τζογάρισμα των χρημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

«Ενα ομόλογο κρίνεται στο τέλος» υποστήριξε ο Θ. Ρουσόπουλος, ζητώντας δηλαδή υπομονή μέχρι... το 2015 ή το 2025 ή και πολύ αργότερα, όταν λήγουν τα ομόλογα που αγοράστηκαν τα τελευταία χρόνια! «Σίγουρα ένα ομόλογο έχει εγγυημένο το κεφάλαιό του», αποφάνθηκε ο εκπρόσωπος, αποσιωπώντας όμως ότι στο μεταξύ θα έχει χάσει τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της αξίας του λόγω πληθωρισμού. Αυτό δεν εμπόδισε τον εκπρόσωπο να επαναλαμβάνει συνεχώς ότι «ως κρατικό ομόλογο έχεις την εγγύηση του κεφαλαίου σου συν το όποιο επιτόκιο προκύψει. Αλλά στο τέλος, στη λήξη. Δεν μπορεί κανένας να μιλήσει ένα, δυο, τρία ή πέντε χρόνια μετά την έκδοση ενός ομολόγου και να προβλέψει ότι το ομόλογο αυτό δε θα αποδώσει».

Παράλληλα, άφησε να φανεί ότι η κυβέρνηση δε διακρίνει κάποιο πρόβλημα στη διακίνηση των ομολόγων μέσω των διαφόρων χρηματιστηριακών εταιρειών και επενδυτικών τραπεζών και στις προμήθειες που καταβάλλονται σε αυτές, γιατί αυτές όπως είπε είναι «πρακτικές της αγοράς που δε συνέβησαν για πρώτη φορά» στην περίπτωση του επικουρικού ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ). Αμφισβήτησε έμμεσα αν υπάρχει κάποια παραβατική συμπεριφορά, λέγοντας ότι «αν υπάρχει οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά, αυτή θα την ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε».

Επιχειρώντας να μετακυλίσει τις ευθύνες στις πλάτες των ΔΣ των ασφαλιστικών ταμείων, επικαλέστηκε το γνωστό σαθρό επιχείρημα περί αυτονομίας των ταμείων: «Ενα Ταμείο αγοράζει χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης. Ενα Ταμείο έχει αυτόνομη διαδικασία», είπε, προσθέτοντας ότι «όλες οι αγορές στα Ταμεία έγιναν, εξ όσων γνωρίζω, ομοφώνως». Απαντώντας στα στοιχεία που παρουσίασε χτες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τα οποία η περιουσία των Ταμείων το 1993 ήταν 3,285 δισ. ευρώ και το 2003 έφτασε τα 21,8 δισ. ευρώ, ο Θ. Ρουσόπουλος είπε ότι στα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ (2004-2005) ανήλθε στα 29 δισ. ευρώ, δηλαδή αυξήθηκε κατά 6 δισ. ευρώ. Απέφυγε ωστόσο να παρουσιάσει στοιχεία για το 2006...

Μετά από όλα αυτά η ευθύνη της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο, είναι να ελέγχει αν τα ταμεία «επενδύουν» πάνω από το 23% της περιουσίας τους σε κινητές αξίες (ομόλογα, μετοχές, αμοιβαία), που όμως ούτε και αυτό δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει όταν ρωτήθηκε σχετικά.