Σάββατο 24 Μάρτη 2007 - Κυριακή 25 Μάρτη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
ΣΥΝ: Στη ρότα του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου

Το βιβλίο αναφέρεται σε αστικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε η αντικομμουνιστική πολιτική των κυβερνήσεων Ελευθερίου Βενιζέλου, όμως οι μαθητές δικαιούνται να γνωρίζουν και για το «ιδιώνυμο», για την ταξική αντεργατική πολιτική του;(φωτ.: Συλλήψεις επί «Ιδιωνύμου»)
Το βιβλίο αναφέρεται σε αστικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε η αντικομμουνιστική πολιτική των κυβερνήσεων Ελευθερίου Βενιζέλου, όμως οι μαθητές δικαιούνται να γνωρίζουν και για το «ιδιώνυμο», για την ταξική αντεργατική πολιτική του;(φωτ.: Συλλήψεις επί «Ιδιωνύμου»)

Η «αριστερά» του συστήματος, ο ΣΥΝ και οι συν αυτώ του «σύγχρονου» πολιτικού λόγου, δε δικαιούνται να επικρίνουν το ΚΚΕ ότι τους συκοφαντεί, όπως το συνηθίζουν. Τόσο γιατί το ΚΚΕ αντιμετωπίζει γενικώς τους αντιπάλους του με ιδεολογικοπολιτικά επιχειρήματα, αφού η συκοφαντία δε βρίσκεται στη φύση του, ούτε η πολιτική του την έχει ανάγκη, όσο και γιατί οι ίδιοι της ηγεσίας του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) αυτοχαρακτηρίζονται με τις πράξεις τους, άρα δεν υπάρχει χρεία μαρτύρων ή ...συκοφαντών.

Πρόσφατο παράδειγμα, με το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται η ηγεσία του ΣΥΝ, αποτελεί η Επίκαιρη Ερώτηση του Αλ. Αλαβάνου στη Βουλή για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Επιβεβαιώνει εκείνο που υπογραμμίζει εδώ και χρόνια το ΚΚΕ: Οτι ο χαρακτήρας και η πολιτική του ΣΥΝ κινείται σταθερά στη ρότα του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, γενικά στη ρότα της διαχείρισης, γεγονός που εκφράζεται και στην ανάλυση των ιστορικών γεγονότων.

Εδώ, ωστόσο, προκύπτει ένα ακόμα ζήτημα: Τι σόι αντίθεση εκφράζει η πολιτική του ΣΥΝ απέναντι στην κυβερνητική πολιτική για την Παιδεία, όταν αντιμετωπίζει, όπως αντιμετωπίζει, το περιεχόμενο των σπουδών, δηλαδή συμπλέοντας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Συγκεκριμένα:

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ ζήτησε από την υπουργό Παιδείας «να υπερασπιστεί το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού» και υπογράμμισε ότι το βιβλίο «προσπαθεί να καινοτομήσει και στη διδακτική μέθοδο και στο περιεχόμενο», ενώ εναντίον του, είπε, «έχουμε μια απόπειρα ιδεολογικού εκφοβισμού», αναφερόμενος στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Γιατί θεωρούν ότι οι νέες γενιές δεν πρέπει να μαθαίνουν για τον Μπελογιάννη, το Μακρονήσι, τον Νικηφορίδη, τον Λαμπράκη, τους 200 της Καισαριανής, τον Μαλτέζο, την Γκίνη, την Ηλέκτρα, την Σταθοπούλου, τον Τατάκη και δεκάδες χιλιάδες άλλους; Για τον Γληνό, τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, την Αλεξίου;(φωτ.: Μακρόνησος. Εξόριστοι σε συγκέντρωση ...ορθοστασίας)

Ν.ΜΑΡΓΑΡΗΣ

Γιατί θεωρούν ότι οι νέες γενιές δεν πρέπει να μαθαίνουν για τον Μπελογιάννη, το Μακρονήσι, τον Νικηφορίδη, τον Λαμπράκη, τους 200 της Καισαριανής, τον Μαλτέζο, την Γκίνη, την Ηλέκτρα, την Σταθοπούλου, τον Τατάκη και δεκάδες χιλιάδες άλλους; Για τον Γληνό, τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, την Αλεξίου;(φωτ.: Μακρόνησος. Εξόριστοι σε συγκέντρωση ...ορθοστασίας)
Φυσικά, η υπουργός τον καθησύχασε: «Δεν πρόκειται να αποσυρθεί το βιβλίο», είπε η Μ. Γιαννάκου στον Αλ. Αλαβάνο...

Ο σκοταδισμός, που συντηρεί η ηγεσία της Εκκλησίας και άλλοι εθνικιστές, καθώς και η παραποίηση της Ιστορίας από την πλευρά τους, αποτελούν προνομιακό χώρο για την πολεμική των εκσυγχρονιστών όλου του αστικού πολιτικού φάσματος. Και αυτό επειδή η παραποίηση της Ιστορίας, που υπερασπίζει η Εκκλησία και άλλοι εθνικιστές, είναι τόσο κραυγαλέα, ώστε και μια επιδερμική κριτική τους να είναι αρκετή για να αποκαλυφθούν τοποθετήσεις τους επί ιστορικών ζητημάτων. Τέτοια κριτική τους ασκείται από τους πολιτικούς και ιστορικούς του αστικού εκσυγχρονισμού: Επιδερμική εν πολλοίς, αλλά και επιλεκτική.

Εξίσου προνομιακός χώρος αντίστοιχα είναι για τους εθνικιστές η κριτική που τους ασκούν στα της Ιστορίας οι του αστικού εκσυγχρονισμού, γιατί επί της ουσίας τους αφήνει στο απυρόβλητο. Ετσι, μπορούν να κινούνται άνετα, υπολογίζοντας ταυτόχρονα και στην αμάθεια και στην εμπέδωση επί αιώνες διαστρεβλωμένων γεγονότων, αλλά και στη χρησιμοποίηση του θρησκευτικού συναισθήματος. Ελπίζουν ότι χάρη σε όλα αυτά, ο άμαθος πιστός ευκολότερα θα δεχτεί όσα του λένε οι παπάδες!... Ετσι, ο χορός καλά κρατεί.

Αποτελεί καινοτομία του βιβλίου, που, ενώ αρχίζει από το 15ο αιώνα και τελειώνει στο 1980, δεν περιέχει στοιχειώδη αναφορά στην ύπαρξη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στη διαμόρφωση της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος; Βεβαίως και αυτό το τόλμησαν οι συγγραφείς του βιβλίου και το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο». Και το επικροτούν οι ηγεσίες του ΣΥΝ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ
Αποτελεί καινοτομία του βιβλίου, που, ενώ αρχίζει από το 15ο αιώνα και τελειώνει στο 1980, δεν περιέχει στοιχειώδη αναφορά στην ύπαρξη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στη διαμόρφωση της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος; Βεβαίως και αυτό το τόλμησαν οι συγγραφείς του βιβλίου και το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο». Και το επικροτούν οι ηγεσίες του ΣΥΝ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ
Το βιβλίο Ιστορίας, λοιπόν, καινοτομεί, κατά τον Αλ. Αλαβάνο! Ωστόσο, κατά τον ίδιο, χρειάζεται και ορισμένες διορθώσεις, αφού κανένα βιβλίο «δεν είναι άψογο»! Σε τι καινοτομεί το βιβλίο και πού χρειάζεται διορθώσεις; Ορισμένα μόνο παραδείγματα επιβεβαιώνουν ότι το βιβλίο, κατά κανόνα, απλώς αναπαράγει χιλιοειπωμένες προπαγανδιστικές θέσεις της αστικής ιστοριογραφίας, οι οποίες έχουν την αξίωση να θεωρούνται επιστημονικές. Οσο για τις καινοτομίες του, θα δούμε ποιες είναι.

Ερώτημα πρώτο:

Θεωρεί καινοτομία ο Αλ. Αλαβάνος την εξαφάνιση του ΚΚΕ και του εργατικού, αγροτικού, αντιπολεμικού κινήματος από τον ιστορικό χάρτη; Προφανώς, αφού ούτε ο ίδιος, ούτε η «Αυγή», ούτε οι 503 καθηγητές, που χειροκρότησαν το βιβλίο, δε στηλίτευσαν, ούτε καν αναφέρθηκαν στο θέμα. Ενα κόμμα 90 χρόνων, το ΚΚΕ, που έχει βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα στις κορυφαίες λαϊκές στιγμές, έχουν υποχρέωση να το ονοματίσουν οι συγγραφείς του βιβλίου για να μαθαίνουν τα παιδιά την αλήθεια. Εστω και διαφωνώντας ριζικά με την πολιτική του ΚΚΕ, οι συγγραφείς και ο Αλ. Αλαβάνος είχαν υποχρέωση να κάνουν το αυτονόητο, αν σέβονταν την ιστορική αλήθεια. Δεν το έκαναν!...

Επομένως, υποχρεούνται να απαντήσουν: Γιατί θεωρούν ότι οι νέες γενιές δεν πρέπει να μαθαίνουν για τον Μπελογιάννη, το Μακρονήσι, τον Νικηφορίδη, τον Λαμπράκη, τους 200 της Καισαριανής, τον Μαλτέζο, την Γκίνη, την Ηλέκτρα, την Σταθοπούλου, τον Τατάκη και δεκάδες χιλιάδες άλλους; Για τον Γληνό, τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, την Αλεξίου;

Μήπως όλα αυτά μπορούν να διορθωθούν στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού;

Κανένα βιβλίο που πραγματεύεται την ελληνική Ιστορία του εικοστού αιώνα δεν μπορεί να μην περιέχει ουσιώδεις αναφορές στους αγώνες και στις θυσίες του ΚΚΕ. Αυτές οι αναφορές αποτελούν κριτήριο αντικειμενικότητας. Δίχως αυτές, κάθε βιβλίο τουλάχιστον θα κουτσαίνει ανεπανόρθωτα. Θα είναι ελαττωματικό και προϊόν σκοπιμότητας, όχι πάντως επιστημονικής έρευνας. Και βέβαια αντικομμουνιστικό, άμεσα ή έμμεσα.

Η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» κράτησε μέχρι την 1-12-1944. Στις 3-12-1944 η ειρηνική διαδήλωση του λαού της Αθήνας χτυπήθηκε από τους χωροφύλακες του Αγγελου Εβερτ. Τότε άρχισε ο ηρωικός ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ Αθήνας κατά των Εγγλέζων του Σκόμπι και των ενόπλων της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (Χωροφυλακή, «Χ», ταγματασφαλίτες, Ορεινή Ταξιαρχία κ.ά.). Ο αγώνας κράτησε 33 μέρες και τέλειωσε με την υποχώρηση του ΕΛΑΣ (φωτ.: Δεκεμβριανά - Η αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140)
Η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» κράτησε μέχρι την 1-12-1944. Στις 3-12-1944 η ειρηνική διαδήλωση του λαού της Αθήνας χτυπήθηκε από τους χωροφύλακες του Αγγελου Εβερτ. Τότε άρχισε ο ηρωικός ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ Αθήνας κατά των Εγγλέζων του Σκόμπι και των ενόπλων της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (Χωροφυλακή, «Χ», ταγματασφαλίτες, Ορεινή Ταξιαρχία κ.ά.). Ο αγώνας κράτησε 33 μέρες και τέλειωσε με την υποχώρηση του ΕΛΑΣ (φωτ.: Δεκεμβριανά - Η αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140)
Ερώτημα δεύτερο:

Αποτελεί καινοτομία του βιβλίου, που, ενώ αρχίζει από το 15ο αιώνα και τελειώνει στο 1980, δεν περιέχει στοιχειώδη αναφορά στην ύπαρξη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στη διαμόρφωση της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος; Βεβαίως και αυτό το τόλμησαν οι συγγραφείς του βιβλίου και το «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο». Και το επικροτούν οι ηγεσίες του ΣΥΝ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Μήπως τα παραπάνω είναι ιδεολογικά χρωματισμένα, όπως θα ισχυριστούν; Δηλαδή, το βιβλίο δεν είναι ΕΟΚικό και γενικώς αστικό; `Η μήπως και τα παραπάνω βρίσκονται σε εκείνα που πρέπει να διορθωθούν;

Ισως, βέβαια, να αποτελεί καινοτομία εδώ και 17 χρόνια η επιδίωξη να μη μάθουν οι νέες γενιές για τη Σοβιετική Ενωση. Στο ζήτημα αυτό η συμβολή του βιβλίου είναι αναμφισβήτητη. Οπως και του ΣΥΝ είναι αναντίρρητη. Κυρίως μέσω της λάσπης. Αλλά και μέσα από την αποσιώπηση...

Ερώτημα τρίτο:

Συγκαταλέγεται στις καινοτομίες του βιβλίου η πλήρης απουσία κάθε αναφοράς στα «έργα και στις ημέρες» της 4ης Αυγούστου (κυβέρνηση Μεταξά), καθώς και ότι οι συγγραφείς αποφεύγουν να πούνε ότι ο Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός με την ψήφο στη Βουλή όλων των αστικών κομμάτων;

Τα ίδια ισχύουν και όσον αφορά στην αντικομμουνιστική πολιτική των κυβερνήσεων Ελευθερίου Βενιζέλου. Το βιβλίο αναφέρεται σε αστικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησαν, όμως οι μαθητές δικαιούνται να γνωρίζουν και για το «ιδιώνυμο», για την ταξική αντεργατική πολιτική του; Τελικά, τι απ' όλα αυτά πρέπει να διορθωθεί κατά την άποψη του Αλ. Αλαβάνου;

Ερώτημα τέταρτο:

Η πολιτική του Βενιζέλου και άλλων για τη δημιουργία της «Μεγάλης Ελλάδας» πήγε να πάρει σάρκα και οστά όντας η Ελλάδα ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και έχοντας πάρει μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλαίσιο της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, προς το τέλος του πολέμου και οι ΗΠΑ), αλλά και στην εκστρατεία κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας στη Ρωσία. Τη στιγμή που τα συμφέροντα των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ευνοούσαν τη σύναψη της «Συμφωνίας των Σεβρών» (κατά τα υλοποίηση της «Μεγάλης Ελλάδας», είχε πει ο Βενιζέλος), τα πράγματα πήγαιναν καλά για την αστική τάξη της Ελλάδας και την ελληνική αστική τάξη στη Μικρασία. Ενωρίτερα είχε σταλεί ελληνικός στρατός στη Σμύρνη (Μάης 1919) από την κυβέρνηση Βενιζέλου, που λίγους μήνες αργότερα (1η του Νοέμβρη 1919 με το παλιό ημερολόγιο) έχασε στις εκλογές. Νίκησαν οι του Γούναρη («δεξιά») με το σύνθημα «όχι στρατός στη Μικρά Ασία», για να κάνουν ακριβώς το αντίθετο και να ακολουθήσει η σφαγή και ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων αθώων βιοπαλαιστών.

Δικαιούνται να τα γνωρίζουν αυτά οι μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού ή όχι; `Η μήπως τα γεγονότα δεν έγιναν ακριβώς έτσι;

Ερώτημα πέμπτο:

Βρίσκεται στις καινοτομίες του βιβλίου η μη αναφορά στις τρεις κατοχικές κυβερνήσεις (Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Ι. Ράλλη); Θεωρεί ο Αλ. Αλαβάνος ότι διαπαιδαγωγεί τις νέες γενιές η άγνοια για τη στάση των αστικών κομμάτων στα χρόνια της Κατοχής; Αν όχι, γιατί χαρακτηρίζει καινοτομία τη σωρεία τέτοιων παραλείψεων;

Αλλο θέμα: Θεωρεί ότι στόχος των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου (Γεώργιος Παπανδρέου) ήταν να αποτραπεί ο εμφύλιος πόλεμος, όπως γράφει το βιβλίο; Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας» δημιουργήθηκε για να εγκλωβίσει το ΕΑΜ, για να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ και, τελικά, για να αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού κινήματος με κάθε μέσον, κυρίως με τη στρατιωτική συνδρομή των Εγγλέζων. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ μπήκαν μερικούς μήνες μετά σε αυτή την κυβέρνηση («Σύμφωνο του Λιβάνου»), σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει την παραπάνω ιστορική αλήθεια. Ο Δεκέμβρης του '44 που ακολούθησε, η «Συμφωνία της Βάρκιζας» και οι διωγμοί χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων ΕΑΜιτών, την επιβεβαιώνουν.

Αμφισβητεί τα παραπάνω γεγονότα ο Αλ. Αλαβάνος; Αν όχι, τι πιστεύει ότι πρέπει να διορθωθεί στο βιβλίο σχετικά και με αυτά;

Επιπλέον: Πώς κρίνει η ηγεσία του ΣΥΝ τη σελίδα 114 του βιβλίου; Διαβάζουμε: «Τώρα έγινε εμφύλιος πόλεμος, δεν ήταν ξένοι, αναμεταξύ μας έγινε».

Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας για την ένοπλη πάλη, ως μορφή του ταξικού αγώνα, με ποιο δικαίωμα παραχαράσσεται η αλήθεια; Υπήρχαν ή δεν υπήρχαν στην Ελλάδα οι Εγγλέζοι και σε συνέχεια οι Αμερικανοί, με στρατό και με άφθονη οικονομική ενίσχυση στην ελληνική αστική τάξη;

Βεβαίως, δεν υποστηρίζουμε ότι στο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού πρέπει να υπάρχουν τόσο μεγάλες αναλύσεις. Ομως, αν θέλεις να πεις την αλήθεια, τη λες και με λίγα λόγια. Οπως και το ψέμα...

Ερώτημα έκτο:

Γιατί δεν είναι αντιεπιστημονική η προσέγγιση της Ιστορίας που επιχειρείται στο βιβλίο, αφού θεωρεί ότι η ιστορική εξέλιξη δε ρυθμίζεται από νομοτέλειες, αλλά περιγράφει τα γεγονότα περίπου ως αυθύπαρκτα, όπου δεν τα παρουσιάζει με τα πόδια στον αέρα και με το κεφάλι κάτω; Μήπως δεν οφείλεται ακριβώς σε αυτό ότι οι συγγραφείς του δεν μπορούν, ούτε και θέλουν, να ασκήσουν επί της ουσίας κριτική στο σκοταδισμό του εθνικισμού; Και φυσικά, αυτό δεν αποτελεί καινοτομία...

Ποιος ηγήθηκε της Ελληνικής Επανάστασης του 1821; Ηταν ή όχι η αστική τάξη, που τότε ήταν τάξη ανερχόμενη, προοδευτική; Γιατί αυτό δε λέγεται με το όνομά του στο βιβλίο της Ιστορίας;

Ηταν ή δεν ήταν ιστορική αναγκαιότητα η ανατροπή του οθωμανικού (φεουδαρχικού) κράτους και η αντικατάστασή του από το αστικό κράτος; Είναι αντιεπιστημονική η αναφορά των όρων αστική τάξη, φεουδαρχική τάξη; `Η θεωρούν προτιμότερη τη μη αναφορά τους, ώστε να λείπει η λέξη τάξη; Μήπως και αυτά υπάγονται στις διορθώσεις που χρειάζεται το βιβλίο;

Ακριβώς στο ένα τρίτο των σελίδων του βιβλίου (45 σελίδες στις 135) περιέχεται η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η δημιουργία του ελληνικού αστικού κράτους. Χώρος αρκετός για να δοθεί μια ολοκληρωμένη, έστω συνοπτικά, εικόνα της τότε προεπαναστατικής κοινωνίας και της στάσης των τάξεων στην Επανάσταση, έτσι που το παιδί, που σε λίγο θα είναι έφηβος, να μπορεί να γνωρίσει, να κρίνει και να διδαχτεί. Θα συνέβαλλε σε αυτό, αν υπήρχε αναφορά στις βασικές τάξεις που συγκροτούσαν αυτή την κοινωνία, αναφορά στις αμοιβαίες σχέσεις τους, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνικοταξική διαστρωμάτωση. Πρόκειται για ανύπαρκτες οντότητες; Οχι. Ομως, είναι ανύπαρκτες στο βιβλίο. Πώς κρίνει αυτό το γεγονός ο Αλ. Αλαβάνος; Ως καινοτομία;

Η «επιστημονική» προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων από τους συγγραφείς του φαίνεται και μόνο από το παρακάτω, ένα από τα πολλά παρόμοια που περιέχονται στο βιβλίο, όπου διαβάζουμε (σελ. 112):

«Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (...) δεν καταφέρνει να αποτρέψει τον Εμφύλιο πόλεμο, που ξεσπά το 1946, ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και την κυβέρνηση»!

Τα άλματα στη σκέψη μπορεί να προδίδουν αδυναμία, συνειδητή ή ασυνείδητη. Ομως, τα άλματα στα γεγονότα συνιστούν αυθαιρεσία, που αν δεν επιτρέπεται μια φορά σε κανένα, είναι απαράδεκτη δέκα και εκατό φορές όταν γίνεται από επιστήμονες.

Η «ζωή» της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», όπως προέκυψε από τη «Συμφωνία του Λιβάνου», κράτησε μέχρι την 1η του Δεκέμβρη 1944. Στις 3 του ίδιου μήνα η ειρηνική διαδήλωση του λαού της Αθήνας χτυπήθηκε από τους χωροφύλακες του Αγγελου Εβερτ, με αποτέλεσμα να υπάρξουν νεκροί και τραυματίες. Τότε άρχισε ο ηρωικός ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ Αθήνας κατά των Εγγλέζων του Σκόμπι και των ενόπλων της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (Χωροφυλακή, «Χ», ταγματασφαλίτες, Ορεινή Ταξιαρχία, κ.ά.). Ο αγώνας κράτησε 33 μέρες και τέλειωσε με την υποχώρηση του ΕΛΑΣ.

Την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, που παραιτήθηκε, διαδέχτηκε η κυβέρνηση Πλαστήρα, η μια πλευρά που υπέγραψε τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» (12 του Φλεβάρη 1945). Από τότε, μέχρι τις 12 του Φλεβάρη 1946, που η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε το ξεκίνημα της ένοπλης πάλης, μεσολάβησε ένας ολόκληρος χρόνος δίχως ένοπλο αγώνα, αλλά μόνο με απηνείς διωγμούς κατά των κομμουνιστών και εκατοντάδων χιλιάδων ΕΑΜιτών.

Σε αυτόν τον ένα χρόνο (1945-1946) η μια αστική κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη.

Τι σχέση έχουν αυτά με όσα γράφει το βιβλίο, το οποίο πηγαίνει στο 1946 «πηδώντας» ενάμιση χρόνο πλήρη συγκλονιστικών γεγονότων; Εχουν σχέση με την αντικειμενικότητα οι ακροβατισμοί και η παραχάραξη της Ιστορίας;

Πώς τα κρίνει αυτά η ηγεσία του ΣΥΝ; Ως καινοτομία...

Μόνο η προσέγγιση του ΚΚΕ μπορεί να αντιμετωπίσει τον εθνικισμό της ηγεσίας της Εκκλησίας και των διαφόρων πολιτικών προσώπων της «εθνικοφροσύνης». Δε δίνει τη δυνατότητα σε μία σειρά αστικούς κύκλους να καυχώνται ανεμπόδιστα για τη ...«φιλολαϊκή» προσφορά, για παράδειγμα, του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, με του οποίου τα εγκληματικά κατά του λαού έργα δεν ασχολείται το βιβλίο της Ιστορίας. Αυτό το γεγονός επίσης δε φαίνεται να ενοχλεί την ηγεσία του ΣΥΝ. Τα επιπλέον παραδείγματα, που θα μπορούσαν να αναφερθούν, είναι πολλά. Και επιβεβαιώνουν ότι τα «βέλη» της ηγεσίας του ΣΥΝ περιορίζονται σε φωνασκίες στα τηλεοπτικά παράθυρα και στη Βουλή, άνευ ουσίας. Μα όσο κι αν φωνάζουν, τελικά τα ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο.

Με άλλα λόγια, η ηγεσία του ΣΥΝ επιβεβαιώνει την αντίθεσή της σε καθετί που θυμίζει ταξική πάλη στο εθνικό πεδίο για ριζικές αλλαγές, παράλληλα και ταυτόχρονα με τη διεθνή αντιιμπεριαλιστική δράση. Τη θεωρεί - και με αυτόν τον τρόπο - ξεπερασμένη...

ΥΓ: Πού το βρήκαν γραμμένο οι συγγραφείς του βιβλίου ότι η λεγόμενη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (Γεωργίου Παπανδρέου) δημιουργήθηκε τον Οκτώβρη του 1944; Το «Συνέδριο του Λιβάνου» διήρκεσε από τις 17 έως τις 20 του Μάη του 1944. Τότε υπογράφτηκε η ομώνυμη Συμφωνία και δημιουργήθηκε η παραπάνω κυβέρνηση, στην οποία τα ηγετικά όργανα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ τελικά αποφάσισαν τον Αύγουστο να πάρουν μέρος. Στις 2 του Σεπτέμβρη 1944 ορκίστηκαν οι υπουργοί τους.


Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ