Κυριακή 18 Μάρτη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Καθ' οδόν: Στη Χαλκίδα

Στην παραλία, δεσπόζει το δημαρχείο της πόλης
Στην παραλία, δεσπόζει το δημαρχείο της πόλης
Δυο διαφορετικές πλευρές της ευβοιώτικης πρωτεύουσας θα γνωρίσουμε σήμερα. Η μία είναι η «άλλη» όψη της Χαλκίδας. Αυτή που δεν περιλαμβάνει τον καθιερωμένο περίπατο στην παραλία της με τις ψαροταβέρνες, τις καφετερίες και τα μπαράκια. Και η άλλη, η «αναδρομική», είναι η Χαλκίδα του χτες. Οταν υπήρξε προορισμός φύλλου πορείας για το νέο φαντάρο -τότε - Βαγγέλη Μηνιώτη, που με τη δυνατή πένα του, μας μεταφέρει εικόνες της περιοχής, όπως τις έζησε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.

Αλλά, ας επισκεφτούμε πρώτα, τα στολίδια της πόλης. Της πατρίδας του Νίκου Σκαλκώτα, του Γιάννη Σκαρίμπα, της Σωτηρίας Μπέλλου και του Ορέστη Μακρή.

Αξια θαυμασμού...

Το Κόκκινο Σπίτι της οικογένειας Μάλλιου κοσμεί το Κρηπίδωμα στη βόρεια πλευρά της παραλίας της πόλης. Χτίστηκε το 1884 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Φλεγκίς. Σήμερα ανήκει στον Δήμο.

Το Σπίτι με τα Αγάλματα απέναντι από το Κόκκινο Σπίτι.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο περιλαμβάνει ευρήματα από ανασκαφές που έχουν γίνει σε διάφορα σημεία της Εύβοιας και κυρίως στην Ερέτρια. Οικοδομήθηκε την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και στεγάζει συλλογές τιμητικών ψηφισμάτων, επιτύμβιων μνημείων και ρωμαϊκών γλυπτών (βρίσκεται στην οδό Βενιζέλου).

Το Λαογραφικό Μουσείο περιλαμβάνει σπάνια αντικείμενα, όπλα, νομίσματα, παραδοσιακές ενδυμασίες, αντικείμενα που σηματοδοτούν τον τρόπο ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο κ.ά. Στεγάζεται στο τουρκικό τζαμί με τον μιναρέ του που βρίσκεται πίσω από την εκκλησία της Αγ. Παρασκευής.

Η Μεσαιωνική εκκλησία της Αγ. Παρασκευής, βρίσκεται στο κέντρο της συνοικίας Κάστρο. Πρόκειται για βυζαντινό ναό που ανοικοδόμησαν οι Βενετοί τον 14ο αιώνα και είναι η πολιούχος της πόλης.

Η Χαλκίδα σε παλιά λιθογραφία
Η Χαλκίδα σε παλιά λιθογραφία
Το Κάστρο της Χαλκίδας (Καράμπαμπα) κατασκευάστηκε το 1684 για την προστασία των Τούρκων από τις επιδρομές των Ενετών. Καταλαμβάνει την κορυφή του λόφου της Κανήθου και εκεί βρίσκεται η εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Κάτω από το δρόμο που οδηγεί στο κάστρο του Καράμπαμπα και σε θέση απ' όπου έχει κανείς πανοραμική θέα της Χαλκίδας και του Ευβοϊκού Κόλπου είναι ο τάφος του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα.

Η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, βυζαντινού ρυθμού με αξιόλογες αγιογραφίες.

Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, που τροφοδοτούσε την πόλη με νερό που ερχόταν από τα Καμπιά -σώζεται τμήμα του - βρίσκεται στις Καμάρες στο βορειοδυτικό σημείο της πόλης.

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη στην πλατεία του Αγ. Νικολάου.

Η Δημοτική Πινακοθήκη, όπου εκτίθενται πολλά έργα τέχνης.

Το Ιστορικό Αρχείο, που στεγάζεται στο αρχοντικό Κριεζώτη.

Το Δικαστικό Μέγαρο στη λεωφόρο Ελ. Βενιζέλου, αρχιτέκτων του οποίου ήταν ο Ματθαίος Καμάρας (1909) που σχεδίασε και άλλα κτίρια της εποχής στην πόλη της Χαλκίδας.

Το Δημαρχείο, το οποίο στεγάζεται στο Μέγαρο Κότσικα. Δεσπόζει στην παραλία της πόλης με την όμορφη αρχιτεκτονική του και τη θαυμαστή ισορροπία των όγκων.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθούμε στην όμορφη Χαλκίδα, ας μην παραλείψουμε να «γευτούμε» και κάποια από τα στολίδια της. Και τώρα...

...Πίσω στο χρόνο

Το κόκκινο σπίτι
Το κόκκινο σπίτι
«Στη Χαλκίδα ποιος δε θέλει να πάει; Ποιος δε θέλει να ζήσει εκεί σε αυτόν τον καλοπροικισμένο από τη φύση τόπο που μόλις τον αντικρίσει ο επισκέπτης ευθύς ανοίγει η καρδιά του. Τον πορθμό του Ευρίπου τον γνώρισα παιδί του σχολείου. Είχαμε πάει οικογενειακά και η εικόνα αυτή έμεινε αποτυπωμένη στη μνήμη με ανεξίτηλα χρώματα. Πήγα και άλλες φορές με εκδρομική παρέα, αλλά και ως στρατιώτης, όπως θα δει ο αναγνώστης στο οδοιπορικό που ακολουθεί. Επιτέλους, ύστερα από δύο ετών ταλαιπωρία πάνω στα πανέμορφα, κατά τα άλλα, ελληνικά βουνά με τελευταία αυτά στις Μικρές Πρέσπες, πήρα φύλλο πορείας για τη Χαλκίδα. Θα προτιμούσα βέβαια την Αθήνα ή, ακόμα καλύτερα τον Πειραιά αλλά, ας μην είμαι και αχάριστος είπα, και έτρεξα να προλάβω το πρώτο λεωφορείο που θα έφευγε από την Καστοριά για την πρωτεύουσα. Ολες τις ομορφιές της μακεδονικής πόλης με τη λίμνη, τα πλεούμενα, το πράσινο και τ' αρχοντικά της τα προσπέρασα λες και δεν είχα μάτια να τα δω. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν το ταξίδι της επιστροφής κοντύτερα στους δικούς μου, όμως νύχτωσε και θα έφευγα το πρωί, γι' αυτό κι έπρεπε κάπου να διανυκτερεύσω στην παντελώς άγνωστή μου πόλη. Γυρίζοντας από εδώ και από κει κατέληξα σ' ένα πανδοχείο, όχι γιατί δεν υπήρχαν καλά ξενοδοχεία, αλλά για λόγους οικονομικούς, και ξαφνιάστηκα όταν μ' έβαλαν να κοιμηθώ πλάι σ' ένα γενειοφόρο αγριάνθρωπο που ροχάλιζε φοβερά και κοιμόταν με τα ρούχα αρματωμένος με κουμπούρα και μαχαίρι. Ζήτησα να με βάλουν, αλλού αλλά δεν υπήρχε θέση. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα κάποιον: Τι είναι αυτός; - ΜΑΥς αποκρίθηκε και κούνησε το κεφάλι με σημασία σα να έλεγε: - Μην τα μιλάς! Για όσους δε γνωρίζουν, ΜΑΥδες λέγανε τους παρακρατικούς της υπαίθρου, εκείνη τη φοβερή εποχή.

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο, θαυμάζουμε τη μαρμάρινη προτομή αλόγου, υπερφυσικού μεγέθους, ελληνιστικών χρόνων από τις Τρεις Καμάρες Χαλκίδας
Στο Αρχαιολογικό Μουσείο, θαυμάζουμε τη μαρμάρινη προτομή αλόγου, υπερφυσικού μεγέθους, ελληνιστικών χρόνων από τις Τρεις Καμάρες Χαλκίδας
Το λεωφορείο κούτσα - κούτσα έφτασε στον προορισμό του κι εγώ στο σπίτι όπου είχα την ευτυχία να διανυκτερεύσω με τους δικούς μου και το πρωί να ξεκινήσω για τη Χαλκίδα.

Μιλάμε για μισόν αιώνα και πλέον πριν! Διασχίζοντας τα πυκνά δάση της Αττικής έφθασε το τρένο στο τέρμα της διαδρομής και ήταν χάρμα οφθαλμών τα κάλλη της νύμφης του Ευβοϊκού! Παρουσιάστηκα στη Σχολή Αξιωματικών και είπα: Καλά θα 'ναι να παραμείνω εδώ πλάι στη θάλασσα, αλλά πού τέτοια τύχη; Με στείλανε μακριά έξω από την πόλη σ' ένα μόνιμο καταυλισμό με τους στρατιώτες να συνωστίζονται σε τεράστια κομμένα βαρέλια, θα 'λεγε κανείς, τα λεγόμενα "Τολ". Μέσα σε αυτά ασφυκτιούσαν το καλοκαίρι και ξεπάγιαζαν το χειμώνα εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι Μακρονησιώτες, αφού πρώτα "αναβαπτίστηκαν" στην κολυμβήθρα της ξερονήσου και ήρθαν εδώ να αποτελειώσουν τη θητεία τους κάτω από συνθήκες σκληρής πειθαρχίας και εξοντωτικών ασκήσεων, που γίνονταν καθ' οδόν σε πορεία μάχης, ως το χωριό Καθενοί! Κάποιες φορές, μετά την επιστροφή και το βραδινό συσσίτιο στο πόδι, η σάλπιγγα ηχούσε προσκλητήριο για υποχρεωτική μετάβαση στη σχολή Αξιωματικών στην παραλία για να παρακολουθήσουν οι οπλίτες κινηματογραφική ταινία, που συνήθως ήταν για γέλια και για κλάματα σε στιγμές, που εκείνοι κατάκοποι, άλλο δεν ήθελαν από τον ύπνο στο ράντσο τους.

Χρυσός στέφανος από το ελληνιστικό νεκροταφείο του Αγ. Στεφάνου Χαλκίδας. Εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης
Χρυσός στέφανος από το ελληνιστικό νεκροταφείο του Αγ. Στεφάνου Χαλκίδας. Εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης
Τις περιορισμένες ώρες εξόδου, γέμιζαν οι δρόμοι χακί, προπάντων η γέφυρα ...των στεναγμών! Οπου συγκεντρώνονταν η φανταρία και παρακολουθούσε τα νερά που τρέχανε ποταμηδόν από κάτω και τους ερασιτέχνες ψαράδες που "τάιζαν" με τις πετονιές τους, τους κέφαλους! Οι μυρωδιές των θαλασσινών από τις ψαροταβέρνες ήταν βασανιστικές για κείνους που δεν μπορούσαν ν' απολαύσουν τους εκλεκτούς μεζέδες. Γι' αυτό κάποιοι, για ν' αποφύγουν αυτόν τον πειρασμό αγοράζανε φτηνά τζίτζιφα, στην εποχή τους, από ένα μαγαζί στην οδό Αβάντων και έκαναν τον περίπατό τους αλλού μασώντας αδιάκοπα...

Υποχρεωτικό και το κολύμπι στη θάλασσα κοντά στη φυλακή όπου υπήρχαν και πολιτικοί κρατούμενοι με πολύχρονες ποινές. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί θα μας ζήλευαν που είχαμε τη δυνατότητα ν' απολαμβάνουμε τη χαρά της κολύμβησης. Είχαμε και τις "πλάκες" όμως σε αυτή την παλιοκατάσταση, τη "Σχολή" των σαλπιγκτών που ώρες σκορπούσαν αδέξιους ήχους οι μαθητευόμενοι σαλπιγκτές και, το συμπολίτη μου βαρύμαγκα Παναγιώτη, που με τα καμώματά του ξεκαρδίζονταν και οι πιο αυστηροί βαθμοφόροι! Γέλια έβγαζε και ο αξιωματικός που γύρισε από την Κορέα, με τις δοκιμαστικές του παρελάσεις, που ήθελε σώνει και καλά να κάνει τα μουλάρια να χαιρετούν, περνώντας μπροστά από τους επισήμους και δεν τα κατάφερνε! Το τι άκουγαν τα ζωντανά δεν περιγράφεται! Η Χαλκίδα σήμερα, όπως και οι άλλες ελληνικές πόλεις, έχει αλλάξει όψη, διατηρώντας όμως την ελκυστική της δύναμη και αν δεν είχε την ανεργία που δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, στον τόπο αυτόν το χαριτωμένο, θα ευδοκιμούσε το χαμόγελο στα χείλη όλων των κατοίκων. Για τη μάστιγα αυτή που βασανίζει τον κόσμο της δουλιάς και τα άλλα προβλήματα των ανθρώπων της βιοπάλης υπαίτια είναι η πολιτική του δικομματισμού. Είναι ολοφάνερο "τις πταίει"».


Το κάστρο του Καράμπαμπα βρίσκεται στη βοιωτικής ακτή, σε στρατηγική θέση, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας
Το κάστρο του Καράμπαμπα βρίσκεται στη βοιωτικής ακτή, σε στρατηγική θέση, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας

Το καλαίσθητο Δικαστικό Μέγαρο
Το καλαίσθητο Δικαστικό Μέγαρο

Επιμέλεια:
Ελένη ΑΡΓΥΡΙΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ