Αλλά, ας επισκεφτούμε πρώτα, τα στολίδια της πόλης. Της πατρίδας του Νίκου Σκαλκώτα, του Γιάννη Σκαρίμπα, της Σωτηρίας Μπέλλου και του Ορέστη Μακρή.
Το Κόκκινο Σπίτι της οικογένειας Μάλλιου κοσμεί το Κρηπίδωμα στη βόρεια πλευρά της παραλίας της πόλης. Χτίστηκε το 1884 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Φλεγκίς. Σήμερα ανήκει στον Δήμο.
Το Σπίτι με τα Αγάλματα απέναντι από το Κόκκινο Σπίτι.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο περιλαμβάνει ευρήματα από ανασκαφές που έχουν γίνει σε διάφορα σημεία της Εύβοιας και κυρίως στην Ερέτρια. Οικοδομήθηκε την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και στεγάζει συλλογές τιμητικών ψηφισμάτων, επιτύμβιων μνημείων και ρωμαϊκών γλυπτών (βρίσκεται στην οδό Βενιζέλου).
Το Λαογραφικό Μουσείο περιλαμβάνει σπάνια αντικείμενα, όπλα, νομίσματα, παραδοσιακές ενδυμασίες, αντικείμενα που σηματοδοτούν τον τρόπο ζωής στην πόλη και την ύπαιθρο κ.ά. Στεγάζεται στο τουρκικό τζαμί με τον μιναρέ του που βρίσκεται πίσω από την εκκλησία της Αγ. Παρασκευής.
Η Μεσαιωνική εκκλησία της Αγ. Παρασκευής, βρίσκεται στο κέντρο της συνοικίας Κάστρο. Πρόκειται για βυζαντινό ναό που ανοικοδόμησαν οι Βενετοί τον 14ο αιώνα και είναι η πολιούχος της πόλης.
Η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, βυζαντινού ρυθμού με αξιόλογες αγιογραφίες.
Το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο, που τροφοδοτούσε την πόλη με νερό που ερχόταν από τα Καμπιά -σώζεται τμήμα του - βρίσκεται στις Καμάρες στο βορειοδυτικό σημείο της πόλης.
Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη στην πλατεία του Αγ. Νικολάου.
Η Δημοτική Πινακοθήκη, όπου εκτίθενται πολλά έργα τέχνης.
Το Ιστορικό Αρχείο, που στεγάζεται στο αρχοντικό Κριεζώτη.
Το Δικαστικό Μέγαρο στη λεωφόρο Ελ. Βενιζέλου, αρχιτέκτων του οποίου ήταν ο Ματθαίος Καμάρας (1909) που σχεδίασε και άλλα κτίρια της εποχής στην πόλη της Χαλκίδας.
Το Δημαρχείο, το οποίο στεγάζεται στο Μέγαρο Κότσικα. Δεσπόζει στην παραλία της πόλης με την όμορφη αρχιτεκτονική του και τη θαυμαστή ισορροπία των όγκων.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθούμε στην όμορφη Χαλκίδα, ας μην παραλείψουμε να «γευτούμε» και κάποια από τα στολίδια της. Και τώρα...
Μιλάμε για μισόν αιώνα και πλέον πριν! Διασχίζοντας τα πυκνά δάση της Αττικής έφθασε το τρένο στο τέρμα της διαδρομής και ήταν χάρμα οφθαλμών τα κάλλη της νύμφης του Ευβοϊκού! Παρουσιάστηκα στη Σχολή Αξιωματικών και είπα: Καλά θα 'ναι να παραμείνω εδώ πλάι στη θάλασσα, αλλά πού τέτοια τύχη; Με στείλανε μακριά έξω από την πόλη σ' ένα μόνιμο καταυλισμό με τους στρατιώτες να συνωστίζονται σε τεράστια κομμένα βαρέλια, θα 'λεγε κανείς, τα λεγόμενα "Τολ". Μέσα σε αυτά ασφυκτιούσαν το καλοκαίρι και ξεπάγιαζαν το χειμώνα εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι Μακρονησιώτες, αφού πρώτα "αναβαπτίστηκαν" στην κολυμβήθρα της ξερονήσου και ήρθαν εδώ να αποτελειώσουν τη θητεία τους κάτω από συνθήκες σκληρής πειθαρχίας και εξοντωτικών ασκήσεων, που γίνονταν καθ' οδόν σε πορεία μάχης, ως το χωριό Καθενοί! Κάποιες φορές, μετά την επιστροφή και το βραδινό συσσίτιο στο πόδι, η σάλπιγγα ηχούσε προσκλητήριο για υποχρεωτική μετάβαση στη σχολή Αξιωματικών στην παραλία για να παρακολουθήσουν οι οπλίτες κινηματογραφική ταινία, που συνήθως ήταν για γέλια και για κλάματα σε στιγμές, που εκείνοι κατάκοποι, άλλο δεν ήθελαν από τον ύπνο στο ράντσο τους.
Υποχρεωτικό και το κολύμπι στη θάλασσα κοντά στη φυλακή όπου υπήρχαν και πολιτικοί κρατούμενοι με πολύχρονες ποινές. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί θα μας ζήλευαν που είχαμε τη δυνατότητα ν' απολαμβάνουμε τη χαρά της κολύμβησης. Είχαμε και τις "πλάκες" όμως σε αυτή την παλιοκατάσταση, τη "Σχολή" των σαλπιγκτών που ώρες σκορπούσαν αδέξιους ήχους οι μαθητευόμενοι σαλπιγκτές και, το συμπολίτη μου βαρύμαγκα Παναγιώτη, που με τα καμώματά του ξεκαρδίζονταν και οι πιο αυστηροί βαθμοφόροι! Γέλια έβγαζε και ο αξιωματικός που γύρισε από την Κορέα, με τις δοκιμαστικές του παρελάσεις, που ήθελε σώνει και καλά να κάνει τα μουλάρια να χαιρετούν, περνώντας μπροστά από τους επισήμους και δεν τα κατάφερνε! Το τι άκουγαν τα ζωντανά δεν περιγράφεται! Η Χαλκίδα σήμερα, όπως και οι άλλες ελληνικές πόλεις, έχει αλλάξει όψη, διατηρώντας όμως την ελκυστική της δύναμη και αν δεν είχε την ανεργία που δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, στον τόπο αυτόν το χαριτωμένο, θα ευδοκιμούσε το χαμόγελο στα χείλη όλων των κατοίκων. Για τη μάστιγα αυτή που βασανίζει τον κόσμο της δουλιάς και τα άλλα προβλήματα των ανθρώπων της βιοπάλης υπαίτια είναι η πολιτική του δικομματισμού. Είναι ολοφάνερο "τις πταίει"».