Κυριακή 11 Μάρτη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΣΤΙΣ 29 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ
Αυτή η μάχη μάς αφορά όλους

Οταν πριν από ενάμιση περίπου μήνα οι ταξικές δυνάμεις αποφάσιζαν να προχωρήσουν στη διοργάνωση συλλαλητηρίων και στην κήρυξη απεργίας για τις 29 του Μάρτη, είχαν πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της ενιαίας αυτής μάχης, αλλά και της αναγκαιότητας να οξυνθεί η αντιπαράθεση με τον ΣΕΒ και τα κόμματά του πάνω στο ζήτημα των κλαδικών Συμβάσεων. Η συζήτηση με χιλιάδες εργαζόμενους το διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης και η επιτυχία τους, το πλατύ άνοιγμα και η νέα πείρα που συσσωρεύτηκε, η αποδοχή των αιτημάτων που προβάλλει το ΠΑΜΕ απ' όλο και περισσότερους εργαζόμενους, επαλήθευσαν την αναγκαιότητα των αγωνιστικών πρωτοβουλιών, επιβεβαίωσαν την επικαιρότητά τους.

Οι μέρες που απομένουν μέχρι την απεργία στις 29 του Μάρτη είναι μέρες πολύτιμες και κρίσιμες. Ολα τα μέτρα τα οποία πάρθηκαν από τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα και δοκιμάστηκαν στην πράξη το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να συνεχιστούν με ακόμα πιο έντονους ρυθμούς. Χωρίς καμιά επανάπαυση, χωρίς ούτε λεπτό να πάει χαμένο, χωρίς καμιά δύναμη να μείνει αναξιοποίητη. Με πλατύ, καθημερινό και σχεδιασμένο άνοιγμα. Με ειδικό σχέδιο για τις γυναίκες εργαζόμενες και τους νέους κάθε κλάδου. Αυτό το καθήκον βάζουν τα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης. Εκεί σηκώνει τον πήχη η ίδια η μάχη των κλαδικών Συμβάσεων, η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων.

Το απεργιακό μέτωπο είναι πλατύ. Περιλαμβάνει ήδη οκτώ Ομοσπονδίες εργαζομένων, δεκάδες Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα, που εκπροσωπούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Αφορά όμως και χιλιάδες ακόμα εργάτες και υπαλλήλους, σε κλάδους και τόπους δουλιάς όπου δεν πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις. Και εκεί ανοίγεται ένα τεράστιο πεδίο δράσης για τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, για κάθε εργαζόμενο που αντιλαμβάνεται τη σημασία της απεργιακής μάχης με αιτήματα που θέτουν οι ίδιες οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας.

Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε κάθε σωματείο πρέπει να πιεστούν από τους εργαζόμενους να τοποθετηθούν απέναντι σ' αυτή την πρωτοβουλία των ταξικών συνδικάτων. Και είτε να τους επιβάλουν να μπουν στην απεργιακή μάχη, είτε να απολογηθούν στους εργάτες για τη συνειδητή αδράνειά τους, την ώρα που η ολομέτωπη επίθεση εντείνεται, προσφέροντας επί της ουσίας έδαφος στο κεφάλαιο και στα κόμματά του να επελάσουν σε βάρος των εργαζομένων.

Υπάρχει πλούτος

Πλούτος υπάρχει και αυτό κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Το αποδεικνύει η υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων, η αύξηση της οποίας, μόνο για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο, έφτασε το πρώτο 9μηνο του 2006 σε ποσοστό 51,4%. Ποιος παράγει αυτόν τον πλούτο; Μα φυσικά ο εργάτης! Ο οποίος, σύμφωνα με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψε η ΓΣΕΕ τον περασμένο Απρίλη, θα αμείβεται από την 1η του Μάη με 29,39 ευρώ κατώτερο μεροκάματο και 657,89 ευρώ κατώτερο μισθό!

Και αν τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν και συνεχίζουν να αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, δε συμβαίνει το ίδιο με τους μισθούς και τα μεροκάματα, που «ενισχύθηκαν» μόλις κατά 0,77 ευρώ μεικτά τη μέρα, όπως προβλέπει η ΕΓΣΣΕ. Ενώ και στο δημόσιο, στα πλαίσια μιας ακόμα εισοδηματικής πολιτικής λιτότητας για τους εργαζόμενους, οι «αυξήσεις» κυμαίνονται κάτω από τον πληθωρισμό (η πραγματική «αύξηση» δε θα ξεπεράσει το 2,5%, μια τουλάχιστον μονάδα κάτω από αυτό που επίσημα ανακοινώνει η κυβέρνηση).

Η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, με τη βοήθεια των εκπροσώπων της στο συνδικαλιστικό κίνημα, καθηλώνει τους μισθούς, εντείνει την εκμετάλλευση στους τόπους δουλιάς, μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι από τη μια και στις συνολικές απολαβές τους από την άλλη. Την ίδια ώρα, παραδίδοντας κρίσιμους τομείς στο κεφάλαιο, δημιουργεί επιπλέον πηγές αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος.

Αυτό πρέπει να το σκεφτούν καλά οι εργαζόμενοι. Σήμερα, περίπου 2,5 εκατομμύρια μισθωτοί, ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, παίρνουν ως μισθό μόλις 704 ευρώ το μήνα. Πάνω από μισό εκατομμύριο άνεργοι φυτοζωούν με το επίδομα του ταμείου ανεργίας, που σύμφωνα με όσα εξήγγειλε η κυβέρνηση, στα μέγιστα επίπεδά του, θα φτάσει στα 404 ευρώ (!) μέχρι το 2008, αντιστοιχώντας στο 55% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη.

Ολοι αυτοί, μαζί με εκατομμύρια ακόμα εργαζόμενους που βράζουν στο ίδιο καζάνι, καλούνται να αντιμετωπίσουν αυξήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης που ξεπερνούν το τελευταίο διάστημα το 10- 15%. Καλούνται να ξεπληρώσουν δάνεια στις τράπεζες που φτάνουν τα 78 δισ. ευρώ. Στα πλαίσια ενός συστήματος Υγείας που ιδιωτικοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς, καταβάλλουν από την τσέπη τους το 48,7% του συνόλου των δαπανών Υγείας, κινδυνεύοντας να οδηγηθούν σε πλήρη οικονομική κατάρρευση αν προκύψει μια σοβαρή ασθένεια. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πληρώνουν μέχρι και 55.000 ευρώ μόνο για να σπουδάσει το παιδί τους στο πανεπιστήμιο, δίνοντας στο σύνολό τους κάθε χρόνο πάνω από 3 δισ. σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την εκπαίδευση.

Τα χειρότερα έρχονται

Αυτή είναι η κατάσταση, όπως την παρουσιάζουν τα επίσημα μόνο στοιχεία. Η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη. Και θα χειροτερεύσει κι άλλο όσο δεν υπάρχει οργανωμένη αντίσταση στα σχέδια του κεφαλαίου και των κομμάτων του, όσο αυτά δεν αποδυναμώνονται. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς σε ποια ρότα θα κινηθούν οι νομοθετικές παρεμβάσεις του επόμενου διαστήματος, όποιο από τα δυο κόμματα καταλάβει το θώκο της διακυβέρνησης μετά τις επόμενες εκλογές.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (το τελευταίο μάλιστα στην πρόσφατη παρουσίαση του προγράμματός του) κάνουν ανοιχτά λόγο για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η οποία, ως ένα βαθμό, έστω και με το μανδύα της «εθελοντικής» παράτασης του εργάσιμου βίου, θεσμοθετήθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Τα αντιασφαλιστικά τους σχέδια ταυτίζονται σε επίπεδο στρατηγικών επιλογών και δεν το κρύβουν. Η όποια εκατέρωθεν κριτική είναι για ζητήματα διαχείρισης και για την καθυστέρηση στην εφαρμογή των νόμων. Χειροκρότησαν και οι δυο την αύξηση των 0,77 ευρώ, ακριβώς επειδή ήταν μια «αύξηση» κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου το οποίο υπηρετούν.

Τα πράγματα θα χειροτερεύσουν και στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων. Αντιπροσωπευτικότατος καθρέφτης του μέλλοντος, κύρια για τους νέους εργάτες και υπαλλήλους, είναι η λεγόμενη Πράσινη Βίβλος της ΕΕ. Οι προθέσεις του κεφαλαίου περιγράφονται ξεκάθαρα: Παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μεγαλύτερη ευελιξία στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, απελευθέρωση των απολύσεων και ...πάει λέγοντας. Παράλληλα, εντείνεται η τρομοκρατία στους τόπους δουλιάς, η Υγεία και η Παιδεία παραδίνονται βορά στο κεφάλαιο, αυξάνονται οι υποχρεώσεις των λαϊκών νοικοκυριών.

Υπάρχει διέξοδος

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα η απάντηση των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι ούτε αποσπασματική, ούτε συγκυριακή. Χρειάζεται σταθερή πάλη, με προσανατολισμό και περιεχόμενο τέτοιο, που θα βάζει εμπόδια στη δράση του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Που θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την απόσπαση κατακτήσεων, θα βοηθάει στην οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων.

Ενας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να οικοδομηθεί παρά μόνο με πυρήνα το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Αυτό είναι το όπλο με το οποίο σήμερα οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να αναμετρηθούν με το κεφάλαιο, σε ευθεία ρήξη και σύγκρουση με τους εκπροσώπους του στο πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο και με στόχο την ουσιαστική αποδυνάμωσή τους. Αυτό είναι που τους τρομάζει πραγματικά. Γι' αυτό προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους ταξικούς αγώνες και την πρωτοπορία τους, να εγκλωβίσουν το κίνημα σε στόχους και αιτήματα ακίνδυνα για το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να μην τους κάνουν τη χάρη. Είναι προϋπόθεση για να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους.


Περ. Κ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ