Οι κυβερνήσεις που προστατεύουν το περιβάλλον... | ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ | ΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΙΔΕΙΑ

Οι κυβερνήσεις που προστατεύουν το περιβάλλον...

«Εδώ και πολλά χρόνια οι άνθρωποι κατασκευάζουμε χρήσιμα έργα αλλά ταυτόχρονα προκαλούμε προβλήματα στο περιβάλλον που ζούμε: στη γειτονιά μας, στη χώρα μας, σ' ολόκληρη τη γη (...) Οι κυβερνήσεις ψηφίζουν νόμους για την προστασία του (σ.σ. περιβάλλοντος) και μερικοί άνθρωποι οργανώνονται σε συλλόγους για το περιβάλλον. Ομως, κι εμείς, οι μικροί φροντίζουμε το περιβάλλον με απλές καθημερινές συνήθειες. Για παράδειγμα, δε σπαταλάμε το νερό».

(Μελέτη Περιβάλλοντος, Γ' Δημοτικού, σελίδα 38)

Στο απόσπασμα φαίνεται η στρέβλωση που επιχειρείται σε ό,τι αφορά τις ευθύνες στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτό άλλωστε που διαπνέει το σύνολο του μαθήματος σε όλες τις τάξεις στις οποίες διδάσκεται, είναι η προβολή της ευθύνης της οικογένειας, των ίδιων των παιδιών για την προστασία του περιβάλλοντος. Σαν υπεύθυνες για τα περιβαλλοντικά προβλήματα παρουσιάζονται γενικά οι δραστηριότητες των ανθρώπων χωρίς φυσικά να τοποθετείται το πρόβλημα σε ταξική βάση, χωρίς να αιτιολογείται με το αχαλίνωτο κυνήγι του κέρδους στον καπιταλισμό. Δε θα περίμενε άλλωστε κάποιος μέσα από ένα σχολείο που στόχο έχει να αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία να φωτίσει τις αιτίες των προβλημάτων.

Για παράδειγμα, η ατμοσφαιρική ρύπανση παρουσιάζεται σαν αποτέλεσμα των «δραστηριοτήτων των ανθρώπων»! Δε λένε τίποτα για την τραγική υποβάθμιση των περιοχών με τις χωματερές, ενώ τονίζεται η ανακύκλωση που στις σημερινές συνθήκες λειτουργεί ως κερδοφόρα δραστηριότητα του κεφαλαίου. Δηλαδή, τα παιδιά που ζουν σε αυτές τις περιοχές και οι οικογένειές τους είναι υπεύθυνες για το πρόβλημα;

Προκειμένου λοιπόν να εμφανιστεί το ζήτημα της αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων πέρα από κάθε διεκδίκηση, το βιβλίο λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «οι κυβερνήσεις», έχουν κάνει το... χρέος τους απέναντι στο περιβάλλον με τους νόμους που έχουν ψηφίσει. Αυτό αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση με δεδομένη τη διόγκωση των προβλημάτων στην οποία έχει οδηγήσει ακριβώς αυτή η πολιτική. Πρόσφατες είναι οι ρυθμίσεις που δίνουν το δικαίωμα στους «επενδυτές» να χτίζουν πάνω στο κύμα και να «αξιοποιούν» τους αιγιαλούς και τις παραλίες στη βάση της μεγαλύτερης δυνατής επιχειρηματικής αξιοποίησης. Και κορυφαία και πιο πρόσφατη έκφραση της αντιπεριβαλλοντικής πολιτικής είναι βέβαια η προωθούμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος που ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση, τον περιορισμό της δημόσιας ιδιοκτησίας στη γη, της προστασίας και διαχείρισης των δασικών οικοσυστημάτων, όλα για την ενίσχυση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Ωστόσο, «βγάζοντας λάδι» τις κυβερνήσεις, οι μαθητές διδάσκονται ότι αυτοί με την ατομική τους προσπάθεια θα δώσουν λύση στα προβλήματα του περιβάλλοντος τα οποία, το συγκεκριμένο μάθημα, εμφανίζει επίμονα σαν αποτέλεσμα της «ανθρώπινης δραστηριότητας».

Αν υπάρχει λοιπόν ανάγκη ευαισθητοποίησης των παιδιών και των οικογενειών τους για το περιβάλλον, πρόκειται για την ευθύνη τους να διεκδικήσουν, όχι ατομικά, αλλά μέσα από το συλλογικό αγώνα, άλλες συνθήκες στην κοινωνία που θα οδηγήσουν και σε πραγματική λύση του περιβαλλοντικού προβλήματος.