Η κυβέρνηση από το Γενάρη του 1996 διατύπωσε την πρόταση για την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με την υποσημείωση ότι η μόνη αναγνωρισμένη διαφορά αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Εκτοτε συστηματικά προωθούσε αυτή τη θέση για να αντιμετωπίσει τις τουρκικές αμφισβητήσεις για το κυριαρχικό καθεστώς σε περιοχές του Αιγαίου, τις γνωστές «γκρίζες ζώνες».

Συγκεκριμένα, στην παράγραφο 4 του κειμένου των Συμπερασμάτων της Συνόδου αναφέρεται ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση «παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων. Αλλως, θα πρέπει να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος. Το αργότερο στα τέλη του 2004, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα επανεξετάσει την κατάσταση ως προς κάθε εκκρεμή διαφορά, ιδίως όσον αφορά τις επιπτώσεις στην ενταξιακή διαδικασία προκειμένου να προαγάγει την επίλυσή τους μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου».

Ετσι, μετά το Ελσίνκι, η κυβέρνηση παρουσίασε την εξέλιξη ως νίκη αφού, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, η Σύνοδος υιοθέτησε την κυβερνητική θέση και έτσι η Τουρκία δε θα μπορεί να αξιοποιεί τις αμφισβητήσεις της για να πιέζει και να εκβιάζει την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας και την απειλή χρήσης βίας, αφού θα οφείλει να προσφύγει στη Χάγη το αργότερο μέχρι το 2004.

Δίνεται από τα κυβερνητικά στελέχη η εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στην περίπτωση προσφυγής στη Χάγη, αφού έχει με το μέρος της όλους τους διεθνείς κανονισμούς και τις διεθνείς συμφωνίες.

Ποιος όμως ο λόγος για την προσφυγή στη Χάγη, αφού τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι αδιαπραγμάτευτα; Πολύ περισσότερο, όταν θεωρείται πιθανόν να ανοίξει απ' την πλευρά της Τουρκίας μια «βιομηχανία διεκδικήσεων», τις οποίες θα χρησιμοποιεί για να συντηρεί την ένταση.

Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος, που αφορά στο ίδιο το Δικαστήριο της Χάγης και την προϊστορία του, αφού είναι γνωστό ότι σε πολλές περιπτώσεις δικάζει με γνώμονα τα συμφέροντα των κυρίαρχων δυνάμεων. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν η απόφαση για τη σύλληψη και την προσαγωγή του Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, Σλ. Μιλόσεβιτς, και άλλων Γιουγκοσλάβων ηγετών με την κατηγορία εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Την ώρα μάλιστα που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η σφαγή του γιουγκοσλαβικού λαού από το ΝΑΤΟ. Οπως ομολόγησε μάλιστα η εισαγγελέας του Δικαστηρίου, το κατηγορητήριο στηρίχτηκε αποκλειστικά και μόνο στις πληροφορίες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών...

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με αυτή την απόφαση η όλη διαδικασία για την επίλυση των διαφορών τίθεται υπό τον έλεγχο της ΕΕ, η οποία είναι βέβαιο ότι θα χειραγωγήσει τις εξελίξεις σύμφωνα με τους δικούς της στρατηγικούς σχεδιασμούς και σίγουρα σε βάρος του ελληνικού λαού, γι' αυτό και είναι επικίνδυνη αυτή η εξέλιξη.