Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη φύλαγε μια απόφαση ιδιαίτερης σημασίας για την Ελλάδα που ως συνήθως πέρασε απαρατήρητη. Πρόκειται για την απόφαση που μεταφέρει το δικαίωμα επιλογής δραστηριότητας του στρατιωτικού σώματος κάθε χώρας από τον εθνικό διοικητή του στον υπερεθνικό διοικητή του γεωγραφικού χώρου. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική στρατιωτική δύναμη π.χ. του Αφγανιστάν δε θα επιλέγει η ίδια διά του διοικητή της και σύμφωνα με τις αποφάσεις της εθνικής κυβέρνησης, το χώρο και τη μορφή της παρουσίας της.

Αυτό θα καθορίζεται από τις γενικότερες ανάγκες, σύμφωνα με την κρίση του ΝΑΤΟικού διοικητή στην περιοχή. Επίσης, η Ελλάδα δηλώνει τη στρατιωτική δύναμη που θέτει στη διάθεση του ΝΑΤΟ και το επιτελείο του θα αποφασίζει πού θα τη στείλει να συμμετέχει σε πολυεθνική δύναμη κάθε φορά. Δεν είναι τυχαία η ανακοίνωση του ΥΠΕΘΑ για νέες προσλήψεις μισθοφόρων για να εξυπηρετήσουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ. Ούτε είναι τυχαία η δήλωση προς το ΝΑΤΟικό ιερατείο ότι θα αυξηθεί η ελληνική δύναμη στο Αφγανιστάν. Σε συσχετισμό μ' αυτή τη γενικότερη απόφαση κι ως συστατικό της στοιχείο έρχεται η συνεχιζόμενη δραστηριότητα της ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη στα Βαλκάνια, με αφορμή την τύχη του Κοσσυφοπεδίου. Σε συνάντησή της με τον εκπρόσωπο του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη) δηλώνει την πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του, παράλληλα με την αύξηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που βρίσκεται κυρίως στα Βαλκάνια κολλημένη στο δόγμα της «διείσδυσης». Το σημείο αυτό είναι άκρως αποκαλυπτικό για τις προθέσεις της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Η ανοιχτή κατ' ουσία αποδοχή των αμερικανο-ΝΑΤΟικών απαιτήσεων, γίνεται ως αντίκρισμα για την ανάληψη οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου των Βαλκανίων. Στην επιδίωξη αυτή, χωρούν κάθε είδους ίντριγκες, συνωμοσίες και προδοσίες. Είναι ενδεικτική η ευθυγράμμιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τη θέση των ευρω-ατλαντιστών που παραβιάζουν συγκεκριμένη απόφαση του ΟΗΕ που προβλέπει ότι, παρά τις όποιες παραχωρήσεις στους Αλβανόφωνους, το Κοσσυφοπέδιο ανήκει στην εθνική επικράτεια της Σερβίας. Αυτό δείχνει το πόσο επικίνδυνη είναι η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της.

Η τελική αποδοχή ενός «ανεξάρτητου» και κατ' ουσία ποδηγετημένου Κοσσυφοπεδίου εν είδει προτεκτοράτου, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την Ελλάδα ως παράδειγμα προς μίμηση. Το ίδιο ασφαλώς σ' όλη τη Βαλκανική που δύναται να ανάψει πάλι το φιτίλι του πολέμου με άδηλες ανακατατάξεις γεωγραφικών χώρων. Η αυξανόμενη επέκταση και συγκεντροποίηση του ΝΑΤΟικού ελέγχου εσωτερικά κι εξωτερικά, βρίσκεται σε αρμονία με τις επιμέρους δραστηριότητές του στα Βαλκάνια. Η ελληνική αστική τάξη με το δόγμα της «διείσδυσης» επιζητά μόνιμη πρωτοκαθεδρία. Αυτό προϋποθέτει τη συνεχή απομύζηση της ελληνικής οικονομίας στην υπηρεσία του κεφαλαίου ως την υλική βάση γι' αυτήν την πολιτική.