Ο επικεφαλής της λεγόμενης δύναμης αρωγής για την ασφάλεια του Αφγανιστάν (ISAF), της δύναμης κατοχής της χώρας που συνδιοικούν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, καλείται πλέον να σχεδιάσει, με αυξημένα κεφάλαια (από Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες), την «απάντηση» στην προβλεπόμενη «εαρινή επίθεση» των «Ταλιμπάν».

Ο Βρετανός στρατηγός Ντέιβιντ Ρίτσαρντς, που προέρχεται από τις τάξεις του πυροβολικού, κάθε άλλο παρά τοποθετήθηκε τυχαία στο πόστο. Στο βιογραφικό του φιγουράρουν τρεις αποστολές στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου, ασφαλώς, ειδικεύτηκε στον ανορθόδοξο πόλεμο, μια αποστολή στο Ανατολικό Τιμόρ και μια στη Σιέρα Λεόνε. Εχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και οικονομικά, ενώ η εξειδίκευσή του τα τελευταία χρόνια αφορά τις «δυνάμεις ταχείας αντίδρασης».

Ο Ρίτσαρντς δε θρέφει ψευδαισθήσεις: Επανειλημμένως ζήτησε ενισχύσεις, προειδοποιώντας ότι το Αφγανιστάν «βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού». Μετά από μια καταστροφική για τις δυνάμεις κατοχής χρονιά, με 4.000 νεκρούς - μεταξύ τους εκατοντάδες αθώοι -, κατακόρυφη αύξηση των επιθέσεων αυτοκτονίας, νέα διεύρυνση των καλλιεργειών οπιοπαπαρούνας, την «ανοικοδόμηση» στο ναδίρ εκτός Καμπούλ και διάχυση του πολέμου στο Πακιστάν, και ενώ αναμένεται μετά το τέλος του χειμώνα (με τις επιθέσεις ήδη αυξημένες κατά 200%) γενικευμένη ανάφλεξη, το ΝΑΤΟ στέκεται μπροστά σε μια δοκιμασία που ποτέ πριν δεν είχε αντιμετωπίσει.

Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι καμία στρατιωτική κατοχή, όσους κι αν σκοτώσει ή φυλακίσει, όσα βασανιστήρια κι αν κάνει, δε διαρκεί χωρίς συνενοχή έστω μέρους του πληθυσμού. Εξ ου η ΝΑΤΟική πρεμούρα να υπάρξει «ανάπτυξη» - να εξαγοραστούν, μαζικά, συνειδήσεις...