Η ταινία χωρίς να δείχνει ότι κάνει καθαρή πολιτική, είναι μια καθαρή πολιτική καταγγελία. Η οποία γίνεται με χαμηλούς τόνους και από πλάγιους δρόμους. Ο θεατής παρακολουθεί τις παράλληλες ιστορίες μιας ομάδας παιδιών σε μια περιοχή με πολλούς μετανάστες. Κάθε τους μέρα, κάθε τους στιγμή, κάθε τους βήμα, είναι ένα ακόμα σκαλί στην άβυσσο. Τα πάντα γύρω τους οδηγούν (και τους οδηγούν) στον πάτο του πηγαδιού.

Οποιος σωθεί, αν καταφέρει να σωθεί κάποιος, θα έχει τόσο πολύ τραυματιστεί, που δε θα έχει το κουράγιο ούτε να χαμογελάσει! Θα είναι, ας πούμε, ευτυχισμένος χωρίς να είναι ευτυχισμένος! Γιατί, πέρα από τα δικά του τραύματα, το περιβάλλον γύρω του εξακολουθεί να είναι το ίδιο και περισσότερο δυστυχισμένο. Αλλά και για να φτάσει ο ίδιος στην «ευτυχία», παραχώρησε μεγάλα κομμάτια του εαυτού του, της αξιοπρέπειάς του.

Ο Ντίτο Μοντιέλ είναι παιδί οικογένειας μεταναστών, μοντέλο, πυγμάχος, μουσικός και τραγουδιστής, συγγραφέας και τώρα σκηνοθέτης. Κάθε πλάνο, λοιπόν, της ταινίας του είναι και ένα βίωμα. Ο ίδιος, μάλλον, σώθηκε! Και σωσμένος, «κάποιος» δηλαδή, επιστρέφει στην παλιά του γειτονιά. Και αρχίζει να ξετυλίγει τις πληγωτικές αναμνήσεις του.

Μια θαυμάσια, απλή, ρεαλιστική ταινία. Μια ταινία με τη «δική» της ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα που θυμίζει ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά και αμερικάνικο λαϊκό μυθιστόρημα. Με ήρωες πραγματικούς ανθρώπους και όχι φελλούς!

Παίζουν: Ρόμπερτ Ντούνεϊ Τζούνιορ, Ροζάριο Ντάουσον, Τζαζ Παλμιντέρι, Σία Λαμπιούφ, Ντιάν Βιστ, Τσάνιγκ Τατούμ.