Πώς να γίνει αλλιώς; Οι πράξεις του καθενός είναι σύμφωνες με το φρόνημά του. Κι αυτοί που ορίζουν τα «έκνομα» και τα «νόμιμα» έχουν επίσης φρόνημα και φυσικά ανάλογα φτιάχνουν τους νόμους τους.
Ετσι, για παράδειγμα, καταλήγουμε στο να μην υπάρχει νόμος τον οποίο να παραβαίνει ένας εργοδότης που δεν τηρεί μέτρα ασφάλειας και σκοτώνονται εργάτες, ή ένας εφοπλιστής, του οποίου το καράβι - πάλι για τους ίδιους λόγους - γίνεται τάφος για εκατοντάδες αθώους. (΄Η μήπως μπήκε κάποιος σαν τους παραπάνω στη φυλακή κι εμείς δεν το μάθαμε;).
Αντιθέτως, υπάρχουν χιλιάδες νόμοι τους οποίους αναγκαστικά παραβαίνει ένας εργαζόμενος που διεκδικεί δικαιώματα του. Ενας διαδηλωτής που διαμαρτύρεται ενάντια στον πόλεμο, ένας φοιτητής που ζητάει καλύτερη παιδεία ή ένας δημότης που ζητά καθαρό περιβάλλον.
Εν κατακλείδι, η Αστυνομία, κ. Δημοσχάκη, διώκει ό,τι ...της υπαγορεύουν να διώκει και πράττει όπως κάποιοι της λένε να πράττει. Και σίγουρα, τα κορυφαία στελέχη (τουλάχιστον) της ΕΛ.ΑΣ. δε δικαιούνται να μη γνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα.
Αλλωστε, τα αστυνομικά παρατράγουδα κάθε άλλο παρά εκλείπουν. Αλλο αν κάποιοι αρέσκονται να τα αποκαλούν «υπέρβαση καθήκοντος», «υπερβάλλοντα ζήλο» ή «μεμονωμένα περιστατικά».
Αραγε, πώς γίνεται σ' έναν εκπαιδευμένο και πειθαρχημένο μηχανισμό του κράτους να έχουμε τόσες πολλές παραβάσεις του νόμου και τόσα φαινόμενα βίαιων και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών; Προφανώς, κάποιοι δεν τις αποθαρρύνουν (για να το πούμε ευγενικά...).
Κι είναι λογικό να ισχύει αυτό, σε μια Αστυνομία που πριν από όλα τη θέλουν για την προστασία των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών και για τη σταθεροποίηση ενός συστήματος εντεινόμενης συνεχώς εκμετάλλευσης. Απλά και λογικά πράγματα...