Στο μάθημα της Γλώσσας οι μαθητές «διδάσκονται» το πώς παίζεται το παιχνίδι, ενώ στις επόμενες σελίδες καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις πάνω στο κείμενο, το οποίο εντάσσεται σε μια ενότητα αφιερωμένη σε παιχνίδια μέσα από τα οποία τα παιδιά υποτίθεται πως διδάσκονται τις εγκλίσεις των ρημάτων, τα απρόσωπα ρήματα και τις κλίσεις των επιθέτων. Αυτό που κυριαρχεί όμως τελικά είναι η ίδια η φίρμα της πολυεθνικής.

Τα παραδείγματα διαφημίσεων διαφόρων προϊόντων είναι διάσπαρτα στα νέα σχολικά βιβλία, καθώς η γλώσσα προσεγγίζεται κυρίως μέσα από τέτοιου είδους «χρηστικά» κείμενα, αντί για πλούσια σε νόημα κείμενα τα οποία καλλιεργούν τη γλώσσα ως εργαλείο σκέψης. Αλλωστε, είναι φανερό ότι στα νέα βιβλία, στο πλαίσιο της ανάπτυξης πρώτα και κύρια δεξιοτήτων, η έμφαση δίνεται στη χρήση της γλώσσας αποκλειστικά ως επικοινωνιακό εργαλείο, παραγνωρίζοντας το ρόλο της στη συγκρότηση της σκέψης.

Ταυτόχρονα, πρέπει να σημειωθεί ότι η «αγορά» δεν περίμενε τα νέα σχολικά βιβλία, για να μπει για τα καλά μέσα στο σχολείο, αφού ήδη μια σειρά μέτρα, με αποκορύφωμα την «ευέλικτη ζώνη» έχουν ανοίξει διάπλατα την πόρτα στις επιχειρήσεις. Το νέο με το συγκεκριμένο παράδειγμα από το σχολικό βιβλίο, είναι πως ένα προϊόν προβάλλεται και αναδεικνύεται σε αντικείμενο μάθησης για τους μικρούς μαθητές, στο όνομα πάντα της καλλιέργειας των περίφημων δεξιοτήτων των μαθητών. Οταν μάλιστα είχε δημοσιοποιηθεί πρώτη φορά το θέμα της προβολής του ηλεκτρονικού παιχνιδιού, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο - αποφεύγοντας να τοποθετηθεί για το αν πρόκειται για διαφήμιση ή όχι - υποστήριζε ότι έτσι συμβάλει στη διαμόρφωση του «κριτικού πολίτη». Αν όμως πράγματι θέλουν κάτι τέτοιο, τότε καλό θα ήταν να αξιοποιήσουν παιχνίδια που ευνοούν τη συλλογικότητα, την πρωτοβουλία, την αυτενέργεια και όχι τα τυποποιημένα προϊόντα που απομονώνουν και στριμώχνουν το παιδί μπροστά σε μια οθόνη. Μήπως τελικά ο «κριτικός» πολίτης της κυβέρνησης είναι αυτός που κάθεται στον καναπέ του;