«Συμπύκνωση» των μεθόδων για πλήρη μετατροπή της πολιτιστικής κληρονομιάς και δημιουργίας σε εμπόρευμα, αποτέλεσε το χτεσινό «στρογγυλό τραπέζι» που διοργάνωσε το ΥΠΠΟ, με θέμα τα «οικονομικά του πολιτισμού».

Η σύνθεση του «τραπεζιού», με προεδρεύοντα τον υπουργό Πολιτισμού, Γ. Βουλγαράκη και παρόντος του γγ του ΥΠΠΟ, Χρ. Ζαχόπουλου, ήταν χαρακτηριστική: Ο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος, ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος, πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ (με τη δεύτερη ιδιότητα να «υπερτερεί»), εκπρόσωπος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, εκπρόσωπος του ιδρύματος «ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ», ο Γ. Δουκίδης, καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, η Ελένη Λούρη - Δενδρινού, διευθύντρια Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού, εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομίας, ο πρόεδρος της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ Α.Ε.». Οι μόνοι εκπρόσωποι φορέων του ΥΠΠΟ ήταν ο Κ. Ρερρές, πρόεδρος Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων και ο Μ. Σιώψης, πρόεδρος Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΠΕΠ).

Ο αποκλεισμός της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και των συλλογικών πολιτιστικών και καλλιτεχνικών φορέων ήταν «ηχηρός», αφού η κυβέρνηση περνά απροσχημάτιστα στην άμεση εφαρμογή της «στρατηγικής της Λισαβόνας» στον πολιτισμό και μόνο με εκπροσώπους του κεφαλαίου «συνδιαλέγεται».

Η λογική είναι ότι το κράτος πληρώνει τις υποδομές, το κεφάλαιο κερδοσκοπεί από αυτές, και μέσω «επενδύσεων», με μακροχρόνια οφέλη γι' αυτό. Για παράδειγμα, ο Γ. Δουκίδης είπε ότι το κράτος πρέπει να παίξει κύριο ρόλο στη χρηματοδότηση της ψηφιοποίησης τομέων του πολιτισμού, ενώ ο «ιδιωτικός τομέας» μπορεί να έχει «ουσιαστικό ρόλο» στην προσφορά των εν λόγω υπηρεσιών. Ο Οδ. Κυριακόπουλος, αφού «έπλεξε το εγκώμιο» στο νόμο για την «πολιτιστική χορηγία», είπε ότι οι μεγαλύτερες όπερες της Ευρώπης επιδοτούνται κατά 70% από το κράτος, ενώ η χρηματοδότηση της ΕΛΣ υπολείπεται του αντίστοιχου ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η λύση, όμως, δεν είναι η αύξηση της χρηματοδότησης, αλλά... οι διαφημίσεις. Πρότεινε δε η «ακαδημία τεχνών» να γίνει ως «σύμπραξη» δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Ο Χρ. Χατζηεμμανουήλ («Ολυμπιακά Ακίνητα»), στο όνομα της μη «κατ' ανάγκην» αποδοχής από το κοινό του «πειραματισμού» στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία, πρότεινε ουσιαστικά να περάσει εντελώς στο κεφάλαιο. Ο Κ. Μουσουρούλης προχώρησε πιο πέρα και από τις ΣΔΙΤ. Πρότεινε τη δημιουργία «ταμείου ανακυκλώμενων πιστώσεων» όπου θα συμμετέχουν κατά 50% το δημόσιο και κατά 50% οι τράπεζες... μέσω χορήγησης χαμηλότοκων δανείων. Ουσιαστικά το δημόσιο θα λειτουργεί ως εγγυητής... τραπεζικών «πολιτιστικών» προϊόντων!

Το «κερασάκι» ήταν η πρόταση του προέδρου του ΟΠΕΠ, ο οποίος θέλει να φτιάξει ηλεκτρονικό παιχνίδι με τον... Πελοποννησιακό πόλεμο, επειδή αντίστοιχο παιχνίδι με τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» αποφέρει στον κατασκευαστή δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως!

Ο Γ. Βουλγαράκης, σε έναν πολιτικό «ελιγμό», είπε ότι στον πολιτισμό «δεν ισχύουν οι παραδοσιακές αρχές της οικονομίας, γιατί το κόστος δεν ανταποκρίνεται στο όφελος». Βέβαια, η πολιτική που εφαρμόζει «εισηγείται» ανοιχτά την «οικονομία της αγοράς» στον πολιτισμό.