Μια οικογένεια ακολουθώντας τις συνταγές και τα είθισται, που τους επιβάλλονται από την κοινωνία, κοινωνία έτσι αόριστα και όχι από μια συγκεκριμένη κοινωνία, σύμφωνα με την ταινία, προσπαθεί να διατηρηθεί ενωμένη και σε ψυχική ισορροπία. Αγονος και άδικος κόπος. Τα πάντα τη σπρώχνουν στη διάρρηξη και στη γελοιοποίηση. Από το πιο μεγάλο, ως το πιο μικρό!

Ο θεατής παρακολουθεί μια τρέλα! Ο παππούς, ένας καλοπροαίρετος και ευκαιριακός ναρκομανής και ολίγον πορνόγερος. Ο πατέρας, θύμα του αμερικάνικου ονείρου και της ανθρωποφάγας φιλοσοφίας του, να αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, να πιάσει την καλή και αυτή η σκρόφα να μην πιάνεται! Ο κουνιάδος, ευαίσθητος αναλυτής του Προυστ και ομοφυλόφιλος, να προσπαθεί να αναρρώσει από μια αυτοκτονία, στην οποία κατέφυγε μετά από μια ερωτική και επαγγελματική αποτυχία. Ο γιος της οικογένειας σταμάτησε να μιλάει, μέχρι να μπει στη σχολή Ικάρων (ο στόχος του). Η μικρή και άσχημη (τι θαυμάσια ηθοποιός) κόρη, η «Μικρή Μις Ηλιαχτίδα», θύμα των καλλιστείων. (Γενικά και συγκεκριμένα). Ολόκληρη αυτή την τρέλα, που μοιάζει με οποιαδήποτε, κυρίως αμερικάνικη, οικογένεια, προσπαθεί να την κρατήσει σε λογικά και αποδεκτά πλαίσια η μάνα. Η οποία έχει και αυτή την τρέλα της, δε λέει σε τίποτα όχι, αλλά, τέλος πάντων, αγωνίζεται η κακομοίρα.

Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεστε, για κωμωδία. Για σάτιρα, ίσως. Μάλλον, για υπολανθάνουσα μικρή τραγωδία, καλύτερα. Η οποία διάλεξε, αντί για το γοερό κλάμα, που θα εξέφραζε όλο αυτό το τρεχαλητό, τον σαρκασμό και το γέλιο! Τον σαρκασμό και το γέλιο που, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως και στη συγκεκριμένη, μαχαιρώνουν βαθύτερα!

Αυτή τη μικρή αμερικάνικη οικογενειακή τοιχογραφία την υποστηρίζουν εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ολοι. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Την υποστηρίζει, επίσης, ένας αθόρυβος, αλλά αεικίνητος φωτογράφος (Τιμ Σούρντεντ). Ο οποίος έχει κολλήσει τη μηχανή του πάνω στους ηθοποιούς και έχει γίνει ένα μαζί τους. Και την υποστηρίζει, πάνω απ' όλους βέβαια, ο σκηνοθέτης της. Ο οποίος κάνει παλαβά πράγματα, ακατονόμαστες υπερβολές, χωρίς ούτε μια στιγμή να γελοιοποιήσει ή να γελοιοποιηθεί!

Και ετούτη η ταινία, δυστυχώς, πάσχει από το σύνδρομο της μισής αλήθειας. Στέκεται στην παρατήρηση, ότι η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια, πράγμα που ο καθένας αναγνωρίζει, και δεν προχωράει, γιατί από εκεί και κάτω μπαίνουμε σε άλλου είδους συζητήσεις, γιατί η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια! Ποιος, δηλαδή, οδηγεί τον άνθρωπο στην τρέλα! Ποιος έκανε ετούτα τα γλυκύτατα ανθρώπινα πλάσματα, να τρέχουν και να μη φτάνουν.

Ναι, δυστυχώς, η ταινία είναι ανολοκλήρωτη. Η παρατήρησή της στέκεται στα επιτρεπτά. Σε αυτά που και το ίδιο το σύστημα αποδέχεται. Ομως, έτσι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Και, τελικά, δε δικαιολογεί και το ρόλο της η τέχνη. Οπως έκανε με τις ταινίες του Τσάπλιν, να πούμε. Παρόλα αυτά η ταινία κάτι αφήνει στο θεατή. Σε πολλές στιγμές η καυστικότητα της γραφής της, λέει αυτά που δεν τολμάει να πει το περιεχόμενό της. Η σκηνή με τις μικρές διαγωνιζόμενες στο τέλος, για να σταθούμε σε μια μόνον στιγμή της ταινίας, από τις πολλές που υπάρχουν, όπου όλα τα προσωπάκια μοιάζουν με φρικτές μάσκες, είναι, για όποιον μπορεί να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές, μια καθαρή καταγγελία!

Παίζουν: Γκρεγκ Κινίαρ, Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν, Τόνι Κολέτ, Aλαν Aρκιν, Στιβ Καρέλ, Πολ Ντάνο.