Αμέτρητα είναι τα αποτρόπαια, απάνθρωπα εγκλήματα του αδηφάγου καπιταλιστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ, από τα μεσοπολεμικά χρόνια του 20ού αιώνα, οπότε άρχισε να απλώνει τα ιμπεριαλιστικά πλοκάμια του στην αμερικανική και τις άλλες ηπείρους. Η μεγάλη «έφοδος» της - μακροπρόθεσμων στόχων και συμφερόντων - ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ κατά των ευρωπαϊκών λαών συντελέστηκε προπαραμονές της λήξης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με ορατή, πλέον, την αντιφασιστική νίκη των ευρωπαϊκών και βαλκανικών λαών. Ετσι οι ΗΠΑ εισέβαλαν στην Ευρώπη, εκ του ασφαλούς, ως «απελευθερωτές», για να αποκομίσουν μακροπρόθεσμα πολιτικοοικονομικά και στρατιωτικά κέρδη, έστω και θυσιάζοντας αθώους πολίτες τους. Αυτό το έγκλημα κατήγγειλε ο Αρθουρ Μίλερ, γράφοντας το 1947, το αριστοτεχνικό, εκπληκτικά επίκαιρο σήμερα, έργο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου». Ενα σπουδαίο, ουσιαστικά λαϊκό «κειμήλιο» της προοδευτικής αμερικανικής δραματουργίας. Εργο - κραυγή κατά της ιμπεριαλιστικής «λογικής» και των βρώμικων μεθόδων του αμερικανικού κεφαλαίου, και ταυτόχρονα μια συνταρακτική, ψυχογραφική οικογενειακή τραγωδία, η ύβρις της οποίας καθαίρεται με δύο θανάτους. Ο Μίλερ βάσισε τη μυθοπλοκή του στην αποσιωπημένη, άγνωστη για τον αμερικανικό λαό, αλήθεια. Οτι οι ΗΠΑ, προκειμένου να εισβάλουν την τελευταία ώρα ως «σύμμαχοι» και «απελευθερωτές» στην κατεχόμενη από το ναζισμό Ευρώπη, εν γνώσει τους, με συνένοχο το κεφάλαιο της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, χρησιμοποίησαν και αρκετά ελαττωματικά αεροπλάνα, που κόστισαν κάμποσες ζωές Αμερικανών στρατιωτών, που στέλνονταν στο μέτωπο. Οτι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι αυτού του εγκλήματος, αλλά με αυτό το έγκλημά τους γιγάντωσαν, μεταπολεμικά το κεφάλαιό τους. Ο Μίλερ με το έργο του δεν καταγγέλλει μόνο αλλά και «τιμωρεί» την ατιμωρησία και την αδιάντροπη υποκρισία του απάνθρωπου κεφαλαίου, μέσω κυρίως του κεντρικού προσώπου. Του Τζο Κέλερ, που από φτωχός έγινε βιομήχανος όπλων, πλούτισε στον πόλεμο πουλώντας ελαττωματικά αεροπλάνα, φόρτωσε το έγκλημά του στο ασθενέστερο και άφταιγο συνεταίρο του και γιγάντωσε τα πλούτη του, αποκρύπτοντας και αυτός, όπως και η γυναίκα του - αυτή για να μη διαταραχτεί η «αγία οικογένεια» - το έγκλημά του από το δεύτερο γιο του, όπως και την επίγνωση ότι μεταξύ των νεκρών Αμερικανών που προκάλεσε η πολεμοκαπηλία του ήταν και ο πρωτότοκος γιος του. Η «τιμωρία» και η κάθαρση που επιβάλλει ο Μίλερ κορυφώνεται με την αποκάλυψη όλης της αλήθειας, τη σύγκρουση γιου και πατέρα, την κατάρρευση όλων των κίβδηλων «άλλοθι» του πολυάνθρωπου αυτού εγκλήματος, και την αυτοχειρία του πατέρα για το γιο του και τους άλλους νέους που «σκότωσε». Το έργο, σε ρέουσα μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, εξαιρετικής ρεαλιστικής λιτότητας σκηνικό και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου και μουσική Φίλιππου Τσαλαχούρη, υπηρετείται με τη φροντισμένη, λιτά ρεαλιστική σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη. Η μεγαλύτερη αρετή και ο στυλοβάτης της παράστασης είναι η ερμηνεία του Κώστα Καζάκου. Ερμηνεία διττή. Αφ' ενός με την αμεσότητα και φυσικότητά της συμπυκνώνει το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά, τα ψεύδη, την υποκρισία, τον κυνισμό, το αίσθημα ισχύος του ανερμάτιστου πλουτοκράτη και τον αγωνιώδη καθαρμό του, και αφ' ετέρου με τη διάνοιά της υπηρετεί τα μέγιστα το πολιτικο-κοινωνικό και αντιπολεμικό στόχο του Μίλερ. Η Αφροδίτη Γρηγοριάδου αναδεικνύει τη σκόπιμη, φαινομενική «άγνοια» της συζύγου του Κέλερ για τα εγκλήματα του άντρα της και το θάνατο του πρωτότοκου γιου της. Λιτά και αισθαντικά υποδύεται τον αφυπνισμένο δευτερότοκο γιο ο Κωνσταντίνος Καζάκος. Αξιοσημείωτες είναι οι ερμηνείες των Γεράσιμου Μιχελή, Ιωσήφ Μαρινάκη, Αλεξάνδρας Παλαιολόγου, Βίβιαν Κοντομάρη, Τζούλης Σούμα, Κωνσταντίνου Καρβέλη.