Αντιλαμβάνομαι, δεν υπάρχει καιρός για σοβαρότερες σκέψεις. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Το κράτος έχει σηκώσει τα χέρια... Η αστυνομία το έβαλε στα πόδια... Οι ληστές έχουν αποθρασυνθεί. Η μόνη λύση, που σου έμεινε, είναι η αυτοδικία! Οπως στην Αγρια Δύση. Μπαμ! Κάτω ο λαγός!

Η καραμπίνα σου δε σε σώζει, πάρ' το απόφαση! Αυτοί έχουν δυο, τρεις, απόσπασμα ολόκληρο είναι! Στο μέλλον μπορεί να συγχωνευτούν σε τραστ ληστών. Στα πρότυπα του κεφαλαίου. Τι θα κάνεις, θα καταφύγεις στο σερίφη; Θα μισθώσεις μισθοφόρους; Και κάθε φορά που ο νόμος και ο παράνομος θα μονομαχούν, εσύ θα κλείνεσαι πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα περιμένοντας με αγωνία την έκβαση της μάχης, όπως γίνεται στα καουμπόικα έργα; Και αν σκοτωθεί ο Γκάρι Κούπερ και μείνει όρθιος ο κακός; Πού σε πονεί και πού σε σφάζει, τότε!

Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία, αγαπητέ μου, σε βεβαιώνω! Σε βεβαιώνω εγώ που με «λήστεψαν» δυο φορές! Θα γεμίσουν τα Μεσόγεια, για να σταθούμε μόνο σε μια περιοχή, πτώματα! Το σήκωμα της κάννης δε λύνει το πρόβλημα. Γιατί ενώ εσύ θα σκοτώνεις, το σύστημα θα βγάζει καινούριους ληστές! Μετά την καραμπίνα, θα πάρεις κανόνι; Και μετά; Ατομική βόμβα; Θα σηκώσεις τείχη γύρω από το χωριό σου, από την πόλη σου; Θα ζεις μέσα σε φρούριο; Θα βάλεις και τάφρους γύρω γύρω, για να τους κόψεις την πρόσβαση;

Το ξέρω, σου ζητάω πολλά! Σου ζητάω να παραμερίσεις τον ληστή, για να δεις ποιος κρύβεται πίσω του. Και μετά να παραμερίσεις και αυτόν, για να δεις το εργοστάσιο που παράγει το «κοινό έγκλημα». Σε βεβαιώνω, φίλε μου, πως αν δεν κάνεις αυτήν τη διαδρομή, από σήμερα και στο εξής, θα βρίσκεσαι διαρκώς με ένα όπλο στο χέρι. Τα πράγματα έχουν φτάσει στα όριά τους. Ακόμα και οι ηθικοί κανόνες, που έβαλε η Γαλλική Επανάσταση στο ξεκίνημά της, ξεπεράστηκαν. Σήμερα πια η αστική δημοκρατία γκρέμισε τα προσχήματα. Ο ένας σημαδεύει τον άλλον.

Σε αυτό το αλληλοφάγωμα καλείσαι να πάρεις θέση. Το ζήτημα δεν είναι εσύ και ο ληστής. Είναι εσύ και το σύστημα των ληστών.