1. Τα ονόματα των κοσμημάτων που εκτίθενται στο βιβλίο της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου-Χαλβατζή με τον τίτλο «Μάνααα...» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») είναι η Βαγγελιώ, η Φραγκούλαινα και η Λέγκω. Η αλυσίδα που τις ενώνει αποτελείται από τα παιδιά τους, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να στηρίζουν με τις πράξεις τους τα κοσμήματα για έναν και μοναδικό σκοπό: να αποδεικνύουν το πάθος των ηρωίδων.

2. Οι τρεις ιστορίες του βιβλίου κατορθώνουν να σχηματίσουν ένα σώμα στο κέντρο του οποίου κατευθύνονται με δύναμη οι τρεις ηρωίδες. Θυμίζουν τους τρεις μάγους που τους κινεί ένα άστρο αλλά διαφορετικές ανάγκες. Πρώτη η Βαγγελιώ, αφού προχώρησε στην τρομερή πράξη του φόνου, απέδειξε με μαθηματικό τρόπο αυτό που επαναλαμβάνει σαν μόνιμη επωδό ο Κωστής Παπαγιώργης: «Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να διαπράξει το φόνο, αλλά μετά δεν αντέχει την πράξη του». Συνέχεια θα ψάχνει να βρει τρόπους για να ανατρέψει το αποτέλεσμα του φόνου. Δεύτερη η Φραγκούλαινα, αντί να μοιράσει το κακό που έχει υποστεί ανεξέλεγκτα δεξιά και αριστερά, το παίρνει πάνω της για να μας λυτρώσει και να λυτρωθεί. Το γεγονός θυμίζει το σχόλιο ενός ανωνύμου μοναχού για το πώς προσλαμβάνει ο Ιησούς το θάνατο: μόνο με το θάνατό του μπορεί να τον θανατώσει. Τέλος, η Λέγκω, η οποία θα πρέπει να ξεπεράσει τη φύση της για να διδάξει κάτι φρικτό στον γιο της: πώς να πεθάνει, κάνοντάς του ένα γρήγορο μάθημα θανάτου. Ο γιος της έχει καταφέρει κάτι μοναδικό: το περιβάλλον να μην καθορίζει το είναι του, αντιθέτως το είναι του να καθορίζει το περιβάλλον. Γι' αυτό και μόνο οι στρατοδίκες τον καταδικάζουν εις θάνατον. Πρόκειται για θυσία όπου ο θυσιαζόμενος βαδίζει με διαύγεια στο θυσιαστήριο καταστρέφοντας την κατάσταση της λύπης.

3. Αυτό που ακολουθούν οι αλαφροΐσκιωτες γυναίκες είναι ένας ψίθυρος που έχουν απλώσει τα παιδιά τους, εκφράζοντας έτσι τη μεγαλύτερη αγωνία που μας διαπερνά: να συναντηθούμε με τη μάνα μας.

4. Ολα συντελούνται - ακόμα κι όταν οι ήρωες βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλον - μέσα στα μάτια των παιδιών τους. Ο γιος της Βαγγελιώς, αυτόπτης μάρτυς του φόνου που διαπράττει η μάνα του, διαλέγει τη χίμαιρα της σιωπής, χάριν του βάρους που μεταθέτει η μητέρα του στους ουρανούς, ανήμπορη να φέρει εις πέρας το τραύμα. Η Φραγκούλαινα, ακόμη και την ύστατη στιγμή, ενώ κρέμεται στο χάος, προσπαθεί να χαλαρώσει τη θηλιά από το λαιμό της, μόνο και μόνο για να απολαύσει νοερά την παρουσία της κόρης της. Η Λέγκω αναδεικνύεται στην κορυφαία ηρωίδα του βιβλίου, όχι μόνο γιατί δεν κάνει τίποτα για να μην εκτελεστεί ο γιος της από το στρατοδικείο, αλλά επειδή προχωρεί και στην προετοιμασία του γιου στο άλμα του για το καθόλου, φροντίζοντας ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες: «Σιδέρωσε το καλό κοστούμι του γιου της, το άσπρο του πουκάμισο, πήρε καθαρά εσώρουχα, ζεστές κάλτσες, γυάλισε τα παπούτσια του, έβαλε λεβάντα στο μαντίλι του και τα έβαλε όλα προσεκτικά, να μην τσαλακωθούν, στο βαλιτσάκι». Η Λέγκω στέκεται μπροστά στο ζωντανό σώμα του γιου της σαν σε νεκρό, σαν κάποιο που ήδη έχει περάσει ζεστός στην απέναντι όχθη επιβεβαιώνοντας για τη μάνα τους στίχους του Ντάντε Αλιγκέρι προς την Παρθένο Μαρία: «Χαίρε, μητέρα του ανθρώπου, παιδί του παιδιού σου». Γιατί η Λέγκω από δω και στο εξής θα ζει σαν παιδί του παιδιού της. Η αγία τριάδα αυτών των γυναικών, στο τέλος του βιβλίου, μας υποδεικνύει με τον αυστηρό τρόπο των εγκωμίων, τη μόνη «πατρίδα» στην οποία ανήκουμε, αυτήν της γέννας. Οσο για το κάλεσμα της μάνας, κάθε στιγμή που συντελείται, δίνει το μέτρο στο ρυθμό της καρδιάς, κι έτσι διασχίζουμε τη ζωή μέσα από τους κήπους της μητρότητας.