«Λειτουργικούς και πλαστικούς χώρους μέσα σε εντυπωσιακές φωταψίες. Οι χώροι του στο θέατρο διεγείρουν οπτικά το βλέμμα του θεατή, ενώ προκαλούν αλλεπάλληλους συνειρμούς που ανάγονται σε πολλά σημασιολογικά επίπεδα. Η σκηνογραφική και ενδυματολογική πρότασή του αντιπροσωπεύει μιαν αντίληψη θεάτρου που ζητά να είναι η τέχνη των ισχυρών χώρων. Χωρίς, όμως, η ισχύς αυτή να αποβαίνει κυρίαρχη και να καταδυναστεύει την παράσταση». Με τις παραπάνω πρώτες κρίσεις αρχίζει ο πρόλογος της κριτικού - θεατρολόγου Ελένης Βαροπούλου στο δίγλωσσο λεύκωμα «Γιώργος Πάτσας - Ο ήχος του άδειου χώρου (Σκηνογραφίες 1965-2005)» (εκδόσεις «Ergo»). Ενα καλαίσθητο, αλλά και σεμνό λεύκωμα που καταγράφει φωτογραφικά, εργογραφικά και με παραστασιολογικά στοιχεία και ευρετήριο συγγραφέων και σκηνοθετών τη σαραντάχρονη δημιουργία του κορυφαίου, σήμερα, διακεκριμένου με διεθνές βραβείο, βραβευμένου πριν από χρόνια και από την Ενωση Θεατρικών - Μουσικών Κριτικών, σκηνογράφου -ενδυματολόγου Γιώργου Πάτσα. Δημιουργία ακάματη, πάντα αισθητικά αυτοελεγχόμενη, καίρια και σεβαστική στο κάθε έργο. Δημιουργία, συνδεμένη με (400 τον αριθμό) πολύ σημαντικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και σπουδαίων έργων της παγκόσμιας κλασικής, σύγχρονης και ελληνικής δραματουργίας, εκτός από τις κινηματογραφικές σκηνογραφίες του (λ.χ. στο «Λιβάδι που δακρύζει» του Θόδωρου Αγγελόπουλου). Δημιουργία που, κατά τη γνώμη μας, συνέβαλε καθοριστικά στη γενικότερη ποιότητα των παραστάσεων που σκηνογραφούσε και «έντυνε» ο Γ. Πάτσας, αλλά και δημιουργία που άδηλα και σιωπηλά ώθησε σε μια επίσης σιωπηλή «άμιλλα» του θεάτρου μας για απομάκρυνσή του από παλιομοδίτικα, ακαδημαΐζοντα, στερεότυπα, στείρα σκηνογραφικά και ενδυματολογικά γούστα και στην εξύψωση, συνολικά, της αισθητικής του.

«Ο Πάτσας σκηνογραφεί το "δράμα", όχι το "θέαμα". Δίνει ένα πραγματικά ενεργητικό περιεχόμενο στο ρήμα "σκηνογραφώ" (...). δεν ετοιμάζει τα σκηνικά μιας παράστασης, αλλά σκηνογραφεί το έργο και μάλιστα στους νοηματικούς κόμβους του (...). Αψηφά τη "θεαματική" πλευρά της σκηνοθεσίας, όχι από καλλιτεχνική υπεροψία, αλλά από συνειδητή επιλογή του καίριου», επισημαίνει στον πρόλογό του ο θεατρολόγος Γιώργος Πεφάνης.

Ας σημειώσουμε όμως και τη σκέψη του ίδιου του σκηνογράφου για τη δουλιά του: «Το σκηνικό πρέπει να αφηγείται, να συμπυκνώνει, να αφαιρεί. Να είναι σύγχρονο, να δείχνει το πρόσωπο της εποχής μας. Να προεκτείνει και να σχολιάζει - ειδικά όταν το έργο δεν αντέχει το βάρος της εποχής. Σε κάθε σκηνικό που φτιάχνω, προσπαθώ να προσαρμόσω τα εκφραστικά μου μέσα στην ιδέα που θέλω να εκφράσω. Να μιλήσω στο θεατή, όχι εικαστικά, αλλά με τη μοναδική γλώσσα που δεν έχει αφανιστεί ακόμη από καμιά επεκτατικότητα: την ποίηση».