Παρασκευή 8 Δεκέμβρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Πάντα παρόντες!

«Ο σάλαγος της μάχης κατάκατσε πια (...). Ο εχθρός γύρω μας. Κι εμείς στον κλοιό. Δεν έχουμε από πού να διαφύγουμε. Ο ταγματάρχης ξάπλωσε σε κάτι ξερά φύλλα κι αγναντεύει τ' αστέρια και σκέφτεται (...). Επρεπε να βρει την πιο σωστή λύση. Τη λύση που θα επέτρεπε τον ελιγμό με τις λιγότερες θυσίες. Μα και χωρίς αργοπορία και καθυστέρηση (...), την άλλη μέρα θα ήταν πια αργά. Θα χάνονταν όλοι τους (...).

- Λοιπόν, σύντροφοι, είπε ύστερα από σκέψη ο ταγματάρχης. Βρήκα μια λύση. Θα κατέβουμε πλαγιά - πλαγιά ως τα ριζά του Φλάμπουρου. Θα περάσουμε τη γεφυρούλα που έχει ο ξεροπόταμος που έρχεται απ' τη Γράμμουστα και θα ριχτούμε απέναντι στο Σούφλιακα.

- Εχεις τη γνώμη ότι στα ριζά του Φλάμπουρου δεν υπάρχει εχθρός; ρώτησε ο επίτροπος.

- Κι αν υπάρχει, θάχει μόνο φυλάκια, που μπορούμε εύκολα να τα σπάσουμε και να περάσουμε (...). Σε περίπτωση που θα πιαστούμε με τον εχθρό, δε θα χτυπηθεί όλο το τάγμα. Θα ετοιμάσουμε τώρα μια διμοιρία από 15 άντρες που θα καλύψουν την πορεία του τάγματος (...).

- Ποιος θα μπει επικεφαλής στη διμοιρία θυσίας; ρώτησε με συγκίνηση ο ταγματάρχης.

- Εγώ!

- Εγώ!

- Οχι, εγώ που δεν έχω υποχρεώσεις, πετάχτηκαν όλοι μαζί οι διμοιρίτες.

(...)

Βασανιστική η πορεία. Κατρακυλάμε, δε βαδίζουμε. Οι κοφτερές πέτρες τρυπάνε και ματώνουν τα πόδια (...). Και η πορεία συνεχίζεται ανάμεσα στον εχθρό. (...). Περνάμε αθόρυβα τα εχθρικά φυλάκια (...). Μας χωρίζει απ' τη λευτεριά μια ξυλογέφυρα (...). Μα ξαφνικά στην οπισθοφυλακή της φάλαγγας ακούγονται φωνές (...). Επεσαν ριπές. Υστερα θαρρείς κι ήταν σύνθημα αρχίσανε να μας βάζουν από παντού (...). Ηταν καλά στημένη η παγίδα (...).


Η διμοιρία μας πιστή στη διαταγή που είχε πάρει έπιασε γρήγορα θέσεις κι άρχισε να βάζει με όλα της τα όπλα (...). Βιαστικά, τρέχοντας, πετώντας πες, πέρασαν απέναντι όξω απ' τον κλοιό οι 285 άντρες του τάγματος (...). Τα παλικάρια μας, οι 15 λεβέντες μας, πιστοί στον όρκο τους υπερασπίζουν και προστατεύουν την υποχώρηση των συντρόφων τους (...).

Το παρατηρητήριό μας ξεχώρισε μπροστά στο Σούφλιακα έναν άνθρωπο που βαδίζει με προφύλαξη (...). Τώρα ξεχωρίζει καλά. Αντάρτης είναι. Τον χάσαμε (...).

- Να πάει μια ομάδα προς τη χαράδρα για να τον πάρει, λέει ο επίτροπος (...). Σε λίγα λεπτά γυρίζουν όλοι, φέρνοντας σχεδόν στα χέρια τον Λαοκράτη, έναν από τους 15 (...).

Του δώσαμε νερό (...). Υστερα άρχισε: (...). Στην αρχή μας βάλανε από παντού (...). Μόλις άρχισε να φέγγει σιγά - σιγά διακρίναμε τον εχθρό και βάλαμε πετυχημένα. Κι αυτός επισήμανε τις θέσεις μας και μας χτυπούσε αλύπητα (...).

- Χτυπάτε παιδιά συνέχεια, λέει ο διμοιρίτης. Υστερα με φωνάζει να πάω κοντά του.

- Ακου Λαοκράτη, λέει. Θα πάρεις μια πολύ σοβαρή αποστολή. Τι λες; Το λεν τα κότσια σου;

- Ν' ακούσω.

- Πριν ν' ακούσεις πες μου είσαι αποφασισμένος;

- Χωρίς συζήτηση.

- Λοιπόν, εμείς θα πεθάνουμε εδώ όλοι. Να παραδοθούμε δεν πρόκειται. Να αποσυρθούμε είναι αργά (...). Εσύ όμως θ' αναλάβεις την υποχρέωση να πας και να βρεις οπωσδήποτε το τάγμα μας. Πρέπει να δώσεις τα κομματικά βιβλιάρια ολωνών.

(...). Πέρνα λοιπόν απ' όλους τους συντρόφους της διμοιρίας και πες τους "Εντολή του διμοιρίτη να μου δόσεις το κομματικό βιβλιάριο".

(...). Γρήγορα γρήγορα πέρασα απ' όλους. Δεν έφερε κανένας αντίρηση (...). Γύρισα ξανά στον διμοιρίτη (...).

- Πάρε τώρα το δικό μου και του επιτρόπου. Να τους πεις ότι πεθαίνουμε για να γλιτώσουμε το τάγμα. Δεν παραπονιόμαστε. Είμαστε περήφανοι (...).

- Γεια χαρά και ώρα καλή. Καλή λευτεριά. Μ' αγκάλιασε, με φίλησε στο μέτωπο (...).

Τα πυρά των δικών μας σίγησαν, απότομα. Ολοι πέθαναν. (...). Υστερα έβγαλε απ' τον κόρφο του 15 κόκκινα χαρτάκια, 15 βιβλιάρια τιμής που ποτίστηκαν και βάφτηκαν με το αίμα των παλικαριών. Κι άρχισε να διαβάζει ένα - ένα τα ονόματα:

1) Πομάκης Σταύρος

2) Κυριακάκης Χρήστος

3) Δάσιος Χρήστος

4) Αραμπατζής....

- Τάγμα προοσοοχή! - φωνάζει με συγκίνηση ο ταγματάρχης.

Ολοι σηκώνονται όρθιοι.

- Ενός λεπτού σιγή. Για τους ήρωες συντρόφους που πέσανε στον αθάνατο Γράμμο: Για το λαό, για την τιμή της πατρίδας, για το Κόμμα μας».

Από το βιβλίο «Αφηγήσεις για τον Δημοκρατικό Στρατό» του Μενέλαου Μούστου (Δάφνη).


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ