Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις (τελειώνει αύριο). Πάντα, βέβαια, υπάρχουν, ελάχιστες δυστυχώς, εξαιρέσεις. Προχωρώντας στους χώρους του φεστιβάλ βλέπει κανείς ελάχιστα από τα γνωστά και τόσο ζωντανά «πηγαδάκια» του παρελθόντος. Σήμερα, πια, ακούγονται ελάχιστες, έως καθόλου, συζητήσεις γύρω από τις ταινίες. Το κοινό δείχνει αμήχανο. Αμηχανία που προκαλείται από το... κεφάλι! Αμήχανες συνεντεύξεις Τύπου, μεγαλοϊδεατισμοί, δημόσιες σχέσεις, ποιος θα πάρει τι! Ενα πολυδάπανο φεστιβάλ, με μόνους κερδισμένους τρεις - τέσσερις παράγοντες.

Μέσα στο γενικό κλίμα «αυτισμού» που υπάρχει, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κάποιος, πού χωράει ο Ελληνας δημιουργός, ο τόσο παραγκωνισμένος από το φεστιβάλ, το φυσικό του χώρο δηλαδή; Ποια είναι η τύχη του Ελληνα δημιουργού; Ποια η τύχη της ελληνικής ταινίας, και στο φεστιβάλ και έξω από αυτό; Από αύριο αρχίζει το απελπισμένο κυνήγι της διανομής. Και η απέραντη μοναξιά του Ελληνα δημιουργού, του ελληνικού καλλιτεχνικού έργου. Οπως είναι γνωστό, οι αρμόδιοι, μετά τις φιέστες, θα γυρίσουν στα αυστηρά γραφεία τους, με τους υψηλούς μισθούς και τα βουλωμένα αυτιά.

Η μόνη λύση για να βγούμε από το αδιέξοδο είναι μια κουβέντα, μια παρότρυνση καλύτερα, που άκουσα από κάποιον νεαρό θεατή: στις ταινίες πρέπει να μαλώνει η αισιοδοξία με την απαισιοδοξία. Και η αισιοδοξία να βγει «παλικάρι»!