Γη, φύση και άνθρωπος. Ερωτας, γάμος και μίσος. Πίστη, τιμή και προδοσία. Αγνότητα, παρθενία και πόθος. Κοινωνία, ήθη και έθιμα. Ενοχή, εκδίκηση και καθαρμός. Ζωή και θάνατος. Πραγματικότητα και φαντασία. Λέξεις-έννοιες που ενέπνευσαν και εξύψωσαν σε διαχρονική και οικουμενική αξία τον ποιητικό και δραματουργικό «κόσμο» του δολοφονημένου από το φρανκικό φασισμό Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, έννοιες που συνύφαναν και το δράμα του «Ματωμένος γάμος». Εβδομήντα χρόνια πέρασαν και η πίκρα για το πόσα αριστουργήματα ακόμα θα κληροδοτούσε στην παγκόσμια ποίηση και δραματουργία, αν δεν τον δολοφονούσαν, δεν μπορεί να καταλαγιάσει. Γιατί είναι παγκόσμια και η πεποίθηση ότι ο Λόρκα ήταν ένας σπάνιος, πολύ μεγάλου μεγέθους, παραγωγικότατος, «αθάνατος» δημιουργός. Απόδειξη το αγέραστο, όπως όλη η δημιουργία του, έργο «Ματωμένος γάμος», μια τραγωδία-γέννημα των ανθρωπίνων πόθων και παθών, των αξιών, ηθών και παραδόσεων του ισπανικού λαού. Μια τραγωδία, που παρά την ισπανική εθνική «ταυτότητά» της, με τη διεθνική και πανανθρώπινη εμβέλειά της, θα συνταράσσει πάντα τους θεατρόφιλους, ιδιαίτερα όταν η σκηνική ερμηνεία του έργου αναδεικνύει όχι μόνο τη σύνθετη - ρεαλιστική και υπερεαλιστική - ποιητική φύση του, την ομοιάζουσα στην αρχαία τραγωδία δραματική δύναμή του, αλλά και το πηγαία λαϊκό ήθος και χαρακτήρα του, καθώς ο Λόρκα από τον απλό λαό και τις παραδόσεις του εμπνεόταν και για τον απλό λαό έγραφε και έκανε θέατρο. Τραγωδία, που προκαλεί η «ύβρις» του εξωσυζυγικού και εκτός των κοινωνικών ηθών και συμβάσεων έρωτα, και παράλληλα η «ύβρις» του αθεράπευτου μίσους που γεννά μια αλληλοφονική βεντέτα μεταξύ δυο οικογενειών, «ύβρεις» που καθαίρονται με το χυμένο αίμα δυο αλληλοσφαγμένων και με το θρήνο, τον πόνο και τη μοναξιά των ζώντων, είναι ο «Ματωμένος γάμος», δομημένη με επεισόδια - συγκρουσιακές σκηνές μεταξύ των κεντρικών προσώπων, με μικρά τραγούδια που προοιωνίζονται το τραγικό τέλος, με λόγο και τραγούδια - εν είδει Χορού - ανωνύμων γυναικών στην προγαμιαία και γαμήλια τελετή, και με «από μηχανής» (όχι θεού, ο Λόρκα ήταν βαθύτατα διαλεκτικός ρεαλιστής) εξωπραγματικά, άκρως ποιητικά και συμβολικά «πρόσωπα» - το «Φεγγάρι», το «Θάνατο» με τη μορφή ζητιάνας, τους νυχτερινούς «Ξυλοκόπους» στο δάσος - ως εκφραστές, αλλά και οιωνούς-προπομπούς του έρωτα και του θανάτου. Η σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη υπηρέτησε όλα τα προαναφερόμενα δραματουργικά «συστατικά» του έργου, επιτυγχάνοντας ιδιαίτερα στις σκηνές του Φεγγαριού με το «Θάνατο» και των δύο ά-χρονων «Κοριτσιών» (που ως δίδυμο θυμίζουν τη μυθολογική μοίρα «Κλωθώ»), που ξετυλίγουν τα κουβάρια της ματωμένης «μοίρας» των δύο ερωτικών αντιζήλων. Η σκηνοθεσία με καθάριο, χωρίς μελοδραματισμούς, ρεαλισμό στις ρεαλιστικές σκηνές, με φαντασία, ευαισθησία και μέτρο στις υπερεαλιστικές σκηνές, με λαϊκό αίσθημα στα χορικά μέρη, πρόβαλε το γήινο, λαϊκό αλλά και ποιητικό ήθος του έργου. Στην ποιότητα της παράστασης εξέχουσα είναι η συμβολή της μετάφρασης του Νίκου Γκάτσου και της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι (σε επιμέλεια-διδασκαλία της Σαββίνας Γιαννάτου), και του λιτότατου, ρεαλιστικά και υπερεαλιστικά μεταμορφώσιμου σκηνικού με το κινούμενο «γλυπτό» πατάρι του Γιώργου Πάτσα και τα απέριττης καλαισθησίας κοστούμια εποχής της Ερσης Δρίνη. Καλή χορογραφική δουλιά έκανε η Μαρία Μανιώτη. Η σκηνοθεσία στηρίζεται στην πολύπειρη, στιβαρή, χωρίς ερμηνευτικά «κόλπα», λαϊκής αρχοντιάς ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη στον «εκάβειας» δύναμης ρόλο της τρεις φορές χαροκαμένης Μάνας, του γαμπρού. Πολύ καλές, ρεαλιστικά λιτές, είναι οι ερμηνείες των Μαρίας Κωνσταντάρου (Πεθερά), Κώστα Πάρλα (Πατέρας), και Αλέξανδρου Μπουρδούμη (Γαμπρός). Τον γήινο, «δαιμονισμένο», ασυγκράτητο, και εντέλει αμόλυντο ερωτικό πόθο καταύγαζαν οι σωματοποιημένες ερμηνείες της Τάνιας Τρίπη (νύφη) και του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου (Λεονάρντο). Αξέχαστη θα μας μείνει η έξοχη ερμηνεία του Θεμιστοκλή Πάνου, με το ειρωνικά παιγνιώδες, ως «άνεμος θανάτου», στο ρόλο του «Φεγγαριού». Πολύ καλές οι Μελίνα Βαμβακά και Ναταλία Στεφάνου στα «Κορίτσια» (μοίρες). Καλές ήταν οι ερμηνευτικές προσπάθειες της Ελένης Ουζουνίδου (Θάνατος-ζητιάνα) και της Αγορίτσας Οικονόμου. «Σφιγμένη» η ερμηνεία της ταλαντούχας, πάντως, Τζίνης Παπαδοπούλου (Γυναίκα του Λεονάρντο), και ψυχρής μελωδικότητας και μετωπικά «στημένα» τα τραγούδια του ρόλου της, τραγούδια που εκφράζουν ένα παράπονο ψυχής - ένα παραμιλητό και μια προαίσθηση του επερχόμενου φονικού και όχι τραγούδια επίδειξης καλλιφωνίας.