Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ
Πόνος, απόγνωση, οργή...

Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία απ' τα χείλη τους, τα μάτια τους όμως τα καθρεφτίζουν, τα αποκαλύπτουν όλα. Τον πόνο, την απόγνωση, την οργή, αλλά κι αυτή τη δύναμη, αυτό το κουράγιο που σε καθηλώνει. Οι ψυχές των ανθρώπων, που πλέον είναι αναγκασμένοι να χτίσουν τη ζωή τους απ' την αρχή, είναι ραγισμένες. Σχεδόν σμπαράλια. "Εδώ μέσα πρέπει να βάλουν τους κόκκινους σταυρούς τους, εδώ μέσα και τους κίτρινους", λέει ο μπάρμπα - Λάμπρος δείχνοντας την αριστερή πλευρά του στέρνου του. Και σαν να θέλει να τον επιβεβαιώσει ο μικρός εγγονός του, μας κοιτά ίσια στα μάτια και ρωτά: "Μέχρι πότε θα μείνουμε σ' αυτές τις σκηνές; Πότε θα πάμε ξανά στα σπίτια μας;".

Μια βδομάδα μετά το μεσημέρι εκείνο της Τρίτης και οι απαντήσεις που δίνονται σε τέτοιου είδους ερωτήματα είναι απλώς "παρηγοριά στον άρρωστο". Ακόμα και το μικρό παιδί που ρωτά, δεν πιστεύει τα καθησυχαστικά λόγια των μεγάλων. Γιατί ξέρει και διακρίνει καλά στα μάτια τους τον τρόμο, τον πανικό, την απογοήτευση. Η ελπίδα δε χωρά να περάσει μέσα από καμιά χαραμάδα, το μέλλον που μέχρι χθες έκλεινε μέσα του όνειρα, τώρα έχει μόνο φόβο. Φόβος για τη γη που συνεχίζει να κουνιέται, φόβος και για "τις καλές προθέσεις" των υπευθύνων, που ίσως σε λίγο καιρό να μην "ξανακουνηθούν" απ' τα γραφεία τους. "Τι τα θες, παιδί μου. Σε λίγο καιρό θα μας ξεχάσουν όλοι. Χειμώνας θα 'ρθει και θα 'μαστε ακόμα στις σκηνές. Λες και δεν το 'χουμε ξαναδεί το έργο", συνεχίζει - σαν να 'χει πάρει επάνω του την υπόθεση - ο 72χρονος Λάμπρος Ζήσιμος.Κι όταν η πείρα μιλάει, όλα τ' άλλα περισσεύουν...

Σε πεζοδρόμιο της οδού Πίνδου στα Ανω Λιόσια έχει στηθεί μια σκηνή που φιλοξενεί όλα αυτά τα βράδια 10 άτομα. Δύο οικογένειες, του Νικόλαου Κατεβάτη και του Ν. Δροσάτου μοιράζονται τα ελάχιστα τετραγωνικά της. Ανάμεσά τους και ένα βρέφος, μόλις ενάμισι μηνών. "Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω μια μέρα μας. Οι συνθήκες υγιεινής είναι απαράδεκτες. Το μωρό χρειάζεται ειδική φροντίδα, κάτω απ' αυτή την κατάσταση δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απ' όσα θα 'πρεπε. Ενα μπάνιο θέλουμε να κάνουμε στο παιδί κι έχει γίνει Γολγοθάς η ιστορία. Τι να πω; Μην έρθουν και χειρότερα", λέει καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο η Μαρία Δροσάτου.Τα σπίτια και των δύο οικογενειών έχουν χαρακτηριστεί κατεδαφιστέα. "Με το μεροκάματο φτιάξαμε ό,τι φτιάξαμε. Σε δέκα δευτερόλεπτα έσβησαν όλα. Τώρα για όλους εμάς έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Θα περάσει καιρός, θα περάσουν χρόνια μέχρι να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Δυστυχώς...", συμπληρώνει ο άνδρας της.

Πέντε τετράγωνα πιο πέρα, σε οικόπεδο της οδού Ορχομενού, βρίσκονται πέντε ακόμα σκηνές. Και δεν είναι μόνο ο μπάρμπα - Λάμπρος εκεί που υποστηρίζει πως σε λίγο καιρό όλοι οι άστεγοι θα είναι έρμαια των καιρικών συνθηκών και της κυβερνητικής αδιαφορίας. Το λένε και το φωνάζουν όλοι. "Εδώ έχουν ραγίσει όλες οι κολόνες, φοβάσαι να μπεις μέσα στο σπίτι μην πέσει πάνω σου και σε πλακώσει και τα συνεργεία έχουν βάλει απέξω κίτρινο σταυρό. Από κει και πέρα τι να περιμένουμε δηλαδή; Οτι θα υπάρξει δίκαιη και σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων μας;", λέει ο Ανδρέας Στρουμπάκος.Ηλικιωμένος κι αυτός, με αρκετά σοβαρά προβλήματα υγείας - όπως άλλωστε και η γυναίκα του Ιωάννα - είναι καταλυτικός στις κουβέντες του: "Δεν ελπίζουμε, δε στηριζόμαστε στα λόγια τα μεγάλα που ακούμε αυτές τις μέρες. Το σπίτι μας δεν ξαναφτιάχνεται. Δεν υπάρχουν πια κουράγια. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, θα φύγουμε για το χωριό"...

Ο Χαράλαμπος Στρουμπάκος είναι ο ιδιοκτήτης του δεύτερου ορόφου του σπιτιού που βρίσκεται επί της οδού Ορχομενού 36. Πατέρας δύο παιδιών, τριών και τεσσάρων χρόνων, μένει κι αυτός στις σκηνές μαζί με τη γυναίκα του Αννα που βρίσκεται στον τρίτο μήνα της κύησής της. "Φοβάμαι μη γεννήσουμε μέσα στη σκηνή", λέει κι μ' αυτή τη φράση του τα δηλώνει όλα. Για να 'ρθουν αμέσως τα λόγια του Θανάση Λαμπροθανάση να ενισχύσουν την απόγνωση, ν' αφήσουν όμως και μια προοπτική ελπίδας. "Καταστραφήκαμε που καταστραφήκαμε, τουλάχιστον μη χάσουμε ό,τι απέμεινε", λέει και δείχνει τα παιδιά που κλοτσάνε χωρίς φωνές, χωρίς γέλια μια δερμάτινη μπάλα ποδοσφαίρου...


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ