Δεν είναι λίγοι οι Ελληνες που κακομεταχειρίζονται το αρχαίο δράμα. Είναι όμως και κάποιοι περιώνυμοι ξένοι, που του... αλλάζουν τα φώτα, φτιάχνοντας τη διεθνή φήμη τους σε βάρος του. Σ' αυτούς ανήκει και η Αμερικανίδα Ελεν Στιούαρτ, η επιχειρηματίας και σκηνοθέτρια του πολυεθνικού θιάσου "Λα Μάμα", η οποία καθώς εζήλωσεν τη δόξα του Πίτερ Μπρουκ, που το 1985 παρουσίασε στην "Πέτρα" το ινδικό έπος "Μαχαμαπράτα", επέλεξε και εκείνη την "Πέτρα" για να παρουσιάσει - επί τετραήμερο - μια τετράωρη "πρωτοποριακή" τη λένε παράσταση - "ξαναζεσταμένο φαϊ" - αφού την έπαιξε στην Αθήνα και το 1974. Πήγαμε, λοιπόν, στην "Πέτρα", υποτίθεται για να δούμε και να ακούσουμε στα αρχαία ελληνικά τις τραγωδίες "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Μήδεια".

Ιδού τι ακούσαμε και είδαμε. Προλογικά η Στιούαρτ είπε στο κοινό ότι θα δει μια "τριλογία". Είτε δεν ξέρει ότι οι τριλογίες των τραγικών περιείχαν τρεις τραγωδίες που αποτελούσαν μυθολογική και θεματική ενότητα, είτε ξέρει, αλλά με τον όρο "τριλογία" θέλησε να μεγαλύνει τη δουλιά της στο αρχαίο δράμα. Κακό και το ένα και το άλλο. Είπε ότι οι τραγωδίες παρουσιάζονται με μεγάλα αποσπάσματά τους. Κι αυτό ανακριβές, αφού επρόκειτο για μικρά αποσπάσματα, παρμένα και από τις δύο σωζόμενες "Ηλέκτρες" και από τον Ευριπίδη και τον Σενέκα στη "Μήδεια". Οσο για τις "Τρωάδες" ελάχιστα από τον Ευριπίδη, ενώ τα υπόλοιπα προς εξυπηρέτηση του "κλασικών εικονογραφημένων" θεάματος... τρέχα γύρευε από πού. Θέαμα, με την κυριολεκτική έννοια, το ήθος και ύφος της αμερικάνικης λέξης "σόου" ήταν η παράσταση. Ηταν σόου, σόου με πολλά, ευφάνταστα είναι αλήθεια, κινηματογραφικής "λογικής", εντυπωσιοθηρικότατα και εμπορευματικότατα σκηνοθετικά ευρήματα. Δεν ήταν ποιητικό θέατρο και κάθε άλλο παρά αρχαίο δράμα, τραγικός λόγος ήταν.

Οσο για τα αρχαία ελληνικά που "θα" ακούγαμε και τα οποία "όλοι οι θεατές της παράστασης αυτής καταλαβαίνουν", σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, αυτά πέραν από μερικά "φευ", "γαρ", "πατρίδα" και τα ξενοπρόφερτα ονόματα "Ελέκτρα", "Εγκιστος", "Παινταγκογκός" κ. ο. κ., ήταν απλώς κινέζικα, αμερικάνικα, εσκιμώικα, πολωνικά και των άλλων εθνοτήτων των ηθοποιών του θιάσου "αρχαία ελληνικά". "Αρχαία ελληνικά", ειπωμένα (από τους αξιοθαύμαστα φωνητικά και σωματικά γυμνασμένους ηθοποιούς) με τους περίεργους, παρωχημένους πλέον, εφετζίδικους φωνητικούς λαρυγγισμούς της "σχολής" του Γκροτόφσκι, "δάνεια" της οποίας χρησιμοποιεί ο θίασος, μαζί με "δάνεια" και των... αλλοτινών καινοτόμων ("Λίβινγκ Θίατερ", Μπρουκ). Το "αρχαία ελληνικά" ήταν ένα μέσα σε πολλά άλλα "πρωτοποριακά" και "τολμηρά" εφέ, με θύμα κυρίως τις "Τρωάδες", όπου είδαμε και μια ολόγυμνη σεξουαλική σκηνή σε στιλ "Κάμα σούτρα", όπως μουρμούρισε κάποιος θεατής, που η κρίση του δεν αποχαυνώθηκε από το εντυπωσιοθηρικό σόου.