"Με μια γραμμή μόνο ο δημιουργός γίνεται θεός και δημιουργεί. Και έχει το πλεονέκτημα να εμφανίσει τη δημιουργία του στο σύνολο αμέσως... Η φύση με εμπνέει, τη χρησιμοποιώ σαν στοιχείο της δημιουργίας μου, δεν είναι όμως αυτή που με διατάσσει. Μόνον ο μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να μιλήσει ολόισια στην ανθρώπινη ψυχή. Και όσο πιο απλή είναι η τέχνη του, τόσο πιο τέλειος είναι εκείνος". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Κωνσταντίνο Παρθένη, τον ζωγράφο, που θεωρείται από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της νεοελληνικής τέχνης. Λίγα είναι γνωστά για την οικογένειά του αν και υπάρχουν διάφορες πληροφορίες που αλληλοσυγκρούονται. Ηταν γιος Ελληνα από τη Μακεδονία, αγγλικής υπηκοότητας και Ιταλίδας, γεννήθηκε όμως στην Αλεξάνδρεια το 1878 και πέθανε στην Αθήνα το 1967. Για την επέτειο των 32 χρόνων από το θάνατό του, η ΝΕΤ προβάλλει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του μεγάλου καλλιτέχνη, στις 12.30, σήμερα Κυριακή.Στην καλλιτεχνική δημιουργία του Κωνσταντίνου Παρθένη διακρίνεται εύκολα μια γόνιμη προσάρτηση σημαντικών κατακτήσεων της τέχνης του παρελθόντος και μια προσωπική αφομοίωση των μεγάλων αναζητήσεων του παρόντος. Για τη νεοελληνική ζωγραφική, το έργο του Παρθένη αποτελεί έναν από τους καθοριστικούς σταθμούς της, αφού ολοκληρώνεται ουσιαστικά η υπέρβαση των καθιερωμένων συντηρητικών τάσεων. Και για πρώτη φορά σημειώνεται σε τέτοιο μεγάλο βαθμό η επιβολή μορφοπλαστικής ελευθερίας στη νεοελληνική τέχνη, το δικαίωμα δηλαδή του δημιουργού να κινείται ανεπηρέαστος από οποιεσδήποτε αντιδράσεις και τους ακαδημαϊκούς τύπους. Το παράδειγμα του Κ. Παρθένη είχε αποφασιστική σημασία για τους σημαντικούς Ελληνες καλλιτέχνες της επόμενης γενιάς, που συνειδητοποίησαν την τόλμη που όφειλαν να διεκδικήσουν.

Στη ζωγραφική, πρώτος του δάσκαλος μπορεί να θεωρηθεί ο Γερμανός καλλιτέχνης Ντόφερμπαχ που είχε γνωρίσει το νεαρό Παρθένη σε κάποια από τις επισκέψεις του στην Αίγυπτο. Λέγεται ότι ο Παρθένης είχε σπουδάσει στη Ρώμη με δάσκαλο τον Τζ. Σκονιαμίλο και ότι συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και στο Ωδείο της Βιέννης. Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1903, εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα και πολιτογραφήθηκε Ελληνας υπήκοος. Υπήρξε στενός φίλος του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και εντάχθηκε από το 1924 στην κίνησή του, εκφράζοντας τις πεποιθήσεις του μέσα από τα έργα: "Η νίκη της δημοκρατίας" ή "Η Κεφαλή της Αθηνάς", που υπήρξε για μεγάλο διάστημα το έμβλημα του κόμματος του Παπαναστασίου.