Πέμπτη 27 Ιούλη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αντικειμενικές δυσκολίες και δυνατότητες

Αν και έχει περάσει αρκετό χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές, εντούτοις το αποτέλεσμά τους έχει τη δική του συμβολή στις μετέπειτα εξελίξεις. Παρ' όλ' αυτά το ζήτημα της έκφρασης της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών δυνάμεων στις εκλογές δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη περίοδο. Αντικειμενικά απασχολεί το εξής ερώτημα: Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί, ακόμη, το μαζικό λαϊκό κίνημα πολιτικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκφραστεί και εκλογικά μια ορισμένη αμφισβήτηση στην κυρίαρχη πολιτική και να ενισχυθεί το ΚΚΕ; `Η - πράγμα που υπάγεται στο προηγούμενο - γιατί οι μαζικοί αγώνες που έγιναν στη διάρκεια της τετραετίας (αντιπολεμικοί -αντιΝΑΤΟικοί, εκπαίδευση, αγρότες, λιμενεργάτες, «Ολυμπιακή», Ιονική, κ.ά.) δεν άφησαν τέτοια πολιτικά αποκρυσταλλώματα, που να εκφραστούν με ενίσχυση του ΚΚΕ;

Η άποψη ότι καθένας διαμορφώνει πολιτική αντίληψη ατομικά δεν είναι σωστή. Βεβαίως και κοινωνικά φαινόμενα κρίνονται κυρίως σε μαζικό, συλλογικό επίπεδο και όχι σε ατομικό. Ο καθένας έχει ατομική υπόσταση, ανάγκες και πολιτική άποψη. Η έκφρασή της και με την ψήφο κρίνεται στο μαζικό κοινωνικοπολιτικό επίπεδο στα πλαίσια της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης και κοινωνικής δράσης με την κυρίαρχη πολιτική αντίληψη.

Σ' αυτή τη διαδικασία σχηματισμού ατομικής, πολιτικής αντίληψης, ακόμη και έκφρασης ψήφου επιδρούν και οι ιδεολογικοπολιτικοί μηχανισμοί πληροφόρησης και επικοινωνίας, τους οποίους ελέγχει η αστική τάξη, αλλά και η λαϊκή πάλη. Ο καθένας, λοιπόν, δεν αποφασίζει μόνος του.

Επίδραση στην εργατική τάξη, στο λαό και στη νεολαία ασκούν και ορισμένα δεδομένα, επηρεάζοντας τη συνείδηση, την ιδεολογία, την πολιτική και εκλογική σκέψη και συμπεριφορά των μαζών:

1. Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, γεγονός που έχει σημαντική επίδραση - όσο κι αν το ξεχνάμε καμιά φορά - και το οποίο θα επιδρά για καιρό ακόμα στη μαζική συνείδηση. Η ανατροπή, πέρα από τα άλλα, διευκολύνει το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το αστικό κράτος να περάσουν τη λογική του μονόδρομου.

2. Δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι σε διεθνές επίπεδο τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία) αλλά και άλλες μεγάλες δυνάμεις, έχουν συμμαχήσει, έχουν «ενωθεί» όλοι ενάντια στους λαούς. Από κοινού όλοι μαζί στον πόλεμο του Κόλπου παρά τις αντιθέσεις τους, από κοινού όλοι στον πόλεμο στα Βαλκάνια και στους βομβαρδισμούς της Νέας Γιουγκοσλαβίας και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός εκδηλώνεται άγρια στη διανομή της λείας (αγορές, ζώνες επιρροής κλπ.).

Αυτή η πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, έχει γίνει αντιληπτή από το λαό και λειτουργεί από μια άποψη ανασταλτικά στην ανάπτυξη πολιτικοποιημένων μαζικών αγώνων και στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης. Ο λαός βλέπει όλα τα θηρία «ενωμένα», όχι διαιρεμένα σε αλληλοσπαρασσόμενες συμμαχίες - συμμαχίες ορισμένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, παρά το μεταξύ τους ανταγωνισμό, που δε γίνεται εύκολα αντιληπτός.

Επίσης ο λαός βλέπει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ «ενωμένους» σε κοινή στρατηγική κι από κοντά το ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ και αυτή την πραγματικότητα, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, δεν είναι εύκολο να την αμφισβητήσει ανοιχτά και σε βάθος. Θα χρειαστεί χρόνος και πολλή δουλιά.

3. Οταν σε παγκόσμιο επίπεδο ανοίγει καμιά «τρύπα» στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μια γερή νομισματική και οικονομική κρίση, όπως για παράδειγμα η τελευταία στη Νοτιοανατολική Ασία και τη Ρωσία, ο ιμπεριαλισμός σπεύδει να επωφεληθεί και προσφέρει οικονομική και πολιτική χείρα βοηθείας, για να κλείσει η «τρύπα» εξασφαλίζοντας φυσικά ανάλογα οφέλη οικονομικά και πολιτικά (στην περίπτωση της ΝΑ Ασίας, οι ΗΠΑ πρόσφεραν στις τίγρεις της Ανατολής 18 δισ. δολάρια μέσα από το ΔΝΤ με ανάλογους όρους).

Αυτή η πολιτική του ιμπεριαλισμού προκρίνεται, αυτή την περίοδο, για τη διασφάλιση της σταθερότητας του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος στο πλαίσιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Ο διεθνής ιμπεριαλισμός χωρίς το αντίπαλο δέος έχει ενισχύσει την κυριαρχία του. Η ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δομημένη στη βάση φυσικά του συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, με διακριτές θέσεις και ρόλους, έχει στην κορυφή της σήμερα τις ΗΠΑ ως υπερδύναμη.

Το διεθνές ιμπεριαλιστικό μέτωπο, που εκφράζεται με τη «νέα τάξη πραγμάτων», τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΝΑ Ευρώπης και τις επεμβάσεις στον Κόλπο, στα Βαλκάνια κ.α., γίνεται αντιληπτό εμπειρικά προς το παρόν. Τμήματα του λαού αντιπαλεύουν όμως αυτό το μέτωπο. Θυμίζουμε τους αγώνες στην Ελλάδα ενάντια στον πόλεμο, τους αγώνες του ίδιου του γιουγκοσλαβικού λαού, το Σιάτλ, πρόσφατα την Πορτογαλία κ.ά.

4. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το αστικό κράτος έθεσαν ως στόχο πρώτης προτεραιότητας την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και στη ζώνη του ευρώ (η νέα Μεγάλη Ιδέα) με τα τέσσερα γνωστά κριτήρια του Μάαστριχτ. Και έπιασαν τους δείκτες, με όλη τη σχετικότητά τους, δε βούλιαξε η πολιτική της ΟΝΕ στα βαλτόνερα της κρίσης...

Αυτό το γεγονός, παρά τις σοβαρές συνέπειες που έχει για το λαό - αν λάβουμε υπόψη την προπαγάνδα που το συνοδεύει αλλά και τα πακέτα - πώς επιδρά στη μαζική συνείδηση μέρα σε συνθήκες υποχώρησης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος; Το αστικό κράτος και οι δυνάμεις του δικομματισμού ισχυροποιούνται πολιτικά από την ένταξη στην ΟΝΕ. Αυτό βέβαια προσωρινά γιατί στη συνέχεια μέσα από τις εξελίξεις και με την πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ, θα αποκαλύπτεται η ταξική ουσία της ΟΝΕ και ο ταξικός ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα συνειδητοποιείται η εργατική τάξη και ο λαός και έτσι ή αλλιώς θ' αναπτυχθούν πολιτικοί αγώνες με διάρκεια και βάθος.

Θυμίζουμε ότι πρώτα η ίδια η κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, με τις εξελίξεις και τις αντιφάσεις της, τα ίδια τα σημαντικά γεγονότα επιδρούν στη συνείδηση. Τα ΜΜΕ, η εκπαίδευση, η Εκκλησία και το κράτος παράγουν ιδεολογία και άποψη και την αναπαράγουν στη βάση της κοινωνικής πραγματικότητας, την οποία «ερμηνεύουν» από την ταξική σκοπιά της άρχουσας τάξης και άλλοτε αυτή η πραγματικότητα τους βοηθάει περισσότερο, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε καθόλου.

5. Συνοψίζοντας: Αυτή την περίοδο ο ιμπεριαλισμός φαίνεται να βρίσκει τρόπους και μέσα να παρεμβαίνει ρυθμιστικά διανύοντας περίοδο σχετικής σταθερότητας. Μπορεί να κλείνει σχετικά γρήγορα τις «τρύπες» που ανοίγουν στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, να θέτει στόχους και να τους πιάνει, αλλά οι αντιθέσεις του οξύνονται και οξύνουν και τις ταξικές αντιθέσεις.

6. Ζούμε - έχουμε αυτό το προνόμιο - σε μια δραματική όσο και συναρπαστική εποχή και γι' αυτό πρώτα υπάρχει ανάγκη να υπερασπιστούμε την ιστορία του ελληνικού και παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, δηλαδή την ίδια την ιστορικά διαμορφωμένη ύπαρξή μας, και ιδίως τον ιστορικό ρόλο και τα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού συστήματος, όσο ανοιχτοί κι αν είμαστε στην καλοπροαίρετη κριτική. Να υπερασπιστούμε τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, να χτίσουμε το ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και να ενισχύσουμε με την καθημερινή πολιτική και συνδικαλιστική δράση τους δεσμούς με την εργατική τάξη, τη νεολαία, τη διανόηση και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

7. Ολη αυτή η ευφορία, στην οποία βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, δε θα κρατήσει πολύ. Τι θα γίνει αν η ΕΕ διεκδικήσει με μεγαλύτερη ένταση εξαιτίας του ανταγωνισμού ανοιχτά μια καλύτερη θέση και έναν άλλο ρόλο διεθνώς; Δε θα υπάρξουν κλονισμοί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα;

Η ΕΕ αν και όπως ενοποιηθεί πολιτικά, θα μπορέσει να συνεχίσει «ενωμένη» ή θα διασπαστεί εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της ανισόμετρης ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού;

Αύριο σίγουρα δε θα είναι όπως σήμερα. Η ανταγωνιστική- καταστροφική δυναμική που κινεί τον ιμπεριαλισμό δεν τιθασεύεται μόνιμα. Το ζήτημα είναι η ανάπτυξη με αποφασιστικούς ρυθμούς της όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικής μας δράσης.


Βασίλης ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ