Τρίτη 20 Απρίλη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Παραστάσεις σκηνικής "άνοιξης"

Τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι παραστάσεις, που στον απόηχο της χειμερινής περιόδου φέρνουν επί σκηνής μια πραγματικά καλλιτεχνική άνοιξη, και οι οποίες, ενώ είναι υπεράξιες εκτεταμένης αναφοράς από τη στήλη, η αναφορά αυτή δεν μπορεί παρά να είναι συνοπτική, καθώς και οι καλές ανοιξιάτικες παραστάσεις είναι αρκετές και βαίνουν προς τη λήξη τους."Δεσποινίς Τζούλια" στο "Νέο Ελληνικό Θέατρο"

Η αριστουργηματική "Δεσποινίς Τζούλια" του Στρίντμπεργκ θα παραμένει έργο "πειρασμός" για κάθε ηθοποιό που λαχταρά τους ρόλους της μεγαλοαστής Τζούλιας και του υπηρέτη Ζαν. Η εξήγηση του "πειρασμού" βρίσκεται όχι μόνο στους ιδανικά "χτισμένους" και ψυχογραφημένους χαρακτήρες των δύο αυτών προσώπων, αλλά και στη συμπυκνωτική δραματουργική ουσία του γύρω από το δικαίωμα κάθε ανθρώπου - άνδρα και γυναίκας - όχι μόνο στην αγάπη, αλλά και στην ικανοποίηση του σεξουαλικού του ορμέμφυτο. Δικαίωμα, όμως, που ελέγχεται ασφυκτικά και δηλητηριάζεται από κοινωνικά ταμπού, κατά συνθήκην ψεύδη, ηθικά και συναισθηματικά δεσμά, αλλά και από ταξικά ελατήρια ή μίση, ικανά να εκτροχιάσουν εντελώς μια ερωτική σχέση, μετατρέποντας τον έρωτα σε σχέση θύτη - θύματος. Ο σοσιαλιστής Στρίντμπεργκ, τυραννισμένος ο ίδιος με τους έρωτές του λόγω της "αντιπαλότητας" των δύο φύλων, στην καταστροφική ερωτική σχέση Τζούλιας - Ζαν υπογραμμίζει μεγαλοφυώς το ταξικό χάος μεταξύ τους. Η ταξικά ισχυρή Τζούλια αντιμετωπίζει τον Ζαν όχι σαν ερωτικό υποκείμενο του πόθου της, αλλά περιφρονητικά σαν υπηρετικό "αντικείμενο" της σεξουαλικής απελευθέρωσής της. Ετσι και ο καταπιεσμένος Ζαν, θα αντιμετωπίσει την Τζούλια σαν μέσο της ταξικής εκδίκησης και απελευθέρωσής του. Κι όταν η Τζούλια παγιδευμένη αντιδρά, ο Ζαν, κυνικά πια ταξικός αντίπαλός της, την ωθεί στην αυτοχειρία.

Στον ερμηνευτικό "πειρασμό" του έργου και του ρόλου του Ζαν μπήκε ο ταλαντούχος ηθοποιός Θόδωρος Γράμψας,με αξιόλογα σκηνοθετικά και κυρίως υποκριτικά αποτελέσματα. Σκηνοθετικά, με τη δημιουργική συμβολή της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου (λιτά σκηνικά και κοστούμια), των Βάλιας Παπαχρήστου - Φώτη Νικολάου (εκφραστική κίνηση), του Δημήτρη Ιατρόπουλου (ατμοσφαιρική επιμέλεια ήχων), πρόβαλε τα κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά των προσώπων στη συμπεριφορά και στη σχέση τους και καθοδήγησε με σύνεση και μέτρο την κλιμακούμενη σύγκρουσή τους, αποσπώντας μερικές καλές υποκριτικές στιγμές από την άπειρη ακόμη για το σπουδαίο ρόλο της Τζούλιας Πηνελόπη Μαρκοπούλου και τη γόνιμη παρουσία της Γεωργίας Σοφιανοπούλου.Ηθοποιός με πνευματικότητα και αισθαντικότητα ο Θ. Γράμψας, καταθέτοντας μια πολύ αξιόλογη ερμηνεία του Ζαν, ανέδειξε κυρίως σε διανοητικό επίπεδο τη συσσωρευμένη από τα παιδικά του χρόνια, καταπίεση και παράπονο του αδύναμου ανθρώπου, που εξελίσσεται σε ένα εκρηκτικό κράμα φόβου και μίσους.

"Ορλάντο" στο "Απλό Θέατρο"

Καθώς η παγκόσμια, ιδιαίτερα η αγγλόφωνη δραματουργία βρίσκεται σε ύφεση αρκετά χρόνια και καθώς κατά καιρούς και τόπους μπόρεσαν και ευδοκίμησαν μερικές σκηνικές διασκευές σημαντικών μυθιστορημάτων, ο μυθιστοριογράφος Ντέριλ Πίκνεϊ και ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουίλσον είχαν τη φαεινή ιδέα να διασκευάσουν το σύντομο, αλλά συναρπαστικά τολμηρό, ρεαλιστικής αφετηρίας αλλά φαντασιοκοπικής διάστασης και συμβολοποιητικής εμβέλειας μυθιστόρημα της μεγάλης των βρετανικών Γραμμάτων στον αιώνα μας Βιρτζίνια Γουλφ "Ορλάντο" (1928). Μυθιστόρημα - μονόλογος ενός προσώπου, του Ορλάντο - προσώπου που καθρεφτίζει τη, για ένα διάστημα φίλη και ερωμένη της Β. Γουλφ, γοητευτική αριστοκράτισσα Βίτα Σάκβιλ - Γουέστ. Πρόσωπο, το οποίο η συγγραφέας στη διαδρομή του μύθου της το θηλυκοποιεί, θυμίζοντας αφ' ενός τα ανδρόγυνα πλάσματα του σαιξπηρικού και γενικότερα του ελισαβετιανού θεάτρου και υπονοώντας αφ' ετέρου ότι η αποικιοκρατική, "πολιτισμένη" Γηραιά Αλβιών στη διαδρομή τριών - τεσσάρων περίπου αιώνων, ιδιαίτερα τον τελευταίο, λαγικεύτηκε από την εξωτική, ηδυπαθή, "βάρβαρη" Ανατολή. Ενώ την κατέκτησε,"κατακτήθηκε" από αυτήν και μετάλλαξε την κοινωνική, ηθική και πολιτισμική της παράδοση και οντότητα.

Συναρπαστική μάσκα που μιλά σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο πρόσωπο - καθρέφτης πολλών προσώπων, ανθρώπινων περιπετειών, ιστορικών εξελίξεων, κοινωνικών μετασχηματισμών, συμβόλων, ιδεών, πνευματικών και αισθητικών αναζητήσεων, πολιτιστικών επιρροών στο διάβα μερικών αιώνων - ο/η Ορλάντο της Γουλφ, διασκευασμένη και προσφερόμενη για ρεσιτάλ ερμηνείας, έχοντας εμπνεύσει τη σκηνή και την οθόνη, έφτασε και στην ελληνική σκηνή, με μια εξαιρετική μετάφραση του Θανάση Χατζόπουλου,μετάφραση που αναδύει το πνεύμα και τη γοητεία της δαιμόνιας γραφής της Γουλφ και με μια ενδιαφέρουσα, πνευματώδη, αλλά συχνά έντονα εγκεφαλική, "μεταμοντέρνας" αισθητικής, σκηνοθεσία τηςΡούλας Πατεράκη.Αισθητική, την οποία υπογράμμισαν το αφαιρετικό σκηνικό περιβάλλον και τα μοντέρνα υλικά (γυαλί, μέταλλο, μαγνητικά κινούμενα αντικείμενα) που χρησιμοποίησε ως σκηνικά αντικείμενα η σκηνογράφος Αση Δημητροπούλου,η οποία μαζί με τη σκηνοθέτιδα σχεδίασε τα κοστούμια του/της Ορλάντο, η εκφραστικότατη κίνηση της Πέρσας Σταματοπούλου,οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και η μουσική (This Fluid).

Ιδιαίτερη γοητεία στην παράσταση δίνει η ερμηνεία της Μάνιας Παπαδημητρίου,μιας μεγάλης υποκριτικής δύναμης, παρά το μικρόσωμο δέμας της, ηθοποιού, που τολμά να ριψοκινδυνεύει αλλά και διαθέτει πνευματικότητα, τη χάρη ενός ευλύγιστου, ρυθμικού, ικανού για ελάσσονες και μείζονες τονικότητες λόγου, αίσθηση του χιούμορ. Η Μάνια Παπαδημητρίου, κέρδισε το στοίχημα απέναντι σ' αυτό τον επικίνδυνο, γεμάτο παγίδες και μεγάλου βάρους ρόλο. Αξίζει να τη δείτε.

ΘΥΜΕΛΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Από Αύγουστο... χειμώνα(2016-08-10 00:00:00.0)
Νέες παραστάσεις(2008-02-20 00:00:00.0)
Πλούσιο ρεπερτόριο «Τέχνης»(2004-11-05 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(1999-04-20 00:00:00.0)
Απέτυχαν Κόφφα - Παναγιωτόπουλος(1998-08-22 00:00:00.0)
Πρεμιέρες του Μάρτη(1995-03-09 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ